Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Цяпер, у зусім іншы час, можна было напісаць ёй, а то нават i прыдумаць, дзе сустрэцца. Але што ён можа сказаць ёй, як зірне ў вочы? Як апраўдаецца i на каго ўскладзе віну за тое, чым адплаціў ёй за такое ўзвышанае каханне да яго? Хоць хто ведае: новая сустрэча аднавіла б, натхніла іхняе каханне альбо, наадварот, расчаравала б, зацьміла б тое, што было?

1991 — 1992

1.

— Спадар Мікола, — па-новаму ўжо, як часцей i часцей начало чуваць у сталіцы, паклікала яго Сяргейчык.

Ён яшчэ сядзеў за сваім рабочым сталом, а яна, збіраючыся ўслед за іншымі супрацоўнікамі ісці дадому, некалькі хвілін стаяла пры дзвярах каля люстэрка — здаецца, падфарбоўвала вусны, расчэсвала караткаватыя валасы, намагаючыся вымайстраваць якраз тую прычоску, што спадабалася б ёй самой.

Ён падняў галаву, зірнуў са стомленым запытаннем: што трэба?

— Спадар Мікола, — хоць не павярнулася, па-ранейшаму пазірала на сябе ў люстэрка, але адчула, што ён слухае. — Хопіць карпець над паперамі, хадзем са мной. Зіначка мая ў мамы, дык я сёння вольная. Магу схадзіць з вамі, скажам, у кіно.

Ён быў тут, у інстытуце, загадчык аддзела, яна — малодшы навуковы супрацоўнік, яго падначаленая. Працуюць разам каля двух гадоў, калі яна скончыла тэатральна-мастацкі інстытут i чамусьці трапіла сюды, у літаратуразнаўчую навуку. Зірнуў пільней: жартуе? Мала таго што ён яе «шэф», дык яна нашмат маладзейшая, лічы, дачка яму, ды яшчэ, як кажуць, ён чалавек старой моды, а яна вунь якая сённяшняя: у чорных туфліках, у чорным — у абліпачку — трыко, кароценькай чорнай скураной спаднічцы, у шыкоўнай белай блюзцы. Адным словам, маладая i прыгожая. Ёй, канечне ж, не варта траціць час на сумныя артыкулы ды рэцэнзіі, а трэба даць волю таму, што шчодра мае ад прыроды-матухны.

— Чаго маўчыце? — запытала.

— А што — пасля? — запытаў ён з жартам i іроніяй.

— Вы зводзіце мяне ў рэстаран альбо ў кафэ, — спакойна адказала.

— А пасля?

— Зойдзем да мяне.

— А яшчэ пасля?

— Пабачым, — з хвіліну паглядзелася ў люстэрка, задаволілася тым, як цяпер выглядае, узяла з вешалкі чорную сумачку i накінула раменьчык сабе на плячук. — Спадабаемся адно аднаму — завядзём раман, не спадабаемся — разыдземся. Як у моры караблі.

— Я i не ведаў: вы, Алачка, жартаўніца, — усміхнуўся i хітнуў галавою.

— Ды не, я не жартую, — павярнулася, пільна зірнула з-пад вялікіх акуляраў. — Я сур'ёзна. Мне вы падабаецеся. Не толькі як шэф, але як i чалавек. Я нават у вас закаханая.

— А кажаце, не жартуеце, — прыкінуўся, што засмучаны ад яе слоў.

— Кажу ж, я не пакепліваю. Я гавару не пра службовы раман.

— А пра які?

— Пра той, што можа быць паміж маладою жанчынай i маладым мужчынам.

Здаецца, хоча сказаць, што яны абое маюць на гэта права: ён трэці год ужо як удавец, а яна недзе каля года разведзеная.

— Для мяне гэты раман, можа, быў бы падарункам лёсу, а вось для вас, Алачка... — апусціў галаву i сказаў ужо сур'ёзна: — Вы маладая, прыгожая. Нагледзьце маладога талковага мужчыну, а то i хлопца, i выходзьце замуж.

— Думаеце, легка знайсці талковага? — сур'ёзна запытала i яна.

— Нялёгка. Але ўсё ж падабраць сабе да пары можна.

— А чым вы, Мікалай Пятровіч, не жаніх?

— Мне, Алачка, ужо хутка сорак, а вам, на ваша шчасце, толькі крыху за дваццаць. Разумееце розніцу? — прамовіў i паказаў пальцамі на свае глыбокія залысіны, а таксама на пасівелыя валасы.

— Мне не за дваццаць, а дваццаць чатыры. Ды мне таксама некалі будзе пад сорак.

— Але мне тады ўжо набяжыць пад шэсцьдзесят.

— Сапраўды, — усміхнулася. — Але пакуль вам толькі пад сорак, пакуль не дзед, дык хадзем, возьмем тое, што даюць жыццё i маладыя гады.

Яна не проста ўсміхнулася: на яе вуснах i ў вачах было ззянне ўсмешкі i гарэзнасці. Легка, мільгаючы доўгімі стройнымі i моцнымі нагамі, падышла да ягонага заваленага кнігамі ды паперамі стала, запынілася, міжволі паказваючы толькі крыху прыкрытыя спаднічкай вабныя сцёгны. Ён не падымаў вачэй, але нібы бачыў i іншае, за што апошні час часта зачэплівалася ягонае вока: туга напятыя пад цеснаватай блюзкай два клубочкі, амаль палова якіх хораша была непрыкрытая, трошкі загарэла, a раўчучок між імі хвалююча адсвечваў пяшчотнай белізной, а таксама нібы бачыў яе лебядзіную шыю, прадаўгаваты твар, пунсовыя вусны, свежы чырванец на поўненькіх шчоках, задзёрты нос i велікаватыя чорныя жывыя вочы пад моднымі акулярамі.