Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Сёння прыйшла досыць цікавая навіна з Кіева. Там на днях, 7 лістапада, іхняя Рада аб'явіла самастойную Украінскую рэспубліку, а сябе — вярхоўным органам. Як кажуць, паставілі ўсіх перад дэ-факта.

Падумаў: трэба i нам быць нарэшце смялейшымі i нахабнейшымі! Не чакаць i не прасіць, a самім браць!»

5.

Сёння, у гэты доўгі вечар, Янка хацеў найбольш аднаго: хутчэй бы ўсё гэта скончылася ўжо.

Згаладалыя па гулянцы, пітву i добрай закусцы (больш трох гадоў ужо не было ў Янкавінах вяселля), госці са смакам упляталі ўсё, што падавалі на стол гаспадары, смяяліся, жартавалі, часта, успамінаючы, дзеля чаго яны тут, змушалі яго з Анелькаю «саладзіць гарэлку», танцавалі на двары, зноў вярталіся ў хату, садзіліся за стол i не спяшаліся разыходзіцца.

Вось дзядзька Стась, сват, гарэзна падкруціў канцы доўгіх пушыстых вусоў, усміхнуўся:

— Ну што, госцейкі, горкая гарэлка? Чы не?

Янка ўгнуў галаву, бачачы, што сутульваецца, пунсавее i Анелька — здаецца, вельмі саромеецца падымацца i цалавацца пры людзях (а яны ўпершыню пацалаваліся толькі на вяселлі).

— Горка! Горка! — запляскалі ў ладкі госці.

— Ды піце, госцікі дарагія, i горкую,— ужо які раз нібы ратавала яго маці, ходзячы за людскімі спінамі i назіраючы, дзе прыбраць пустую талерку i паставіць поўную.— Якая ж гэта гарэлка, калі яна не горкая?!

Але шумлівыя, пад'юшчаныя гарэзнасцю да маладых госці не зважалі, пляскалі i крычалі сваё.

Янка мусіў устаць — услед за ім паднялася i невысокая, таўставатая, у белай сукенцы i вэлюме Анелька. Злёгку прытуліўшыся, яны, заплюшчыўшы вочы, каб не бачыць адно аднаго, злёгку дакрануліся вуснамі да вуснаў. I цяпер стрымана, няўмела, з сорамам.

Той-сёй, хто падпіў ужо i яшчэ хацеў кульнуць чарку, задаволіўся, а моладзь запатрабавала «болей гарачага» пацалунка.

— Саладзіце i гарачыце, маладыя, а то i жыцце ваша будзе не салодкае i дзеці пойдуць халодныя! — запатрабаваў сват, дзядзька Стась, побач стоячы з чаркай у руцэ.— А ты, сыне,— прытуліў вольнаю рукою Янку да сябе,— павінен ужо запомніць: жонка ўсё жыццё мучыць мужа: маладая — абдымаючы, старая — праклінаючы...

Янка, калі адхіляўся ад Анелькі, зноў з непрыемнасцю бачыў яе нейкія бясколерныя вочы, пляскаты нос, жаўтаваты пушок на шчоках, кароткую тоўстую шыю.

Калі ён намачыў гарэлкаю вусны і, садзячыся, на міг акінуў позіркам застолле, дык там, на Анельчынай палавіне гасцей, у цемнаватым кутку (дзве лямпы віселі пасярод хаты) зноў запыніў позірк. Віця, падстрыжаны пад польку, зусім нязграбны ў шырокім новым касцюме, белы, трымаў чарку i ўталопліваў позірк на сваю руку, а Зося з файна заплеценымі валасамі, у цеснаватай белай блузцы, што хораша паказвала яе круглаватыя плечы, не сказаць каб высокія, але спрытныя грудзі, не то з усмешкаю, не то з жалем пазірала сюды, на ix, маладых.

Янка першы адвёў позірк, акінуў ім іншы, правы, бок, дзе сядзелі яго, як кажуць у Янкавінах, дружбанты, а таксама радня. Да слова, Алесь прымасціўся паміж Кастусяю i Волькаю Чорнаю. У гэтую хвіліну той гаварыў з Волькай i, здаецца, прамаўляў штосьці вясёлае, гарэзнае — Волька, то падымаючы на яго па-цыганску чарнявыя вочы, то апускаючы ix, задаволена слухала, усміхалася, i Янку здалося: гэтай пагляднай дзяўчыне вельмі падабаецца яго вучоны брат.

У канцы пакоя, каля стаяка, прымасціўся брат Гіполь са сваёю Ядзяю. Гіполь, з высокімі залысінамі, з русявым чубком пасяродку, у шэрым амерыканскім касцюме, у белай кашулі з сінімі палосамі, пры гальштуку, вунь ужо, закрыўшы вочы рукою, звесіў цяжкую галаву, клюе носам (вельмі шмат п'е ён), а Ядзя, папаўнелая i папрыгажэлая пасля новых родаў, з сіняком пад левым вокам (мужаў падарунак за здраду), не піла i не ела, гарэла, як i Зося, чырванню, адмысловым сваім сорамам ды баялася падняць на ўсіх свае вінаватыя вочы.

На Янкаву радасць, неўзабаве моладзь узбудзілася зноў выйсці з хаты на двор, яшчэ паскакаць — бацька выбег паперадзе ix, павесіў над дзвярыма закрыты ліхтар, вымкнуліся музыканты, зайгралі на баяне, на скрыпцы, цымбалах i трубцы.

Таксама вылезшы з-за стала, Янка пакінуў Анельку ў хаце, а сам з палёгкаю ўздыхнуў, хутка выйшаў на двор астудзіцца i пакурыць. Там сцяну хаты i плот абляпілі старыя кабеты (многія мужчыны засталіся ў хаце), а пасярод двара скакалі польку маладыя, у тым ліку i іхні Алесь з Волькаю.

Хоць ужо надыходзіла піліпаўская часіна, але было цёпла.

Толькі Янка сабраўся закурыць, як з хваляваннем убачыў: пляскаючы свату па руках, з сянец выскачыла Зося (дзядзька Стась, мусіць, залавіўшы яе там, згроб i цярнуў шчакою па яе шчацэ).