Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Ігар (палохаецца не менш). Мусіць, Марыя Аляксандраўна паслала!

Валодзя (з жахам). Цябе правяраць?

I г а р. Во заварыў кашу, выдумшчык! Цяпер будзе мне ад класнай і ад мамы!..

Ігар шмыгае ў ложак, нацягвае на сябе коўдру. Валодзя таксама лезе пад коўдру і накрываецца з галавой. Ўваходзіць с т а раста з дзвюма дзяўчынкамі.

Стараста. Дзень добры, Курцэвіч!

I г ар (стогне). До-обры...

С т а р а с т а. Чаму так кепска нас сустракаеш?

I г а р. Сама-а бачыш...

С т а р а с т а. Марыя Аляксандраўна так і падумала, што ты захварэў. Паслала нас праведаць. Што ў цябе?

I г а р (хапаецца за жывот). Ой, зу-убы!..

Стараста. Яны ў цябе на жываце выраслі?

I г а р. Ага-а...

Стараста. Цікава!

I г а р. I тэм-перат-тура...

Стараста. Тэмпература?

I г а р. Ну.

С т а р а с т а. З чаго ты ўзяў?

I г а р. Мама мне компас ставіла...

Стараста. О-о, з гарачкі ты нават загаварвацца пачаў! (Вымае з сумкі тэрмометр.) Не компас гэта, Курцэвіч, а тэрмометр.

Ігар (агрызаецца). А я што кажу? Трэр-ма-мертр...

Стараста. Супакойся, Курцэвіч. Зараз мы тваю гарачку памераем і, калі што...

Ігар (спалохана). Не трэба!.. Бо... такім градуснікам не змераеш!

Стараста. Чаму — не змераю?

I г ар. У мяне мо тысячу градусаў!.. Трэба іпшы трэрма-мертр... На поўначы, дзе былі мы з мамай, яны – як тэлеграфныя слупы!

С т а р а с т а. Хто «яны»?

I г а р. Градуснікі!

С т а р а с т а. Што-што?

Д з я ў ч ы н к і (пераглядваюцца). — Аб чым ён? — Што ён вярзе?

I г а р. Патрэбен градуснік — як заводскі комін!

Стараста. Ты што, жартуеш?

Першая дзяўчынка. Яго ў бальніцу трэба адправіць.

Д р у г а я д з я ў ч ы н к а. Напэўна...

I г а р (з жахам). Не-е!!!

Стараста. Выклічам «хуткую дапамогу»...

I г а р. Не паеду ў балыііцу! Не хачу-у!

Другая дзяўчынка (бачыць пад коўдрай Валодзеў чаравік). А там у цябе што, Курцэвіч?

I г а р. Мамін абутак...

Другая дзяўчынка (з'едліва). Мама пакінула?..

Першая дзяўчынка (разыгрывае). Чаму пакінула?

I г а р. Не разумееш? Бо цесны!..

П е р ш а я д з я ў ч ы н к а. Зняла?

I г ар. У цябе не спыталася!

Стараста. Хіба яна не ў туфлях ходзіць?

Д р у г а я д з я ў ч ы н к а. У чаравіках?

I г а р. У чаравіках!

Стараста. Ха-ха-ха-ха!

І г а р. Чаго ты смяешся? Што, нельга ёй хадзіць, як захоча, мо забароніш ёй? Думаеш, як выбралі цябе старастай, то ўсё можаш рабіць — нават маёй маме загад-ваць?

П е р ш а я д з я ў ч ы н к а. Навошта злавацца?

Д р у г а я д з я ў ч ы н к а. Табе шкодна цяпер!

П е р ш а я д з я ў ч ы н к а. Хіба што сумленне не чыстае, так адразу і скажы!

Ігар (з упартасцю). А якая табе справа да майго сумлення? I чаго ты да мяне прыстала? Пры чым тут я?

Стараста. Хто да цябе прыстае?

I г а р. Мо — не? То з тэмпературай прывязалася як смала, то з чаравікамі, то з градуснікамі, то з трэр-ма-мертрам!.. Не верыце? Ідзіце да мамы на работу і спытайце!

Стараста. Спакойна, Курцэвіч, спакойна, зараз разбяром-ся. Твая мама на работу босая ходзіць?

I г а р. От прыліпла... Бо пры такіх маразах там — трава зелянее і босыя ўсе ходзяць!

Стараста. Ну-у?!.

Дзяўчынкі ледзь стрымліваюць смех.

Першая дзяўчынка. От дзі-іва!..

Д р у г а я дзяўчынка. Ты глядзі-і!..

Стараста. Курцэвіч, а што, мама з чаравікам і нагу пакінула тут?

Д з я ўч ы н к і (разам). Ха-ха-ха-ха!..

I г а р. Хацела — і пакінула!

Стараста. Нагу?

I г а р. Бо нага... Яна...

Першая дзяўчынка. Глядзіце, там дзве нагі, хі-хі-хі-хі!

Другая дзяўчынка. Курцэвіч, абедзве нагі маміны?

Стараста. А можа, яна і сама там?!.

Разыгрываць камедыю вучаніцам надакучвае.

Д з я ў ч ы н к і.— Манюкі!

Ашуканцы!

Махляры!

Гультаі!

Гультаі!

Яны сцягваюць з рогатам коўдру з хлопчыкаў, скідваюць абодвух з ложка, забіраюць рагатку і пераможна вядуць «штрафнікоў»

у школу.

Заслона

1979

Ідзі сюды, буду цябе лупцаваць!

О-ёй, та-атачка, баюся!

А я кажу — хадзі! Кладзіся!

О-ой, міленькі, не трэ-эба!

Сам не ляжаш? Дык я табе памагу! Шчэ і брыкаеш, упіраешся? Нічога не памо-ожа, пакладзём цябе сюды во та-ак!.. Ну, трымайся цяпер, шэльма, будзе табе зараз нямала!

Ой, ой, родненькі!..

А што «ой», што «ро-одненькі», калі ты гэтага заслужыў?! Я ж табе, паганец, пакажу цяпер за ўсё! Я нават не пагляджу, што ты такі худы! Ну, паехалі — раз! два! тры!..

О-ох! о-ох! о-ох! А та-атачка, а мі-іленькі, а ро-одненькі, ужо хо-опіць, не вы-ытрываю!

А навошта кацячай бабцы акно мячом учора пабіў?!