Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Пачуўшы зараз песню пра «зялёны светафор», Лаўрэн з крыўдай нагадаў выпадак з мандалінай ды са злосцю ўпікнуў сына з нявесткай, бытта Уладзік і Кіра стаялі перад ім:

— Заткнулі б лепш гагаўку гэтай піскле! I патупаў далей.

За скверчыкам учора пачалі разбураць стары дом, і Лаўрэну захацелася ўзглянуць, як там ідуць справы. Прыбыўшы на месца, выявіў — ад таго дома і след прастыў. Здарэнне адзначыў ужо са здавальнекнем — нібы вырвалі гнілы зуб у роце здаровага чалавека і цяпер ён не стане больш псаваць выгляду. Адкрылася глыбіня падворка — яго да жоўтага пясочку развярнуў нож бульдозера. Толькі ў самым кутку свежанькай пляцоўкі ззяла яміна — там якраз палілі старыя пакрышкі. Мабыць, накідалі іх у агонь многа, бо тлусты слуп дыму валіў густы ды чорны.

Калісьці ля вакзала апынуўся Лаўрэн упрытык з паравозам. Бочка цыліндра раптам як бы здрыганулася ды так чмыхнула імклівым струменем пары, што імгненна вымыла з броўкі перад сабой усе каменьчыкі ды жвір аж да грунту, а яго самога ледзь не зваліла з ног. Упершыню ўласнай скурай адчуў ён тады сілу пары ды падумаў — нездарма цэлыя эшалоны вугалю гаыяе па рэйках ды круціць розкыя трыбы і трансмісіі на заводах.

«Няўжо і дым гэты кельга як-небудзь выкарыстаць,— успомніў ён цяпер выпадак на вакзале.— Унь, хітрыя немцы ў першую сусветную вайну напаўнялі, кажуць, дымам свае цыпіліны, і тыя страшыдлы лёталі, куды толькі нямецкім лётчыкам уздумаласа, нават — на Вільню. А пусці на добрае дзело гэты кручаны жгут? Ліхо ведае, што можно было б зрабіць ім! Ы-ых, які шчыльны, ты паглядзі! А густы і смалісты: страх і падумаць, што за сілу ў сабе тоіць — мо з восем коней, і што? У небо такое дабро пускаюць!»

За высокім плотам перад двухпавярховым будынкам — усе дрэвы ўсыпаныя перастаялымі вішнямі. Былі яны аж чорныя. Блішчэлі на сонцы плады, бы вугалькі, не кранутыя нават вераб'ямі — абжэрліся, падлы, і тыя. Выглядала на тое, што на дрэвах вішням гэтым да зімы так вісець...

Са здзіўленым абурэннем, з трывожнай бацькоўскай спагадай,— бо ў прадчуванні спаткання з унукам настрой яго мяняўся,— з адценнем не то старэчай замілаванасці, не то гордага захаплення Лаўрэн паківаў галавой, уздыхнуў ды вымавіў услых:

— Ох, дзеці, дзеці! Каб з магіл усталі вашыя дзяды з прадзедамі і падзівіліса на ўсё гэто, то, напэўно, вам сказалі б — дагаспадарыцеса вы, што шылам хлеб есцімеце! Такая распуста да дабра давесці не можа!

Хлопчыка ён забраў з дзіцячага садзіка разам з суседавым Вадзікам ды накіраваўся ў горад. Малыя прадоўжылі нейкую сваю спрэчку, а Лаўрэн, насумаваўшыся за цэлы дзень адзін ледзь не да вар'яцтва, са здавальненнем і скрытай цікавасцю пачаў прыслухоўвацца да іхняй балбатні.

Суседаў хлопчык выхваляўся:

А ў мяне дома ёсць зілёная банка, і я налью ў яе з батарэі электрычасці!

Унуку не хацелася быць горшым:

А мой тата — шафёр! Ведаеш, на якім аўтобусе егдзіць? Такім — як домі. Не — як цэлых тры дамы!

Сябар не адставаў:

А мой тата на дом можа нават залезці, от!

Ну і што-о? Мой шчэ вышэй залезе!

— А наш — самы галоўны ў горадзе міліцыянер!

Уражаны напавал такой інфармацыяй, Ігар на хвіліну анямеў, не ведаючы, чым крыць. Лаўрэн жа не мог устрымацца ад усмешкі, бо кожную раніцу назіраў, як па суседа прыязджала малочна-белая «Волга». Чалавек быў надта важным начальнікам — дырэктарам вялізнага камбіната, але ў малых на людзей — свая мерка.

I тата мне сёння сіні аўтамат прынясе! З лямпачкай! Толькі — бзых-бзых-бзых!

А ў мяне будуць дзедавы акуляры, калі ён памрэ, праўда, дзед? — турзануў яго ўнук.— I бляшаная банка тады будзе маёй, у якой ты трымаеш грошы, дзед, праўда? Тая — з малюначкамі на баках, што на шафе стаіць?

Лаўрэн пацвердзіў.

Тут і нагнала іх абвешаная пакункамі ды пакуначкамі, як навагодняя ёлка цацкамі, суседка.

Як бачыце — паспела сама! — перахапіла малога.— Бо хоць драпежніка раніцой, кажуць, усё ж такі злавілі і ў заапарк вярнулі, але мне чамусьці за малога ўсё роўна страшна — з ім справіцца не так проста! Вялікае вам дзякуй, суседзе, за клопат!

— Не было ніякаго клопату. От, усё адно ішоў сюды па свайго галэпуса.

Але маці пра яго ўжо забылася. Малы прыстаў да яе з навіной:

— Мама, а Коля Крэнь — фігу выхавацельніцы паказаў!

Маладзіца — бытта і не чула.

Ты, сынок, усё ў абед з'еў?

Мамка-а, а бессаромны Коля Крэнь фігу Ніне Уладзіміраўне настаўляў!

— Ты, Вадзічак, скажы мне, ці ўсё...

— Ма-амка, ма-ам! А Коля Крэнь з нашай групы, калі мы зайшлі ў парк да фантана і пачалі караблікі пускаць...