Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Эльза, здаецца, добра адчувала яго новае, большае ўжо захапленне ёю як жанчынаю, красой, што мела яна, трымцела, калі яго вусны з прагаю прыпадалі да яе вуснаў, да шыі, да грудзей i жывата, а яго плоць, як марскі прыбой, гоніць слодычную хвалю за хваляй, i яны нясліся па ix кудысьці ўдалечыню.

— Любы! — зашаптала Эльза. — Які ты жаданы! З табою я жанчына! З Карлам я ніколі такога не адчувала. Ён не толькі стары, ён сухі i зусім непачуццёвы. Для яго галоўнае — служба i грошы. Я мусіла пайсці за яго, удаўца, бо я з беднай сям'і... Я не жыву, а пакутую з ім... Кажу ж, калі ўбачыла цябе, дык у мяне ажно ўстрапянулася сэрца: вось ён! Хоць на некалькі дзён, але ён павінен быць маім! Ты, канечне ж, яшчэ не патрачаны ні душой, ні целам. Ты хочаш i ўмееш кахаць. Такія рэчы, любы, адчувае сэрца, плоць. У нас пip кахання, праўда?

Яна шаптала па-рознаму: то зусім ціхенька, то ўскрыкваючы, то стогнучы, мабыць, як i ён, сыходзячы любоўю, неапісальнай насалодаю, спапяляльнай страсцю, у якой, выходзіць, столькі шмат новага натхнення i адчування, што, урэшце, асляпляе маланкавым бляскам, за якім неўзабаве пачынаюць адчувацца прыемныя аслабленне, стома i асалодны спакой, напоўненая ва ўсім целе, у душы радасць за жыццё, за спазнанае з жанчынаю...

Апошні пражскі тыдзень, лічы, прамільгнуў. Калі Сяргей ад'язджаў, Эльза праводзіла яго i на вакзале, узяўшы за рукі, закахана i сумотна пазірала ў вочы, а з яе вачэй ціха плылі журботныя слёзы.

— Сяргей, — гаварыла яна, — нават калі нам не ўдасца больш сустрэцца, я ўсё роўна буду шчаслівая. Мы зналіся, здаецца, толькі адзін міг, але гэты міг цудоўны! Кажуць, у адну i тую ваду двойчы не ўвойдзеш, але мы павінны зноў сустрэцца. Ці ў Празе, ці ў нас, ці ў вас. Чуеш, Сяргей?

Ён душой адчуваў, што яна гаворыць, хітаў галавой, пазіраючы на яе скрозь слёзы i любуючыся ёю, зграбнай, прыгожай i добрай.

Яна першая прыслала яму ліст (да запатрабавання, канечне), ён, напытаўшы выкладчыка нямецкай мовы, чытаў яе лісты, пісаў сам, як i яна, жывучы ўспамінам пра бліскавіцу іхніх пачуццяў.

Аднойчы (а гэта было яшчэ ў брэжнеўскія часы) яго паклікалі ў ваенкамат. Вайсковы лейтэнант пагаварыў з ім толькі дзеля прыліку, зверыў ягоныя месца работы, адрас i тэлефон, а пасля завёў у іншы кабінет, дзе сядзеў маладжавы мужчына ў новенькім шыкоўным цывільным касцюме, з кароткімі валасамі i з пранікнёнымі вачыма. На гладкім твары — нібы маска. Як толькі ваенкаматавец выйшаў, той адразу паказаў чырвоную кніжачку, завёў гутарку пра пустое ды парожняе, а пасля ашаламіў:

— Што гэта ў вас, грамадзянін Н., за кантакт з жыхаркай ФРГ?

Упірацца не было як; Сяргей мусіў спачатку пра ўсё расказаць, а пасля напісаць.

— Мы павінны сустрэцца яшчэ раз, — на развітанне сказаў яго нечаканы апякун. — Я пазваню вам, назавуся Міхаілам Іванавічам, скажу, дзе i калі будзе наша сустрэча.

Сапраўды, праз нейкі час гэты чалавек пазваніў, сказаў, дзе i калі з ім спаткацца.

— Мы праверылі па нашых каналах: вашая красуня Эльза — не разведчыца, звычайная маладая заходненямецкая фрау, — ён цяпер загаварыў лагодна. — Што да вас, дык вы дазволілі сабе памацаць яе. I трэба сказаць, спадабаліся ёй. Яе лісты поўныя страсці i кахання да вас. Сексуальная немачка, ці не так?

Сяргей змаўчаў: не мог кінуць камень на тую, якую пакахаў i кахае, з якой жадае сустрэцца зноў.

Апякун адчуў яго сур'ёзнасць, сагнаў з твару панібрацкую ўсмешку i зноў нацягнуў маску:

— Ёсць думка кіраўніцтва, каб вы ўстрымаліся ад далейшых кантактаў з жыхаркай капіталістычнай краіны, што з'яўляецца членам НАТА. Не выключана, што заходнія спецслужбы могуць выйсці на гэты кантакт i паспрабаваць спажыць яго.

— Але ж я не ведаю ніякіх дзяржаўных i ваенных сакрэтаў. Я магу даць толькі даведку пра моцныя i слабыя творы ў нашым выдавецтве.

— Ад вас могуць запатрабаваць антысавецкія творы. А гэта, ведайце, грамадзянін Н., не менш за выдачу дзяржаўных i ваенных тайн.

— Зразумела, — паныла падпарадкаваўся Сяргей.

— Не перажывайце, — зноў дазволіў сабе ўсміхнуцца той. — Можна, калі ёсць сіла, час i ахвота, знайсці i нашых, сваіх, сексуальных жанчын. Але калі будзеце не пільныя, пападзецеся, то тады вамі ўжо зоймуцца жонка, партыйная i прафсаюзная арганізацыі... Мы можам толькi пацвердзіць альбо абвергнуць гэта...

Сяргей моўчкі адказаў поціскам рукі на развітанне з гэтым чалавекам, задумаўся. Як ні дакараў сябе, але на Эльзіныя новыя лісты не адпісваў. Недзе праз год перастала даваць пра сябе знак i яна.