Генрых Далідовіч - Жар кахання [Апавяданні пра жанчын]

Я ўздыхнуў. Цяжка.

— Гаварыце, Іванавіч. Усё. Як ёсць. Мы ж не юнакі, каб не ўмець сказаць i не ўмець паслухаць пра самае, можа, цудоўнае i запаветнае на свеце.

— Дык сёння мы павінны рашыць: або — або?

— Або — або! — Яна зразумела тое, пра што думаў я.

Я ўзяў яе за плечукі, стуліў:

— Аглая, мілая мая сібірачка, адна з лепшых жанчын на свеце, я насуперак сам сабе кахаю цябе. Люблю ўсёй душой, усёй сваёй любоўю.

Яна падняла галаву, зірнула на мяне, i я нават цяпер, уночы, убачыў, як ззяюць яе вочы:

— I я, Іванавіч, кахаю вас. Бадай, упершыню ў сваім жыцці гэтак захоплена i моцна. Чуеце, мой мілы i дарагі маўчун?

— Чую, але...

— Ну, што яшчэ за «але»?

— Я, Аглая, ніколі не кідаўся, не кідаюся i не буду кідацца такімі словамі. Калі гавару ix, дык толькі ад сэрца, ад душы...

— Дык чаму ўсё ж «але»? — ціха запытала яна, не зводзячы з мяне захопленага позірку.

— Ды не маю я права гаварыць такое, бянтэжыць вас: не маю права на ваша пачуццё.

— Па-мойму, Іванавіч, права на сваё i нейчае пачуццё мае кожны. Нават закаранелы злачынец.

— Я — іншае, — стаяў я на сваім. Як разумееце, не гуляў, не какетнічаў, a думаў i гаварыў ужо стала, як кажуць, з вялікай адказнасцю.

— Чаму вы — «іншае»? Вы не верыце, што мы, сібірскія мядзведзі, здольныя на вялікае пачуццё, на каханне?

— Не, Аглая. Вы — людзі як людзі, a ў чымсьці нават, можа, лепшыя за нас, з мацерыка. Я хачу сказаць іншае. Пра сябе.

— Скажыце, можа, i я, ваша вучаніца, крыху вам памагу.

— Вы ж чулі: я, як i кожны, амаль змалку марыў пра добрую i прыгожую дзяўчыну-прынцэсу, пра высакароднае каханне. Я хацеў кахаць, быць любімым, хацеў быць верным мужам i шчаслівым бацькам. Я сустрэў Істу. Пакахаў яе за чыстую душу, за светлыя думкі, за летуценнасць i пяшчоту. Але... Пазней, болей дзесяці гадоў паблукаўшы па пакутах, мае сцяжыны прывялі да Клавы. Я i яе пакахаў. За шчырасць, за дабрыню, за жаноцкасць i за жаданне жыць па-зямному паўнакроўна. Але... Бачыце, да мяне літаральна прыліплі гэтыя клятыя «але». Я міжволі прыношу сваім каханым не толькі бяду, але смерць...

— Вы найперш сябе лічыце вінаватым за гэта?

— Не найперш, але доля віны ёсць i мая. Без мяне, можа, Іста i Клава не толькі жылі б, але былі шчаслівыя.

— Нейкая доля праўды альбо ісціны ў вашых словах ёсць, але толькі доля, Іванавіч. Астатняе — іншае. Нейкае нешчаслівае супадзенне.

— Але мне, Аглая, ад гэтага не лягчэй. Я не магу забыць, што не ўбярог любімых жанчын. Я не магу не думаць пра тое, што i цяпер не здолею як след абараніць, шанаваць любімую жанчыну: не ўладаю сваім лёсам, сваім кожным днём...

— I што вы думаеце рабіць? Збіраецеся заглушыць сваё пачуццё, каханне i адмовіцца ад пачуцця, кахання любімай жанчыны? Рашылі скарыцца свайму лёсу альбо року?

— Я ж казаў, Аглая: я разгубіўся, не ведаю, што i як рабіць.

— Але вы ўжо не можаце думаць, дбаць толькі пра сябе, — прамовіла Аглая.— Вы павінны ўжо клапаціцца i пра мяне: вы міжволі змусілі закахацца ў вас. Я ўжо не ўяўляю без вас свайго жыцця, сваёй новай сям'і.

— Але...

— Я гатова выцерпець з вамі ўсе выпрабаванні, нягоды.

— Але ж нас могуць у любую хвіліну разлучыць. Я — зусім ненадзейны жаніх, муж: кажу ж, не належу сам сабе, a ў руках нават сляпога выпадку.

— Я ведаю гэта, але мне нават папакутаваць за вас — вялікі гонар.

— Аглая, — усміхнуўся я, прытуліў да сябе бліжэй, — гэта гаворыце не вы, a прамаўляе гераіня Дастаеўскага.

— Гэта прамаўляю я!

— Значыць, гэта словы вашай маладосці, нейкага рамантычнага ўяўлення.

— Гаварыце што хочаце, але нідзе не дзенецеся, будзеце спрыяць, каб я мела Сям'ю, была Жанчынай, Жонкай i Маці, — сказала i для пераканання пастукала кулачком мне па грудзіне. — Я недзе чытала: мы, людзі, павінны клапаціцца нават пра звяркоў, якіх прыручылі. Не гнаць прэч, адпіхаць, а дбаць пра ix. А я, Іванавіч, не толькі звярок, а закаханая ў вас адзінокая, як вы кажаце, маладзіца, якая хоча быць шчаслівай i ашчаслівіць любімага чалавека...

Яна наблізілася, дакранулася вуснамі да маіх; паколькі я стрымліваўся, не адказваў схільнасцю на яе схільнасць, яна пакратала, пашоргала вуснамі аб мае, пасля раскрыла ix, i мы ўпершыню адчулі сябе адданымі адно аднаму мужчынам i жанчынаю. Па меры таго як пацалунак наш зацягваўся, нас пачало пранізваць слодычнае цяпло i трымценне.

— Вядзі мяне...— пасля, калі адарваліся адно ад аднаго i пераводзілі дых, прашаптала ўзгарачэлая Аглая, пераходзячы ўжо на «ты».

— Куды? — з жартам i ўсцешана запытаў я.