Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Самойленка ўзяў, начапіў акуляры, апусціў галаву i ўважліва паглядзеў на паперыну ад новага для яго органа. Зморшчыў лоб i чамусьці пачаў мацаць, круціць кончык кірпатага носа.

— Ліхаманкавую дзейнасць разгарнулі вы тут...— здаецца, без ніякай радасці прамовіў ён.

Прачытаў, ухмыльнуўся:

— Калі члены Часовага выканкома Савета, як мне сказалі, усе бальшавікі, то i вы, выходзіць, бальшавік?

— Для вас гэта вялікі сюрпрыз? — усміхнуўся Фрунзе.

— Сюрпрыз,— адказаў той.— Але яшчэ большы сюрпрыз будзе для пана Шчэпкіна, які ад вас у захапленні...

— Я а с а б і с т а спадабаўся пану Шчэпкіну,— i жартам, i ўсур'ёз сказаў Фрунзе.— А вось, як вы самі ўбачылі, тысячам, дзесяткам тысяч мінчукоў спадабалася н а ш а п а р т ы я...

— Сапраўды, вы досыць спрытна абскакалі тут, як вы называеце, меншавікоў i эсэраў. Прызнацца, здзіўляюся, як гэта яны мірацца, што якраз вы i пад сваёй эгідаю ўтварылі тут Савет...

— Па-першае, яны бачаць, што і мы тут не слабачкі, а па-другое, мы будзем супрацоўнічаць,— прамовіў Фрунзе, хочучы не толькі адказаць, але заадно i выбіць з Самойленкі намер гуляць на іхніх спрэчках. Па-трэцяе, у склад Савета, у выканком на днях выберуць i іхніх людзей.

— I дзе вы рашылі размяшчацца?

— Адны раяць размясціцца ў губернатарскім доме, іншыя адгаворваюць[ 8 8 Пра гэта I. Любімаў ва ўспамінах «Февраль на Западном фронте и Минский Совдеп» пісаў: «Революционности боялись в особенности бундовцы, им казалось, что после каждого резкого шага непременно должен последовать еврейский погром. Из-за этой же излишней боязни и шатания некоторых руководителей Минский Совет так и не занял губернаторского дома». ]. Рашылі пакуль што быць на Петраградскай...— перавёў гутарку: — Вось i ўся даведка, пан Самойленка. Цяпер слова за вамі.

— Ёсць адзін нюанс, пан Міхайлаў...— ухмыльнуўся той.— Мы тут, у Грамадскім камітэце, ужо гаварылі пра міліцыю i яе начальніка. Я асабіста званіў лідэрам меншавікоў i эсэраў Пайкесу i Шумскаму, раіўся з імі пра гэта. Яны адказалі: на пасаду начальніка міліцыі падыходзіць ваш калегаземец, мясцовы чалавек, актыўны меншавік Яромін. Ды той адмаўляецца быць «гарадавым рэвалюцыі»...

Гэтыя словы іголкаю кальнулі Фрунзе ў сэрца. Яго твар, мусіць, спахмурнеў. Але ён не разгубіўся. Спакойна запытаў:

— Ну й якія вашы новыя захады?

— Мы падумаем, параімся, як быць...

— З кім яшчэ параіцеся? — падчапіў яго, як рыбу на кручок, Фрунзе.— Ці не з былым паліцмайстрам? Ды пра тое, каб нядаўніх гарадавых пераапрануць у новую вопратку i зрабіць ix уяўнымі «абаронцамі» новага? Ці хочаце папоўніць стары карны апарат крымінальнікамі, якіх сёння якраз па вашаму слову вызвалілі з турмы? Не палітычных — свядомых, сумленных людзей — выпусцілі на волю, a злачынцаў, зброд... Калі нехта не адчувае розніцы паміж «гарадавымі» i «абаронцамі» рэвалюцыі, то мы добра адчуваем...

Самойленка раптоўна заліўся чырванню. Як сказалі Фрунзе дзяжурныя дружыннікі, той сапраўды сёння сустракаўся з былым паліцмайстрам, а падругое, сапраўды ён дазволіў выпусціць у горад адпетых зладзеяў i бандзюг. Можа, каб i сутыкнуць ix з дружыннікамі, нашкодзіць Савету — каб той не толькі дбаў пра вялікае, а найперш валаводзіўся з усякай пошасцю i дрэнню.

— А што будзем рабіць з паліцыяй, жандармерыяй, ахранкай? — запытаў Самойленка. Наўмысна ўткнуў гэтае «будзем», падкрэсліваючы сваю ўладу.

— Трэба ўсіх паслаць у акопы.

Самойленка не мог запярэчыць, але ўсё роўна муляўся. Не спяшаўся даваць яму адпаведны мандат. Не зусім мілы быў ён, бальшавік Фрунзе, не мілая была i новая міліцыя.

— Добра, мы абмяркуем вашу кандыдатуру,— прамовіў, заміргаў. Значыць, задумаў штосьці патайное.— Пазваню, скажу пра рашэнне.

— Па-першае, не варта, пан камендант, гуляць у кошкі-мышкі. Па-другое, зусім не салідна для вашага ўзросту i вашай пасады,— усміхнуўся Фрунзе.— Не дасце мандата вы, прадстаўнік Часовага ўрада, дык яго дасць мне Савет — прадстаўнік Петраградскага Савета, які, што вы ведаеце, кантралюе Часовы ўрад. Няўжо не разумееце: нас ужо прызнаў Мінск?!

Самойленка панік, пыхнуў зноў i большай, чым раней, чырванню.

— Я рэаліст, пан Міхайлаў,— упершыню назваў яго па прозвішчы, «запаважаў».— Канечне, вы — выключны арганізатар i кіраўнік. Канечне, міліцыя ёсць, робіць усё спрытна i рашуча... Але разумееце,— няшчыра залыпаў вачыма,— сёння не магу выдаць вам мандат. Няма машыністкі. Захварэла.

— Пра што клопат, пан камендант! — Фрунзе ўсміхнуўся, падняўся.— Вось,— паказаў на Соню, якая разам з мужчынамі стаяла пры стале,— прафесійная машыністка.