Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

— Вярэдзіш ты душу, Матруна, — зноў уздыхнула Каралёва. — Дзе яны, тыя хлопцы? Амаль усе на вайне палеглі. Засталіся жанатыя мужчыны ды калекі. А гады ідуць... Мне ўжо хутка дваццаць пяць, Матруна. Я хачу жыць, любіць, не магу глушыць у сабе бабу, чуеш?

— Чую. Канечне, ужо не дзяўчо, ведала мужчыну, дзіця нарадзіла... — Палагоднела старэйшая кабеціна. — Але шукай не ўрвіцеля, а мужа. Урвіцель пацешыцца, здароўе падарве, душу сапсуе i рана-позна пакіне. Тады другого шукаць будзеш. I той можа быць не лепшы. Сап'ешся, па брудных руках пойдзеш. Я ўжо нагледзелася на такое, дык шкадую цябе, яшчэ зусім маладую, наглядную i добрую. Ты ж вартая не цяжкой долі, пагібелі, а шчасця.

Цяпер я ўсё добра зразумеў: Матруна ўшчувала начальніцу i малодшую сяброўку, з якой, бывае, бярэ па кроплі, з-за начальніка раённай міліцыі, які пакручваецца каля Клавы.

— Дык як жыць мне, па-твойму? — запытала яна. — Цярпець? Чакаць, калі падрасце які цяперашні хлапчук?

Кідацца па пасцелі i плакаць у падушку, біць яе кулакамі?

— Ніхто табе не кажа пра хлапчукоў. Я хачу сказаць табе пра мужчыну. I не абы-якога, а, як i ты, пагляднага ды добрага.

— Хто ж гэта? — усміхнулася Каралёва. — Дзед Базыль?

Дзед Базыль — вартаўнік нашага магазіна, стары ўдавец.

— Праўду людзі кажуць, — усміхнулася i Матруна. — Бывае, шукаеш далека, а не бачыш таго, што ў цябе пад носам.

— Усё загадкамі гаворыш ты, Матруна.

— Якія тут загадкі! Пры табе блізенька паходжвае твой жаніх. Толькі ты як не бачыш яго.

— Гэта хто?

— Алесь наш... — старая назвала мяне.

— Алесь? — здзівілася Каралёва.

— Алесь.

— Ды я яго амаль не ведаю яшчэ. Ён жа меней двух тыдняў у нас.

— Дурня пазнаеш i адразу.

— Ён, канечне, не дурань i не ёлупень, але...

— Што — «але»?

— Не курыць, не п'е, не лаецца, не крадзе, да баб не лезе...

— Дык што, па-твойму, гэта пагана? Табе трэба зухі i хваты? На адным з такіх апяклася ж ужо, да другога ляціш, як матыль на агонь!

— Не ведаю, Матруна, — цішэй i задуменна сказала Каралёва. — Не разбяруся, што ён за чалавек. Здаецца, разумны, шчыры i добры, але заадно i скрытны.

— Мы прыглядаемся да яго, а ён — да нас.

— Ён жа сядзеў. А ты ведаеш, за што? — запытала Каралёва i, здаецца, з непрыхільнасцю да мяне. — Сам жа казаў: прасіўся з лагера на фронт, ды не пусцілі. А чаму? Мабыць, не даверылі зброю. Баяліся: а раптам пачне ў сваіх страляць альбо пяройдзе да немцаў!

— От кажаш дурное! — незалюбіла Матруна. Я нават не ведаў, што яна такі надзейны мой саюзнік, што гэтак верыць мне.

— Чаму — «дурное»? Мне Сеня (гэта начальнік міліцыі) так казаў. Ён жа на фронце камандаваў штрафной ротаю, дык ведае, каго з лагераў бралі на вайну, а каго не бралі. Паліцічаскім, такім, як наш Алесь, не давяралі.

— А я вот веру яму. Дзякуй Богу, нямала пажыла ўжо i ўсякіх людзей пабачыла, кемлю ўжо трохі, што бывае i да чаго, хто чым дыхае. Душой адчуваю: Алесь — добры чалавек, толькі бяздольны. Хто паверыць яму, пагорнецца з ласкаю — ён не толькі адагрэецца чалавечым цяплом, але душу сваю аддасць, верным да магілы будзе.

Каралёва не адказала.

— Падумай, прыгледзься, — параіла ёй Матруна. — Сама ж кажаш: цяпер жаніхі на дарозе не валяюцца. Здаровыя, разумныя i добрыя — удвая альбо ўтрая. А мо давай я першая з ім пагавару, распытаю ў яго пра ўсё? Мне, старой, будзе лягчэй завесці такую гутарку.

— Не трэба, — папрасіла тая. — I давайце запынім такія гавэнды. Ды, можа, ён не спіць, усё чуе!

— Няхай сабе i чуе. Мы ж не проста так па-бабску чэшам языкі, абгаворваем, а вунь пра што думаем...

— Годзе, Матруна.

— Глядзі, хапяну i падарунак добры як свацця, — усміхнулася старая i, як чулася, устала i асцярожна закрочыла сюды, да бакоўкі.

Я, канечне ж, заплюшчыў вочы i затаіўся. Нават наўмысна засоп. I Матруне, i Каралёвай, ды мне таксама будзе лягчэй, калі нядаўняя гутарка паміж жанчынамі не ўсплыве, калі мы ўсе будзем паводзіцца толькі як калегі па рабоце: Каралёва — наша начальніца, а мы — яе падначаленыя. Прыйшлі, сустрэліся, зрабілі кожны сваё — i разышліся. Кожны са сваім светам, кожны ca сваім лёсам. Хоць, як відаць, якраз так, адасоблена, сам па сабе, пражыць не зусім удасца.

— Алесь? — паклікала Матруна. — Спіш?

Я — ні гугу.

— Спіць, — Матруна адышлася. — Відаць, сястрынае дзіця i сёння ўсю ноч крычала, выбіла са сну.

Пазней, калі адчынілі магазін, калі я разгружаў машыну з гаспадарчымі таварамі — цягаў скрынкі з цвікамі, гаршкі, патэльні, уюшкі, грубкавыя дзверцы, мы часта i ўпрытык сустракаліся з Каралёвай, якая прымала груз, але цяпер i я, i яна намагаліся не пазіраць адно аднаму ў вочы. Сёння яна не какетнічала i не лаялася з нахабнаватым маладым жанатым шафёрам, а калі па звычцы ён шчыпнуў яе за клуб, дык рэзка ўдарыла яго па руцэ.