Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Праз пару тыдняў аслепла адна, затым — другая...

Перапалоханы старшыня адпусціў ім сваю «Волгу», абвазіў па лепшых бальніцах, урачах. Сем'ям хворых праўленне прырэзала яшчэ сотак. Выдзеліла тысячу рублёў адной і другой дапамогі, споўніла ўсе іхнія жаданні і — усё дарэмна.

Маладзейшая напарніца паступова вылізалася. Працуе унь і цяпер летам на бураках звеннявой, а ўзіму і вясной — даяркай; нават з выгляду цяпер такая самая. Лаўрэнавай жа кабеце не дапамаглі ні прафесары, ні замежныя лекі, ні мужавы старанні, ні спачуванні дзяцей. З найлепшай бальніцы знатную на ўвесь абшар буракаводку давялося забіраць ледзь жывой.

Страх, як тады яе разабрала. З мажнай сакавітай бабы — бойкай і рухавай — засталіся знямоглыя мошчы, а высахла ў гаплючок. Але і ў такім стане перажывала не за сябе.

Пару тыдняў, бедная, папастагнала яшчэ дома. Папамэнчылася, а пасля слабенькім-слабенькім галаском ды чамусьці надта спакойна і без ніякага шкадавання, што развітваецца з мужам, нават і без ценю страху, што адпраўляецца на той свет, аб'явіла:

«Усё, Лаўрэне, паміраю я. Трымаласа, трымаласа, але больш — не магу. Ваюй цяпер тут сам, а я — аджыла сваё. Толькі за дзяцьмі ж глядзі тут. Найбольш — за тым, што ва Уладзівастоку. Гэтыя — амаль дома, на віду абодва, а наш Колік, бедны,— на чужбіне. Таму даста-ецца найгорш... Як ён там... Так мне яго... Так я яго і... Лаўрэн, таксамо і старэйшых не можаш кідаць — усіх шкадуй, і жанок іхніх таксамо...»

Аддыхаўшыся:

«У сінім сундуку адрэзы на касцюмы ляжаць — нівесткам раздай... А што прызапашана ў жоўтым скрутку на дне куфра — унучачцы, калі крыху падрасце... Ашчэ Колікавай Іне, як толькі родзіць, пашлі дзіцячае прыданае, мо там яго не купяць адразу... Унь яно, у цэлафані ляжыць навідоку, за мамінай іконай... Яна павінна на днях у радзільню пайсці ўжэ... Я ўсё чакала ціліграмы, сны чакала... Але не прысніласа, бо, мусі, было ашчэ зарано...»

Затым сказала, у што яе адзець да труны, якія абуць тапачкі, каго на памінкі паклікаць, куды народ запрасіць, чым частаваць і чым абабіць труну. Тады ўзглянула на яго.

«Нічога, ты шчэ моцны... Ты шчэ зможаш...» — кінула, бытта ўздыхнула. I — амін, згасла Нінка.

I во — ляжыць тут у сваім вечным доме, замураваная, ужо аж два гады. А зямля там, углыбіні, відаць, халодная-халодная, бы зімой. Напэўно.

6

Там унь, каля дарогі, кожны год яны з Нінай садзілі капусту. Ну ж і кусцілася яна — пудовыя качаны выганяла; за адну такую галоўку ў Гродне на Сенным рынку — аж дваццаць грошай выкладвалі! Ад быдла загоны з капустай агарадзіў жэрдкамі. Слупы ўкапаў моцныя ды такія ж надзейныя папрыбіваў папярок балясіны...

I ты глядзі, цяпер ад усяго — ані слядочка. Куды яно ўсё тое падзявалася?

Восенню 19З9 года са Шпаком Васілём яны, нядаўна мабілізава-ныя да польскага войска, уцяклі ад нямецкай перадавой лініі. Гро-дзеншчыну ўжо вызвалілі першыя Саветы. Але якія гэтыя самыя Саветы, уцекачы яшчэ не ведалі. Адны палохалі, што польскіх салдат чырвонаармейцы адразу хапаюць ды пруць у Сібір на шахты, а іншыя запэўнівалі — усё гэта мана. На ўсялякі выпадак абодва землякі ад самай Малкіні прабіраліся да гэтых могілак альбо ноччу, альбо лесам ды хмызнякамі.

I во — дайшлі сюды цэлымі і здаровымі.

Крыху падрамалі, а днём з-за каменнага таго вугла Лаўрэн пачаў вартаваць сваіх. З-над рэчкі далятаў вясёлы лёскат — нейкія мала-дзіцы ўжо заядла лупілі пранікамі, паласкаючы бялізну. З-за гарызонту выглянула сонца, і залацістыя яго прамяні адразу зайгралі вясёлкамі на сетачках павуцінак.

Якое ўсё было мілае і даўно-даўно знаёмае!

Неўзабаве Нінка са старэйшым хлопчыкам выгнала на пашу ка-роў і давай кагосьці выглядаць. Выглядвала пільна, насцярожана. По-тым кабета прызналася: у тую ноч прысніўся ёй сон, і пасля яна цвёр-да ведала — сам гаспадар і бацька яе дзяцей сёння абавязкова з'явіцца.

Ад Нінкі і даведаўся, што чырвонаармейцаў баяцца няма чаго — Саветы польскімі салдатамі амаль не цікавяцца, абы ішлі без вінто-вак. Абодва ўцекачы адразу ўздыхнулі на поўныя грудзі ды ўзняліся на ногі. Васіль перакінуў цераз руку зялёны шынель з дабротнага сук-на і прысеў унь туды на жэрдку перад капустай, а ён хапіў на рукі Паўліка.

Тату-у, а хто цябе гэтак адзе-еў?— насцярожыўся адразу малы.

У войску, хлопец! Вырасцеш, возьмуць туды калісь цябе — таксамо так адзенуць! Пачакай, але ж і ногі ў цябе чорныя! Хібо бусел рэпу на іх пасеяў?!

Не змагла ўчора вечарам загнаць да капанькі, каб памыў. Лётае па бадылістым іржышчы, начысто скалоў, і ад вады яму баліць, таму і не даецца.