Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Паліцікі, дзядзька, усё ведаюць,— адказаў Гіполь.

— I як яны думаюць ладзіць без цара, без паноў? — паціскаў плячыма Навіцкі.

— Не бойся,— ухмыльнуўся Гарбацэвіч.— Улегцы не будзем бегчы. Нехта ўсядзецца на карак.

— Ну, а як там, у Амэрыцы, усё ж людзі жывуць? — запытаў Навіцкі (ён гэты тыдзень адлучаўся з Янкавін, дык, лічы, не чуў Гіполевых расказаў).

— Скажу, дзядзька, як на споведзі,— усміхнуўся Гіполь.— I там бачаць вачыма, чуюць вушамі, ходзяць нагамі, робяць рукамі, ядуць ротам, цалуюць губамі...

— Усюды, за марамі, за гарамі — адно! — пахітаў галавою Гарбацэвіч.— Усюды трэба рукі мазоліць — дык i жыць будзеш...

Выйшаў з сянец гаспадар i перапыніў іхнюю гаману.

— Хадзеце, мужчыны, у хату,— запрасіў. Вясёлы. Рады.— Маладыя разышліся па вёсцы, а вы яшчэ пасядзіце, пагаманіце ў цяпле за сталом. Бог ведае калі яшчэ вот гэтак збяромся разам...— I, убачыўшы Янку, не то перасцярог, каб ён загадзя ведаў, як трэба апраўдацца перад гасцямі, не то паўшчуваў: — А ты, малады, ці не пагнаў курэй да вады? Які час ужо цябе шукаюць, а пра цябе ні дыху ні слыху...

...У глыбокую ноч, калі ўжо, здаецца, усе, натомленыя, павінны былі моцна спаць, Янка нечакана прачнуўся. Ад нейкай трывогі.

Прыслухаўся: здаецца, тоненька вішчыць, скуголіць шчаня.

Дзе яно? Адкуль узялося? Ага, здаецца, паблізу, у спальні:

— Пусці, Гіполька. Баліць.

— А тады, калі з казаком цешылася, не балела? — злосна працадзіў брат і, мусіць, зноў затуліў Ядзі далонню рот, бязлітасна закруціў на яе целе тонкую скуру.— Сама далася?

— Не! Не! — здушліва енчыла яна.— Сілаю...

— Ілжэш,— сіпеў ён і, мусіць, яшчэ болей нелітасціва мучыў, бо Ядзя завыла не па-чалавечаму.

«Калі сам вярнуў яе дадому, дык чаго тады катуе, выпытвае абы-што?» — з непрыемным пачуццём да брата падумаў Янка.

Пачуў: хтосьці затупаў у чорнай хаце, адчыніў сюды дзверы.

— Сын! — пачуўся з пapora матчын голас.— Не рві сэрца!

— Яна мне не толькі парвала сэрца, але i перагрызла ўсю душу...— паскардзіўся Гіполь.

— Так бог ужо даў, сынок...—уздыхнула маці.— Даруй...

— Не магу, мама,— усхліпнуў той.— Я пот ліў, капейку да капейкі збіраў, а яна...

— Даруй, сыночак,— зноў папрасіла маці.

— Каторыя нашы там i з белымі, i з чорнымі паненкамі альбо кабетамі гулялі, а я ні на адну нават не зірнуў...

— Малыя дзеці — малая бяда, вялікія дзеці — вялікае гора...— цяжка ўздыхнула маці, зачыніла дзверы i патупала адсюль.

Тут, у белай палавіне (перагародку паміж спальняю i залаю выкінулі на час), запанавала звонкая цішыня. Толькі чуваць было, як цікаў вялікі, прывезены Гіполем насценны гадзіннік.

— Даруй, Гіполька,— прашаптала Ядзя.— Каб ты ведаў, як кляну сябе, хаджу па зямлі i свету не бачу...

— Распусніца! — буркнуў ён, а пасля падняўся i падаўся са спальні. Мусіць, курыць.

Янка ляжаў на разасланым на падлозе саламяным кулі i асцерагаўся паварушыцца: каб не пачулі яго руху ні братавая Ядзя, ні гэтая Анелька, якая прымасцілася паблізу. Алесь яшчэ не вярнуўся дадому, загуляўся недзе. Няўжо яго гэтак заваражыла Волька?!

У гэтую, паспакайнелую ўжо, хвіліну Анелька паварушылася, нечакана абмацала ў цемені яго руку, сціснула яе і, падкочваючыся, прашаптала яму ў самае вуха:

— Я табе верная-верная буду... Вось паглядзіш!

Ён ад гэтай раптоўнасці аж уздрыгнуў, не мог нічога адказаць, а яна зноў неспадзявана паднесла яго руку i раз-другі пяшчотна пацалавала ў далонь, а пасля ласкава прытуліла яе да сваёй шчакі...

6.

Сёння Муха быў у новай, дагэтуль засакрэчанай, кампаніі.

За доўгім сталом сядзела, як падлічыў ён, дванаццаць чалавек. Усе яны былі ў белых рукавіцах i белых фартухах, а чалавек пяць («З верхняга паверха»,— падумаў) хавалі твар пад чорнаю маскаю з вузкімі шчылінкамі для вачэй. Значыць, гэтыя пяцёра альбо самі высокапастаўленыя, альбо агенты ў тутэйшай высокай уладзе.

Прамовіла двое з ix. Першы, нізкі i камлюкаваты, «Арарат», мяняючы голас i наўмысна падрабляючы закаўказскі акцэнт, расказаў пра ўсё тое, што робіць i думае рабіць новы Франтавы камітэт i штаб Заходняга фронту, як 21 лістапада заключалася ў Солах перамір'е з немцамі. Другі, высокі, стройны, па клічцы Іваноў, перадаў, як паводзяцца ў апошнія дні людзі з распушчанага «камітэта ратавання», розныя палітычныя партыі, адстаўны губеранскі камісар Самойленка, Мінская дума, польскія i ўкраінскія лідэры i воінскія часці.

Толькі што пачаў гаварыць трэці з засакрэчаных, «Капітан». Ён, падрабляючы прыбалтыйскі акцэнт, сказаў: