Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Сваякі, сябры шкадуюць яго. Бывае, нават шчыруюць: «Чаго ты самаадрачона пакутуеш? Кідай ты сваю асу, няхай пажыве адна». Ён i сам не раз думаў пра такі крок, але шкадаваў i няшчасную хваравітую жонку, i дачку. Ведаў: пойдзе сын у армію альбо завядзе сваю сям'ю, дык яны без ix, мужчын, самі як след не прыбяруць кватэры, не згатуюць есці, раззлуюцца, давядуць адна адну да істэрыкі, калі, скажам, сапсуецца тэлевізар, халадзільнік альбо прас. Не мог пакінуць ix у бядзе, цярпеў усе знявагі, нягоды, як мог падлагоджваўся, каб у кватэры было як мага спакайней, але не мог не адчуваць: калі сваю душу поўніць чалавечнасцю, дык залішне рана глушыць у сабе мужчыну.

Вось цяпер тут, у Празе, гэтае мужчынскае не толькі ўсплыло, затрывожыла, але гарачынёй разлілося па целе: душа не магла не захапляцца, а то i купацца ў Эльзіных усмешках i абаяльнасці, у сардэчнасці, што сыходзіла ад яе чароўным святлом.

«Пайду!»

Намагаючыся ўтаймаваць узбуджанае дыханне, Сяргей рушыў з нумара. Каля Эльзіных дзвярэй крыху пастаяў, а пасля, адчуваючы, што вось-вось можа закрочыць адсюль назад, насуперак сваёй волі пазваніў.

Эльза даволі хутка адамкнула i адчыніла дзверы. Паказалася перад ім у доўгім квяцістым бела-сінім халаце, амаль такога колеру ручніком вакол галавы, з паружавелымі шчокамі пасля ваннай.

Яна нібы здзівілася, але зусім спакойна запрасіла рукой: заходзьце, калі ласка. Ён разгублена затрымаўся ў невялікай прыхожай, дзе, як i у яго нумары, з аднаго боку былі шафы для адзення i рэчаў, з другога — ванная. Эльза, зачыніўшыся, стала насупраць, ужо сумелася, але зірнула цёпла, з туманнай павалокай у лагодных вачах. Гэты яе даверлівы позірк быццам падштурхнуў, i Сяргей, бадай, неспадзявана для самога сябе рашуча ступіў i за паясніцу легка прытуліў Эльзу да сябе. Яна, можа, уражаная ягонай смеласцю, падалася, але не зусім блізка — уперлася далонямі яму ў плечукі ды крыху адкінула галаву. Ён i жартам, i ў той жа час настойліва прыціснуў ужо да сябе i вуснамі лёгка даткнуўся да яе вуснаў.

Эльза нейкі міг пабыла яшчэ наструненая, а пасля расслабілася i дала яму вусны. Яны былі сухаватыя пасля нядаўняга купання, але згодна раскрытыя i цёплыя — вусны той, хто хоча пацалунка. Як адчулася, у ix абаіх вось па-трапяткому забіліся сэрцы, а па целе пабегла ўспламяняльная цеплыня.

— Беларусішэн Мелехав... — пасля доўгага пацалунка прашаптала яна, абтуліла яго шчокі далоньмі i пацалавала сама. Лёгка, узбуджаючы кончыкам языка, ужо аддана, як ягоная.

Падахвочаны, ён уладна развязаў пояс на яе халаце, расхінуў яго i адразу ж ледзь не захліпнуўся ад упершыню ўбачанага так блізка жаночага хараства. Жонка была бедная на цела, амаль ніколі не заставалася нават перад ім без станіка ці начной кашулі, а вось тут ён убачыў гладзенькую высакаватую шыю, кранутую лёгкім загарам, буйнаватыя, акругленыя i ўзнятыя грудзі з вабнымі смочкамі, падцягнуты прыгожы жывот з прыгожым пупком i паўнаватыя вабныя сцёгны маладой i дужай жанчыны. Ён прыпаў да яе грудзей — яна аж выгнулася ці то ад нечаканасці, ці то ад прыемнага козыту, a грудзі яе пачалі адчувальна страмчэць.

— Сэргэй! — мляўка прашаптала.

— Эльза! — радасна i захоплена адказаў шэптам ён, п'янка хмялеючы ад арамату яе маладога i нядаўна аблашчанага вадой i пахкім мылам цела.

Яны зноў заціхлі ў моцным пацалунку; яна аддана закінула яму за шыю рукі i, адчуўшы, як абуджаецца, імкнецца да яе ягоная плоць, ужо сама, нават парыўна прыціснулася адкрытым станам, а пасля паслухмяна, не здымаючы з шыі рук, падалася з ім да ложка. Лежачы на ім, прагна адказвала на ненасытны пацалунак, здаецца, з заміраннем адчувала, як ён пяшчотна гладзіць яе набухлыя ўжо грудзі, мяккі, нібы аксамітны, але i ў той жа час тугі жывот, шорсткую мясцінку пад ім, ахвотна разамкнутыя i прызыўныя сцёгны, а таксама i самае адчувальнае на целе.

Упершыню вось так маючы доступ да такога вабнага i падатнога цела, не могучы стрымаць хвалявання i ўз'юранай страсці, Сяргей спачатку далікатна авалодаў Эльзаю i, адчуваючы, што ўпершыню ягоная плоць знайшла тое, чаго жадала, пасля з імпэтам i ўсё большаю прагаю да ўсё большага пазнання i адчування даў сабе волю. Яна з ахвотаю, з радасцю дала яму ва ўладу сваё дела, здаецца, з радасцю пазнавала яго, ціхенька захаплялася, а пасля, калі ён на ўсю моц прыпаў i затрымцеў, застагнаў, знаходзячы месца свайму твару на яе ўзгарачаных ім грудзях, да болі сціснула яго за шыю i чуйна слухала трапяткою плоццю біццё ягонай глыбока з'яднанай з ёю плоці...