Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— А! — усклікнуў Мяснікоў,— Вунь яно што! Я за тое, каб пакараць! Найстражэй!

— Прысудзіць да... шлюбу! — усміхнуўся Любімаў.

— Вы што — не асуджаеце? — Міхайлаў аж не паверыў, што строгія партыйцы не папікаюць.

— Прызнайся: маладая? Прыгожая? Блізкая па духу? — пачаў дапытвацца Мяснікоў.— Калі якраз так — даруем. Калі не так — дык на плаху...

— Хадзем разам на вакзал, зірніце на месцы...— нечакана нават для самога сябе запрасіў ён.

— Не, Міша,— прамовіў Любімаў. I нават пажартаваў: — Хопіць табе таго, што адразу не клічам на суд...

— Сапраўды, хлопцы, хадзем разам,— папрасіў зноў.— Паверце, баюся. I вас, i яе...

— Вось гэта дык герой! З царызмам, з такім лютым тыграм змагацца не баіцца, а жанчыны, бач, баіцца...— хітнуў галавою Мяснікоў. Здаецца, i ў цемені бліснулі агеньчыкам яго вочы, ды было відаць, як раздзьмуўся шырокі ў ноздрынах нос.— Без нас закахаўся — без нас i разбірайся ca сваім каханнем... Хадзем, Ісідар,— падхапіў Любімава пад локаць.— Нам з ім не па дарозе!

Напраўду крануліся, пайшлі.

— Хлопцы, пачакайце,— усклікнуў Міхайлаў.— Я сапраўды запрашаю пайсці разам.

— Не, не! — загуў Мяснікоў, адыходзячыся ў цемень.

Міхайлаў спачатку крануўся даганяць, угаворваць, але потым адстаў, адчуваючы, што не пойдуць разам — каб ён змог пабыць з нявестай сам-насам.

Перасекшы Нова-Маскоўскую вуліцу, заспяшаўся на вакзал.

4.

Цягнік затрымліваўся.

Міхайлаў паходжваў па асфальтаваным пероне пад скупым святлом прывакзальных ліхтароў i ўжо не столькі хваляваўся, як насцярожваўся: a ці пазнае Соню? Дагэтуль, здаецца, добра помніў яе высакаватую для жанчыны постаць, прадаўгаваты твар, яркі позірк, а вось цяпер здавалася: не, забыў яе! Выйдзе з вагона, трапіць у людскі гурт, пройдзе, міне, і, можа, яны адно аднаго i не пазнаюць.

Вось удалечыні затрымцеў, засвятліўся небакрай, пасля паласнуў неба доўгі прамень, а затым абазначыўся невялікі яркі, нібы месяц-поўня, кружок, пачаў большаць, асвятляць паўнеба, і, гонячы перад сабой цемру ды льючы святло на чыгуначныя прыбудовы, паравоз прычухкаў да вакзала, абвеяў спачатку халодным духам, а пасля цёплым, гаркава-саладжавым дымам, узбудзіў прыемным святлом з вагонных акон.

Вагоны беглі-беглі, асветленыя вокны мільгалі ў вачах, а ён пільна ўзіраўся: дзе сярод ужо апранутых пасажыраў, якія стоўпіліся ў калідорах, яна? Вагоны з кожным мігам плылі ўсё цішэй, ён лепей i лепей бачыў людзей — вайскоўцаў, цывільных мужчын i кабет, колькі разоў нават здавалася, што сярод ix стаяла i Соня. Праўда, гэтыя «Соні» ўсміхаліся суседзям-мужчынам, дык, канечне, сярод ix, такіх гарэзных i бесклапотных, яго Соні не магло быць.

Калі ўрэшце адчыніліся дзверы вагона, што стаў насупраць, ён адразу ж i згледзеў Соню i пазнаў: яна стаяла ўжо тут, у тамбуры, з вялікім чамаданам. Высакаватая, танклявая, у цёмным паліто i вялікай белай шапцы. I яна пазнала яго — можа, i па яго постаці. Махнула рукою ў белай пальчатцы.

Ён спачатку падхапіў i саставіў на перон яе цяжкі руды, абвязаны шэрымі рамянямі чамадан, а пасля падаў руку i памог сысці ёй самой — лёгкай,стройнай.

— З прыездам! — усміхнуўся, трымаючы яе руку ў сваёй. Пазіраў у яе цяпер, пры скупым святле, цёмныя вочы, на адухоўлены малады i вабны твар, i яго сэрца аблівалася цеплынёй.

— Добры вечар, Васіленка-ўцякач! — прамовіла гарэзна i нечакана прытулілася, пацалавала яго тры разы, прыемна казытнуўшы яго твар мяккай поўсцю сваёй, відаць, сабалінай шапкі. Здаецца, смела i легка пераступіла мяжу няёмкасці ды стрыманасці. У яе гэтых пацалунках была адданасць, жаночая вернасць i радасць, дык ён не толькі адагнаў ад сябе прэч ранейшыя сумненні, трывогі, але тут жа парадаваўся: як добра, што яна прыехала, як добра, што можна ўзяць на сябе клопат за любімага чалавека!

— Я, Соня, не Васіленка. Я — Міхайлаў Міхаіл Аляксандравіч,— шапнуў ён.

— Прабач,— таксама прашаптала.

Пасля, калі ўжо ехалі на фурманцы па начным Мінску (каб паказаць горад, ён наўмысна папрасіў фурмана павезці ix па цэнтральнай Захараўскай вуліцы), яна, аддаўшы свае рукі ў яго далоні, шаптала ціхенька:

— Спачатку я вельмі пакрыўдзілася: нечакана збег, як выпарыўся. Hi слоўца, ні запісачкі не пакінуў. Думала: тлуміў-тлуміў галаву, прываражыў i даў драла. Але пасля, калі яны паклікалі, пачалі дапытвацца, дзе ты, я ўсё адчула...

— Збаялася, што з такім злыднем зналася? — пажартаваў.

— Які ты паганы! — пакрыўдзілася.— Ці варта было ехаць тысячы вёрст, каб пачуць такое?