Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Янка застаўся на лузе, каб заўтра прычакаць бацьку з канём, а ён, стары Нямкевіч, з Ясікам i Kaстусяю падаўся ў Янкавіны. Праўда, на возе ён сядзеў толькі з унукам, Кастуся прычапілася да Чорных, да кабет,— i адтуль, як толькі крануліся, панясліся над Шубінам, над пушчаю адна за адной песні, славячы жыцце, каханне, а заадно ўздымаючы душу i цела ад агрубеласці, стомы...

Калі пад'ехалі да кляцішчанскага поля, дык Нямкевіч з трапяткім хваляваннем убачыў: ужо не толькі падскочыла жыта, але i выплывае ў зялёныя каласы (значыць, неўзабаве перастане кукаваць зязюля: «коласам падавілася»), a ў саміх Кляцішчах кусціцца на палосах бульба, у гародчыках пышна зелянеюць цыбуля, кроп, кмен, бухмата жаўцее гарбузовы цвет, а вунь ля нейчай брамкі прыпёрся босы i светлы хлапчук i смачна хрумстае, здаецца, i тут пахкі сонцам, соладдзю агурок. Каля яго высілася старая бяроза, i на ёй кінуўся ў вочы ўжо жоўты ліст на ніжняй лапе (прыйшоў Пятрок — апаў лісток) —значыць, лета ідзе сваім ходам, рыхтуе i яшчэ адну вялікую работу — жніво...

1.

Як убачыў Алесь яшчэ з пapora, у іхнім кабінеце сабраліся службоўцы i абступілі Лашковіча. Той чытаў уголас газету.

Алесь навастрыў вуха: значыць, ёсць новыя звесткі з Петраграда, дзе зноў «крызіс». Ужо трэці. Першы выплеснуў пасля красавіцкай «ноты Милюкова», другі — пасля няўдалага чэрвеньскага наступлення на фронце, што нават па словах самога Часовага ўрада закончылася «катастрофай, вялікімі чалавечымі ахвярамі i зямельнымі стратамі», а вось цяпер, на пачатку ліпеня, калі з Часовага ўрада выйшлі кадэты i калі петраградскі люд вываліў на вуліцы, пачаў бэсціць балбатлівы, але слабы Часовы ўрад i дабівацца ўлады Саветам, скалануў Расію трэці землятрус...

Алесь ведаў: кадэты пакінулі ўрад 2 ліпеня. Нібы з-за ўкраінцаў. У сваёй дэкларацыі да Украінскай Цэнтральнай рады Часовы ўрад абачліва дакляроўваў назначыць орган кіравання Украінай — Генеральны сакратарыят, а кадэты былі супраць. Гаварылі, што іхні выбрык меў i іншую прычыну: яны хацелі, каб без ix, а гэта значыць i без замежнага капіталу, рэвалюцыя пала...

Слухачы азірнуліся на Алеся, павіталі яго кіўком галавы i падспешылі, каб Лашковіч чытаў далей — з петраградскай газеты «Живое слово». Калi той загарнуў яе, паклаў на стол, некаторыя, найбольш запалістыя, аж закіпелі:

— Вось чаму бальшавікі супраць наступлення на фронце!

— Ды ясна: Ленін мае гешэфт з нямецкімі тузамі! Якраз яны прапусцілі яго з кампаніяй у Расію праз сваю мяжу i не праверылі нават багажу! Скажыце мне, мілыя: адкуль такі давер?

— Ды што казаць? Сам бальшавік, хоць i былы, Алексінскі, сведчыць: бальшавіцкія лідэры маюць хаўрус з дужымі свету гэтага ў Германіі! Тыя кормяць i пояць ix!

— Вось іменна! А гэты прапаршчык, які вярнуўся з нямецкага палону i нёс з сабою пяцьдзесят тысяч рублёў?! Калі яго прыціснулі ў Стаўцы, дык прызнаўся; грошы дала яму нямецкая разведка. Для бальшавікоў.

Цяпер Алесь разабраўся, што гэтак узрушыла ўсіх. «Живое слово», а гэта значыць i Часовы ўрад, а з ім, можа, i Петраградскі Савет, зноў абвінавачваюць бальшавікоў. Але ўжо — не за «раскольніцтва», а —за «здраду Айчыне». Ды яшчэ ў гэтыя трывожныя дні, калі ў сталіцы выбух. Кажуць, учоpa там было велізарнае шэсце i на яго выйшла не меней паўмільёна люду. Кажуць, верныя ўраду войскі пусцілі ў ход зброю — значыць, ёсць забітыя i параненыя, петраградскія вуліцы забарвавелі рэвалюцыйнаю крывёю.

— Пачакайце,— калі некаторыя калегі па службе выплеснулі свой «патрыятычны» гнеў на бальшавікоў, загаварыў Алесь,— a ці не хітры ход гэтая публікацыя? Ага, раз не можам навесці лад, aгa, раз Ленін, бальшавікі супраць вайны, ага, раз дабіваюцца ўлады іншым, Саветам, ага, раз узначалілі дэманстрацыю супраць Часовага ўрада, дык бальшавікі — «ворагі, нямецкія шпіёны», i «ix трэба біць!». Яны — «крыніца ўсіх нашых бед!».

— Ты... ты — што?! — амаль разам выгукнула колькі чалавек, прыхільнікаў як кадэтаў, так i меншавікоў ды эсэраў з Часовага ўрада.— Не верыш фактам?

— Калі б не бальшавікі-падбухторшчыкі, дык у нас ужо даўно быў бы лад, была б перамога над Германіяй!

— Ты, дарагі, паглядзі, як паводзіцца тут бальшавік Фрунзе? Ён нацкоўвае нашых мужыкоў на новы ўрад, ён не хоча нікому падпарадкаваць міліцыю! А гэтыя Любімаў, Мяснікоў, Магілеўскі, Ландар? Сам Брусілаў, Вярхоўны галоўнакамандуючы, народны герой, угаворваў — чуеш, угаворваў! — Франтавы камітэт рушыць Заходні фронт у наступленне! Але Любімаў, Мяснікоў, Фрунзе i іншыя з Франтавога камітэта i Мінскага Савета сарвалі гэты патрыятычны акт!