Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Раскольнікі, хлопцы! — падаў голас адзін з падарожнікаў (старшы ўрач з 4-га Грэнадзёрскага Нясвіжскага палка, Ціхменаў).— Якое вам трэба яшчэ месніцтва? Хіба не бачыце, што цяпер ёсць рэчы важнейшыя за вашы асабістыя пачуцці?

— А што рабіць, калі вось мне, да слова, баліць тое, што вы агулам i пагардліва называеце месніцтвам? — Да галавы Васілевіча шугнула кроў, i ён успыхнуў.— Што — не маю права на пачуцці? На змаганне за сапраўдныя волю, роўнасць, братэрства, як любіце вяшчаць вы, «барацьбіты за народнае шчасце»?

— Здаровыя пачуцці трэба паважаць, але ix крайнасці, міл чалавек, рэч паганая...— паспрабаваў астудзіць Васілевіча Каменшчыкаў.— Так што...

Бачачы, што Васілевіч узгараецца на палеміку, Міхайлаў апярэдзіў яго i прамовіў спакойна, разважліва:

— Мы разумеем, Сямён, твае пачуцці. Але няўжо не адчуваеш: да ix трэба i цвярозы розум? А розум падказвае: пачуцці калі-нікалі трэба ўмець i стрымліваць. Асабліва пачуцці-крайнасці. Бо яны могуць здрабязіць памкненні, засляпіць i засланіць галоўнае...

Васілевіч не меў звычкі баяцца спрачацца альбо адступаць, дык не меў намеру, як кажуць, здацца без бою i цяпер. Але нечакана яго ўвагу ўжо тут, у старым зімовым хваёвым лесе, на цвёрдай, выязджанай саньмі i аўтамабілямі, бліскучай ад сонца дарозе, прыцягнуў чалавек. Той выйшаў ім насустрач з-за павароткі — пажылы, вусаты i барадаты, у кажуху. Ён за пастронак, перакінуты цераз плячук, цягнуў санкі з дровамі — насечаным сухастоем, ядлоўцам. Ззаду, як яны неўзабаве ўбачылі, клыпаў хлапчук у даўгаватым для яго жаночым каптане, падперазаны вяровачкай. Убачыўшы ix, мужчына саступіў i не то ca сполахам, не то з угодлівасцю зняў шапку.

Міхайлаў запыніўся каля яго.

— Добры дзень, бацька,— нават падаў руку.— Надзеньце-надзеньце, калі ласка, шапку.

— Здраствуйця, паны ахвіцэры,— той (яму было ўжо недзе за шэсцьдзесят гадоў) паспешна падаў сваю вялікую, як лапата, загарэлую, з тоўстымі пальцамі руку i не спяшаўся ўсчэпліваць вушанку на лысую, з сівымі касмылямі над вушамі галаву, здаецца, з асаблівай насцярогай пазіраючы на «залатыя» пагоны Каменшчыкава.

«Канечне, украў дровы з панскага ці з казённага лесу»,— падумаў пра сустрэчнага Васілевіч. Яму стала няёмка — i ад няшчаснасці гэтага старога (аблезлая заечая аблавушка, лысіна, парэзаны маршчынамі белы лоб, выцвілыя шэрыя, поўныя страху вочы, некалі нацёрты чырвонаю цэглай, а цяпер зашмальцаваны, патрэсканы кажух), i ад вось гэтай сялянскай прыніжанасці ды ўгодлівасці.

— Ды надзеньце, дзядзька, аблавушку,— прамовіў ён.— Гэтыя людзі не зробяць вам зла.

Той, пачуўшы родную гаворку, ажывіўся, пільна агледзеў Васілевіча з ног да галавы як «свайго чалавека» i паслухаў — насунуў на галаву шапку, выпрастаўся.

«Калі ты ўжо адчуеш сябе чалавекам, вясковец?» — горка падумаў Васілевіч.

— Здароў, герой,— Міхайлаў падаў руку i насцярожанаму хлопчыку, які затуліўся за старога.— Сапраўды, не бойцеся. Мы — не патруль. Калі i не ў сваім лесе пазычылі дровы, дык не запынім.

— I самі, i салдаты спалілі ўсё, дык вот, пан ахвіцэр, i прыходзіцца здабываць паліва пад канец зімы,— апраўдаўся стары.

— А дзе ж ваш конь, бацька? — спагадліва запытаў Міхайлаў.

— Каня, пане ахвіцэр, няма,— уздыхнуў той.— Яшчэ ўвосень падарваўся, паў, калі вазілі пад Баранавічы бярвёны.

— Сыноў маеце?

— Маю-то маю, i нямала, пане ахвіцэр. Але ўсе на вайне... Серадольшы ўжо склаў галаву ў Румыні...— Сцягнуў вушанку, перажагнаўся.— Дома нявесткі ды во яны, дзятва.

— Надакучыла вайна?

Селянін зірнуў з недаверам, відаць, баючыся, каб не падлавілі, як вераб'я на мякіне, толькі ўздыхнуў:

— Як у нас, пане ахвіцэр, кажуць? Не было такое вайны, каб блінамі стралялі...

— Зямлі многа маеце?

— Чатыры дзесяціны, пане ахвіцэр. Але i гэтую няма сілы абрабіць. Як i другім нашым людзям. Цяжка i паверыць, але за вайну з чвэртку вясковага поля пустуе i дзічэе без мужчынскай сілы.

— Дык i без хлеба ўжо, мусіць?

— Даўно,— уздыхнуў стары i, здаецца, пачаў давервацца.— Як аддалі пастаўку, дык i агалелі.

Васілевіч, як i іншыя, слухаў гутарку Міхайлава з селянінам i здзіўляўся, нават зайздросціў: вось ён, тутэйшы, інтэлігент, ці не спрабуе, ці не ўмее толкам пагаварыць са сваім жа старым чалавекам, паспачуваць хоць словам, a Міхайлаў i не праміне, i здолее проста, але шчыра пагаманіць. Аж не верыцца, што некаторыя могуць так спрытна i, здаецца, легка заваёўваць людскія душы.

— A чулі што-небудзь, дзядуля, пра падзеі ў Петраградзе? — запытаў Міхайлаў.