Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Усё больш i больш дваістае пачуццё захліствала ягоную душу: радаснае здзіўленне, узбуджанасць i заадно сорам, што яго так вабіць жаночае цела, змушаючы з кожнай хвілінай часцей біцца сэрца i мацней шугаваць кроў у скроні, што так хочацца працягнуць руку i пагладзіць Броню па маладой назе, павесці яе далей за калена, дзе, як бачыў, белае i туга-поўнае цела. Ад напружання ажно пацямнела ў вачах. Адчуваючы, што, можа, ніколі больш не будзе такіх спрыяльных хвілін, нямеючы, што яго хутка могуць аблаяць, а то i ўдарыць па носе, ён па неадольным мужчынскім поклічы ўрэшце перамог сорам i боязь, апусціў трапяткую руку на Броніна абласканае позіркам калена i павёў яе вышэй ды вышэй, з узрушэннем адчуўшы неўзабаве хвалюючую пяшчотнасць пруткіх сцёгнаў. Броня, хоць спала, усё ж учула штосьці насцярожлівае, уздыхнула, здрыганулася ўсім целам, а рукой абцягнула ніжэй падол халата.

— Броня... — перарывіста паклікаў ён, нахіліўся над яе тварам і пасунуў касынку ёй на валасы, зусім блізенька бачачы яе вусны, рэдзенькi і светлы пушок над імі, даўгаваты нос і заплюшчана-прымружаныя вочы, ужо з трапяткім хваляваннем адчуваючы водар i цяпло жаночага цела.

Броня нечакана адплюшчыла вочы, у ix, вялікіх, шэра-зеленаватых, поўна ўтрапёнага страха — яна рэзка, нібы ад штуршка спадыспаду, падхапілася, але толькі ад гэтага трапіла ў ягоныя рукі. Тут жа моўчкі паміж імі ўскінулася ярасная барацьба.

—Ты — што ? — здаецца апамяталася ўжо ад сну яна. — Не трэба! Чуеш ты ці не?

Сорам i боязь не толькі не паніклі, але яшчэ i пабольшалі. Юр — таксама. Ад гэтай барацьбы, ад дотыку цел. Броня нечакана ўчапілася за яго валасы, адцягвае яго ад сябе, ды валасы кароткія, ёй не ўдаецца адпіхнуць — ён неўзабаве, упершыню ў сваім жыцці, здолеў падгарнуць на жанчыне халат да грудзей, змусіў прыпадняць-апусціць яе клубы i разамкнуць надзіва дужыя ногі, суцішыцца i моўчкі, глыбока ў душы заўсклікаў ад таго, што паволі іхнія плоці яднаюцца.

Броня, мабыць, ашаломленая, скораная, зморшчылася і цяжка ці адрачона застагнала — мабыць ад ягонай нястрыманай рэзкасці, а то i прычыненага ёй болю, моцна самкнула вусны i пакорліва ўжо аддала яму ўладу над сабою ды адкінула ўбок галаву. Ён адчуваў, што робіць усё не так, што яна незадаволеная; каб супакоіць, апраўдаць сябе, а то i зноў жа несвядома, па мужчынскім поклічы, цалаваў яе ў пульсуючую шыю, шчаку, але ўжо брала верх не ягоная развага, а цела, плоць: іх нельга было стрымаць, яны палымнелі і быццам нават шалелі. У вачах па волі ўсё больш цямнела, а то і ўвогуле знікаў увесь зямны або нябесны свет; у вушах штосьці чароўна зазвінела — не, не рэзка, не балюча, а вельмі прыемна для слыху. Ды вось зусім нечакана яе асляпіла велізарным снапом агню, ударыла па ім маланка, што ён ажно пранізаўся сыходным агнём, болем. У адчаі, у знямозе ён утуліў голаў Броні ў грудзі i застагнаў, нібы ад гэтага будзе суцішак ад таго невядомага любасна-страшнага, што ён зведаў першы раз, пасля чаго ён з хлапчука павінен стаць мужчынам...

Броня нібы знерухомела, дазваляла яму ўсё, што ён жадае, ды ён пачаў адчуваць, што вяртаецца свядомасць i паўстае неспадзявана нялёгка, што ім час разлучацца целамі, што выйшла ўсё не так, як ён уяўляў, марыў пра гэта (асабліва ў апошнія месяцы ў вайсковай казарме, калі нясцерпна чакаў, калі здолее вырвацца ў цывільнае жыццё i трапіць у яго ўжо дарослым). Калі ён лёг побач, Броня хуценька абцягнула на ногі халат i прыкрыла рукой вочы.

«Яна пакрыўдзілася! — апякла яго ўжо халодная як лёд думка. — Я яе абразіў. Але як супакоіць яе, што я не хацеў яе ні пакрыўдзіць, ні абразіць?»

— Ну, што скажаш? — сама падала голас Броня, i, як пачулася, яе голас быў зусім не такі, як раней, а чужы, можна сказаць, варожы.

Ён — ні слова.

— Ты ж — сіламожац! Гвалтоўнік! Я магу аддаць цябе над суд!

Невыносная пакута: няма для яе i для сябе таксама паратавальных ці проста ўдала ці хітра прыдуманых слоў. Яму было не так страшна, што яна яго пасадзіць, як тое, што яна можа яго зненавідзець.

— Чаго маўчыш? Гавары!

— Выбачай... — нарэшце прамозіў дрыготкім голасам, адчуваючы, што на вочы нагортваюцца зусім няпрошаныя слёзы. — Я першы раз такое...

Яна тут жа адхінула руку i зірнула на яго ўжо, здаецца, з цікаўнасцю. Ён жа апусціў галаву i затуліў вочы складзеным ў кулакі рукамі — i каб не плакаць, i каб яна не бачыла, што ён слабкі як мужчына.

— Ты зажадаў жанчыну? — ягоныя вушы чуюць яе ўжо лагодны голас. — Вельмі зажадаў? — Броня ўзяла яго за рукі, адвяла ix ад твару. — Так?