Алесь Разанаў - Сума немагчымасцяў

*

У меркаванні мерка: вядомае яно прыкладае да невядомага, тое, што адбылося, да таго, што адбываецца, і заўсёды мае патрэбу ва ўдакладненні — у тым, каб даўкладацца, бо невядомае — яно ніколі не ёсць цалкам невядомым, а вядомае — яно ніколі не ёсць вядомым да канца.

*

Мова — возера альбо нават мора, у якім плаваюць сэнсы.

У тым ліку і неаб'яўленыя.

*

Надвор'е — настрой прыроды, і я ад яго залежу.

Па нейкіх, адно яму вядомых сцежках яно ўваходзіць у адчуванні і кранае валокны думкі, якія яшчэ не выснаваліся ў думку. Яно іх чытае і ад таго, як чытае, залежыць, ці з'явіцца думка ў свет, а калі з'явіцца, то ў якім настроі.

*

«Як маешся?» — пытаецца пры сустрэчы знаёмы.

Тое, што маем, мае таксама нас.

I кожны для сябе найвялікшая маёмасць.

*

Навіны кажуць пра тое, што здарылася і адбылося.

Але самае істотнае не ўваходзіць у тое, што здарылася і адбылося, і не заўважаецца імі.

Яно ў людзях і з людзьмі.

Чакаем і шукаем навін, каб праз іх нешта даведацца пра саміх сябе.

*

Купіў рэч, патрэбную для дому і на табе — згубіў.

Шкада не так рэчы, як самой з'явы, не т а г о, што згубіў, а тое, што з г у б і ў.

*

Вера — веда: яна не ў в а ш т о, а ш т о. У ёй сутнае мае сябе.

*

«Калі ты не займаешся палітыкай, палітыка займаецца табой» — сілагізм, што, разгортваючыся ў высновы, вяртаецца да зыходнага становішча.

А разгорткі гэтакія:

1. Калі ты не займаешся палітыкай, палітыка займаецца табою так, што ты (а:) насамрэч не займаешся палітыкай, (б:) насамрэч займаешся палітыкай.

2. Калі ты займаешся палітыкай, то займаешся палітыкай так, што (а:) насамрэч займаешся палітыкай, (б:) насамрэч не займаешся палітыкай.

У першым і ў процілеглым яму другім варыянце высновы згаджаюцца між сабою, і згаджаецца сілагізм, што ён сафізм.

*

Што такое творчасць, лепш за ўсё ведаюць самі творы: выдатныя — на выдатна, не-выдатныя — на невыдатна.

*

Думаць пра некага альбо пра нешта — сустракацца і з ім, і таксама з самім сабой у прысутнасці таго, пра каго (альбо пра што) думаеш.

Якое думанне, такая сустрэча.

*

З цягам часу чалавек груганее:уім усё больш збіраецца таго, чаго ўжо няма, тых, каго ўжо няма.

Не знаходжу колішняй нататкі і ўзнаўляю яе па памяці — самаперакладаю.

Нібыта ўсё так, а ўсё роўна нешта не на месцы.

Людзі таксама самапераклады, а арыгінал згубіўся?

*

«Пішу як жыву» — сваім лаканічным прызнаннем акрэсліў Янка Брыль асаблівасць пісьменніцкага рамяства.

Як пісаць — не зусім залежыць ад пісьменніка, як не зусім ад яго залежыць, ці ён малады, ці стары.

Калі пішацца, у неабходных словах выяўля-ецца тое, што, не з'яўляючыся словам, з'яўля-ецца неабходным.

*

Любоў — дар, з а н а д т ы для асабовасці: у ёй асабовасць трансмутуецца, і ёю любоў гасіцца.

*

Слава можа ўзвысіць паэта да помнікавай вышыні, але забірае ў яго пры гэтым бязмежжа;

можа «вымавіць» яго так, што ён будзе чуцён усім, але наўзамен забірае ў яго невымоўнае.

*

Кожны з прысутных слухаў, што кажуць астатнія, і заставаўся пры сваім меркаванні.

Яно было недзе глыбока і было не выяўленым, і гэтым нявыяўленым меркаваннем кожны ведаў, што ён разумнейшы за ўсіх астатніх.

*

Усе сцежкі, як бы яны ні называліся, вядуць да пэўнай мяжы. Яны — уводзіны, і на вяршыню сцежак няма.

Гэтая вяршыня ў самім чалавеку, і на яе ён можа ўздымацца адно сам. Але — ніколі дарэшты не ўзняцца, бо разам з ім пачынае ўздымацца яна сама.

*

У адрозненне ад дэпутатаў парламента ці прэзідэнта, якія абіраюцца насельніцтвам, творца абірае сябе сам. I калі гэтае самаабранне здзяйсняецца, яно захоўваецца на ўсю даўжыню часу.

*

Калі аціхаюць гучныя словы, чутны ціхія, але калі аціхаюць ціхія, тады гучыць голас.

Голас багацейшы за шэпт і за крык, і тое, што ўтой-ваецца ў шэпце і траціцца ў крыку, у голасе вымаўляецца.

Істотнае вымаўляецца ўголас.

*

I рай с в а ё месца, і пекла, але не назусім, і таму што не назусім, некаму і рай у смутак, а некаму і пекла ў радасць.

*

Ёсць з'явы, якія існуюць, нягледзячы ні на што і гледзячы на ўсё, і ўжо адным тым, што яны існуюць, набываюць асаблівы статус.

Казаў пра гэта вусна, скажу і пісьмова:

Так, беларуская мова пераможца!

Так, беларуская літаратура пераможца!

I пераможцы ўсе тыя, што — нягледзячы ні на што і гледзячы на ўсё — вызнаюць сябе беларусамі!

Ганаруся, што я з імі.

*

Рака ўпадае ў мора...

Але яе прызначэнне і яе мэта не ў тым, каб упасці ў мора, а ў тым, каб цячы.