Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Не, — адказаў. — Лічу вельмі яшчэ маладой, свавольнай i трохі неразважлівай.

— Што ж, якая ёсць — такая i ёсць, — усміхнулася. — I ты, разважлівы, ужо мой.

Бач, перайшла ўжо на «ты».

— Толькі...

— Што — «толькі»?

— Як жа так можна? — прыкінулася капрызніцай. — Я ўжо твая, а ты не сказаў i не хочаш сказаць, што кахаеш, што я для цябе любая i жаданая.

— Я ж перасцерагаў цябе: я стары i чэрствы. Табе трэба іншы, малады i летуценны.

— Але ж кахаў мяне молада i з пяшчотай...

Што ні кажы, сапрауды многае адчула. Душой.

— Хіба не так?

— Так-так, свавольніца.

— Дык кахаеш?

— Не хапае ні гадоў, ні чэрствасці, каб не адчуць гэта да цябе.

Адказаў з жартам і, адчуўшы, што мінае сорам, віна, адчуў ужо іншае: яму не толькі дарагая гэтая маладая гарэзніца, але ён сапраўды кахае яе.

— Я радая i шчаслівая, што закахала цябе ў мяне, — пацалавала яго, пяшчотна прытулілася. — Дык давай знаёміцца бліжэй. Хочаш уведаць пра мяне ўсё-ўсё?

— Канечне.

— Тады слухай. Будзеш ведаць усё, паверыш — можа, возьмеш за жонку.

— Паглядзім, — пажартаваў, але прытуліў яе да сябе цясней, як жонку ва ўдзячныя хвіліны.

— Я марыла стаць актрысай i актрысай славутай. На трэцім курсе, калі пачала паяўляцца ў масавых сцэнках у тэатры ў ролі прыгожанькіх дурнічак, я захапілася адным акцёрам. Гадоў на сем старэйшым, прыгожым i вельмі бойкім. Карацей, не ўстаяла, аддала яму свой малады жар. Як i трэба было чакаць, зацяжарала. Ён не хацеў жаніцца, уталкоўваў, што сям'я i побыт загубяць у нас актораў. Я гатова была згадзіцца, пайсці на новы грэх, але ўсё рашыла мая рашучая мама. Яна, лічы, змусіла яго ўзяць замуж. З першага ж дня мы пачалі жыць не так, як трэба. Я хутка ўведала: я трэцяя i, канечне ж, не апошняя яго жонка. Спачатку мы спрачаліся, а потым, калі залавіла яго з іншай жанчынаю, разышліся. Я скончыла інстытут, але ад тэатра адмовілася, праз аднаго знаёмага ўладкавалася на працу ў ваш інстытут, усёй душой прыкіпела да сваёй Зіначкі, рашыла прысвяціць жыццё ёй. Але... Пачала ўсё больш адчуваць: штосьці са мной робіцца не тое. Я выбіваюся са сну, кідаюся вечарамі па пасцелі, без дай прычыны злуюся. Нават больш, што аж сорамна сказаць: у аўтобусе, у метро, на вуліцы я пачала бессаромна лупіць вочы на стройных i прыгожых мужчын, а той-сёй з ix, адчуваючы гэта, проста лезе сляпіцаю... Спавядацца далей?

— Калі ласка.

— Табе, можа, непрыемна?

— Гавары праўду i толькі праўду, — усміхнуўся.

— Дык слухай далей. Зусім нядаўна мая сяброўка, таксама разводніца, кажа мне: «Ці не запісалася ты ў манашкі? Кінь, не марнуй маладосць i не ўпускай моманту».

«А што ты параіш? — пытаюся. — Зноў выходзіць замуж за малазнаёмага?»

«Наіўная! Я не раю накідаць на сябе сямейны хамут, — адказвае тая. — Знайдзі сабе здаровага, нармальнага і, галоўнае, забяспечанага партнёра ды жыві з ім, каб у табе не патухла жанчына».

«Як? — аж усклікнула я. — Жыць не з мужам, не з палюбоўнікам, a толькі з партнёрам?»

«Дурніца, — тыцкае мне пальцам у лоб, — ты не толькі нармальная, вабная, табе сам Бог даў здароўе i красу. Дык не марнуй нябескі дар, жыві для задавальнення i заадно грабі вялікія купюры. Будзеш мець грошы — лепш апранешся i будзеш яшчэ больш ашаламляльная, яшчэ больш у цане».

Карацей, мілы мой i харошы Колька, яна крапала-крапала мне на мазгі, i я, сапраўды дурніца з дурніц, згадзілася пайсці на такое. Яна ж тут як тут: прыходзь да мяне, «падшукала добры варыянт» — маладога i грашавітага мужчыну з поўдня, які прадае на Камароўцы кветкі i садавіну, шукае тут, у Мінску, сабе партнёрку. Паверце ці павер, не з-за лёгкага жыцця i вялікіх грошай, а можа, нават з-за нейкай дурной цікавасці пайшла. Той — там. Скажу шчыра, не кракадзіл, не малпа, а рослы, наглядны, шыкоўны, зубы залатыя. Праўда, пакаўказскаму цёмны. Селі. Выпілі шампанскага. Ну, тыры-мыры. Я ж усё-такі жанчына, бачу: спадабалася яму. Вачэй не зводзіць, у думках распранае. Пасля, як i загадзя дамовіліся, мая сяброўка шмыг з кватэры, а ён — адразу да мяне. «Ладна, — думаю, — хапай, ламі, бяры, але каб быў ласкавы, каб паважаў у мне жанчыну. Я ж не нейкая рэч, а Жанчына!»

«Панымаю, — здаецца, учуўшы мяне, гаворыць ён задыхана. — Сколька хаціш за сеанс?»

Божа, мяне як халоднай вадою аблілі! Ён не толькі не зразумеў мяне, але лічыць за... абы-што! Зрэшты, як i кожную нашу жанчыну, якую можна купіць за грошы. Не, думаю, трасцу, не аддам табе такому маладое цела. Яно ж, маё цела, не толькі мае, але, як кажа мая сяброўка, нябесны дар! Я ж, на шчасце, ведала, што наш славуты Купала яшчэ даўно пісаў, што ў беларускую дзяўчыну яшчэ ніколі каменем не кінуў!