Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Уся кампанія павесялела, людзі загрукаталі крэсламі ды падселі бліжэй да сталоў.

Сватам вяселля Рачынскія прызначалі калгаснага шафёра, брата гаспадара,— вялізнага, як і Здзіслаў, але яшчэ моцнага мужчыну з мясістым носам і зычным голасам. Стасеў дзядзька ўзняў за маладых тост. Усе выпілі. Затым пракрычалі маладым «горка!» ды гэтак жа дружна выпілі яшчэ і яшчэ.

Захмялелы сват закрычаў:

— Музыкі не чуваць!

Квартэт у складзе акардэона, бубна, скрыпкі і гітары ў суседнім пакоі пачаў наладжваць інструмент, а сват, прытупваючы, зацягнуў:

Прыпеўка, вядома, выклікала ў медыкаў рогат.

Вэра падляцела да сваяка, балюча ззаду ўшчыпнула ды прашыпелаі

Ачмурэў? Тут табе Гібулічы, думаеш? Цяпер такіх песень не спяваюць!

У цябе парад ці — сына жэніш? — агрызнуўся мацак.— Навошта мяне клікала? Для чаго я шчэ і цэлую кішэню пшаніцы з Гібуліч валок?

Шафёр сыпануў жменю зярнят у бок пляменніка:

— На шчасце маладым — хай жывуць і плодзяцца!

Ды зацягнуў з прытупам яшчэ раз:

З медыкаў ніхто яшчэ не прыбіўся да свайго берага, яны занадта любілі рэчы, пакланяліся модам, праблемай для іх было раніцой устаць у адзін і той самы час, але яны былі не дурні ды валодалі пачуццём гумару, таму — зноў выбухнулі маладым рогатам.

Вэра прыстала да сватавай жонкі:

Альбі-іна, што ён вярзе-е? Скажы свайму ты-ы, хай усіх нас тут не ганьбіць! Хай хоць маўчыць, калі не ўмее камандаваць сталамі!

Дзябёлая чырванатварая даярка з поўным ротам залатых каронак, у захапленні ад мужа, пахвалілася:

— Вэ-эра, ці ж такому самазва-алу даць мне ра-ады?!. Ні ў жы-ысць!.. Хай выкрычыцца, ха-ай!.. Потым мо засне і будзем мець спокуй!

Далей ужо ніхто не стараўся надаць вяселлю кірунак — ішло самацёкам.

6

Тым часам Вацлаў самалёта дачакаўся.

Дамскі цырульнік бацькоў маладой пазнаў адразу. Абое нізкарослыя, з правэнджанымі тварамі, у падношаных кажуш-ках ды ў вялізных малахаях.

Вэрын брат адразу з'арыентаваўся, што фігурка ў меншым малахаі — жанчына, а моцна збітая і крываногая — яе муж. Абое ўчэпіста трымалі пузатыя торбы з зашмальцаванай старой скуры. Па-руску размаўляў крыху толькі стары.

Сыценькі, з вусікамі матылём і жывоцікам Вацлаў паспра-баваў гасцям дапамагчы — запіхнуць рэчы ў багажнік. Людзі торбаў не аддавалі, а лезці ў таксі катэгарычна адмаўляліся.

Дзядзька маладога, які быў ужо на добрым падпітку, бесцырымонна хапіў чалавечка за крысо кажуха, павалок сілай. Нечакана за другое крысо хапілася жонка:

— Халасё-о!.. Халасё-о!..

Вацлаву нічога не заставалася, як пайсці за імі ў аэравакзал.

Покуль тузаліся, дамскі цырульнік разнюхаў, што стары надта пахне. I не чым-небудзь, а — «Палётам»!

«Відаць, пагаліўся ў Маскве!» — ідучы за гасцямі, адзначыў сабе цырульнік ды не без задавальнення ўявіў, які будзе цырк на вяселлі, калі з'явіцца з гэткімі гасцямі.

Госць падышоў да касы, залапатаў:

Ма-цы-ка-ва ду-а бі-е-та!

Поўная жанчына ў аэрафлотаўскай форме з непаразумен-нем паглядзела на незнаёмага кліента.

Нізкарослы пасажыр у малахаі выняў стары білет, памахаў ім ды затрашчаў зпоў:

Ма-цы-ка-уа ду-а бі-е-та!

Ах, дык вам заўтра ў Маскву ляцець? —дзякуючы шматгадоваму вопыту, здагадалася нарэшце касірка.

І-ёк! І-ёк!— заківаў стары і падаў пашпарты. Паказваю-чы закарэлыя пальцы, удакладніў: — Ду-а!

Толькі атрымаўшы праязныя дакументы, госці дазволілі запакаваць сябе ў машыну з шашачкамі на бартах.

Калі дамскі цырульнік вярнуўся з аэранорта, баляванне за сталамі было ў самым разгары, і на гасцей ніхто не звярнуў увагі. Вэра ў прыхожай распранула новых сваякоў, і тыя засталіся ў цёплых кухлянках. На мужчыне кухлянка была паднішчаная і старая, бы кажух, а ў яго жонкі — адмыслова расшытая каляровымі ніткамі, лёгкая і свежая.

Да шыкоўнай публікі такіх гасцей не павядзеш, давялося іх запрасіць на кухню. З сабой павалаклі яны і торбы.

Пасадзіўшы незвычайных сваякоў за стол, накрыты старой парэзанай цыратай, Вэра паставіла перад імі талерку з салёнымі гуркамі, паклала хлеб. Са штучнай гасціннасцю запрасіла:

Ешце, ешце! Усё-ўсё ешце — і гуркі!.. Ой, а гарэлкі ім?!. Вацэк, даставай тую з буфета, што Здзіслаў прывёз з Гібуліч! — успомніла пра самагонку — сын падаваць яе на сталы катэгарычна забараніў.