Людміла Рублеўская - Балаган

АНТРАКТ

Працягу не будзе.
Вяртайце білеты, панове.
Джульета памерла
яшчэ да з'яўлення на сцэне.
Стары драматург
скарыстаў свой аловак да кропкі,
Якім сто партрэтаў стварыў
маладой Мельпамене.
I ролі няма мне на сцэне,
стаптанай да бляску
Абцасамі ўсіх,
што шукалі высокае долі.
Будзённае Сёння здымае катурны і маскі,
I ўсіх абдымае
крыжамі парослае поле.
Прынцэсы занятыя
варкай гарохавай кашы.
Куды мне падзецца
з маёй папяровай каронай?
Кардонная поўня ляжыць у маім сакваяжы,
А з ёй — арсенал дасканалых усмешак і стогнаў.
Але — у тэатры пакуль што адкрыецца рынак,
Маленькія эльфы з грымёрных выносяць люстэркі.
Тэатр не закрыты, панове.
Але перапынак
Надоўга зацягнецца,
мусіць, да лепшага веку.

2000

На верхняй прыступцы стагоддзя,
якая вядзе
Зусім не да неба —
а значна ніжэй і бяздонней,
Знікаю ў халоднай самоце, нібыта ў вадзе,
I падае цень ад крыжа на мае падваконне.
На верхняй прыступцы стагоддзя
прытулку няма.
Таму што адбыўся падзел
на крылатых і слізкіх.
А я — на мяжы,
я не здольная выбраць сама
Куды падавацца
ад гэтай мяжчасавай рысы.
Мне добра і тут.
Праплываюць сузор'і і дні,
а дні — як эоны,
а я — перачытваю казкі
На верхняй прыступцы стагоддзя,
пры зорным агні,
З наіўнаю верай
у сілу спагады нянаскай.

СТРАЛА

У вадзе халоднай праплываюць цені.
Човен серабрысты зачарпнуў вады.
І вясло сплывае, і стралок пацэліў
У другую постаць.
Зловяць чараты
Тонкімі рукамі
ўцекачоў знямелых.
А стралок устане з мокрае травы,
Абтрасе адзенне,
пералічыць стрэлы
I па грошы пойдзе
ў замак радавы.
Спіць срабрысты човен
у тумане срэбным.
Прада мной — папера, а ў руцэ — агонь,
I праз белы аркуш праплываюць цені,
Iстралок у лозах
грэе, трэ далонь.
Дай паплыці думкам
срэбнымі радкамі —
Знойдзецца да сэрца
востры шлях стралы,
Замак, дзе заплацяць,
і магільны камень,
I анёльскіх, белых, лёгкіх
два крылы.

* * *

Зрабіцца ценем у краіне ценяў,
Кружыцца ў карагодзе сумных сноў,
Тужыць, і спадзявацца зноў і зноў —
Народзіцца Арфей, які ацэніць
Пагаслы геній твой, і прызаве,
I выкліча твой прывід з пекла часу,
I будзе новы свет, і будзе шчасце,
I лаўравы вянец на галаве.
Марэнне ценяў. Што да іх — жывым?
Прыступкі пекла выкладзены з вершаў.
Ты зразумей: ніхто не будзе першым,
I кожнага атруціць часу дым.
Цень не парушыць сонечны спакой —
Арфей заняты песняю сваёй.

* * *

З нікуды — у нікуды мой цягнік,
Ляцяць травой парослыя адхоны.
Манеты лічыць бледны праваднік,
Яго калісьці клікалі Харонам.
Важдацца з чоўнам — старасвецкі міф.
Куды прасцей — цягнік, вагоны, рэйкі.
Жыццё па-за жалезнымі дзвярмі
Да хваль марскіх свае зганяе рэкі.
Забудуся на цёмныя віры
У бездані, у вогненным бязмежжы.
I коціцца каменнямі з гары
Мной збудаваная калісьці вежа.

ВАРАГІ

У сябе зазіраць неахвота маленькаму вою.
Там нічога няма, у душы,
што названая вечнай
Рассцілаюцца ў небе спісаныя лёсаў сувоі,
I замежнага князя ўсё кліча аблуднае веча.
Праплывае па самай паверхні снабачання ява.
Пазірае спалохана князь на чужыя натоўпы.
Быццам пластыр на рану,
прыліпла абрыдлая слава,
I змушае цягнуцца да ўзораў паважнай Еўропы.
Захлынаецца болем
чарговы маленькі паўстанец,
I нікога не збудзіць
яго пахавальная песня.
Перад князем русалкі
вясельны выконваюць танец,
I па новай труне
распаўзаецца белая плесня.

* * *

Ці абуджаюся — ці паміраю.
Стукае сэрца ў сусветную цвердзь.
Раскрыжаваць на прыступцы да раю —
Вытанчанней пакарання не мець.
Праведны люд падымаецца ў неба,
Лёгка ступае на грудзі мае.
«Так і належыць, напэўна, так трэба»,—
Нацыянальны характар пяе.
Часам пасядуць вакол херувімы,
Каб адпачыць ад ухвал і святла...
Не адарвацца ад любай радзімы.
Усімі цвікамі ў душу мне ўвайшла.

* * *

I зноў забівае сонца
сведкаў свайго гарэння.
Крылаў яно не любіць
і Вавілонскіх вежаў.
Толькі ў напрамку сонца
нашы лятуць марэнні,
Толькі ў напрамку неба
зноў вырастаюць вершы.
Сыпецца попел шэры
на зямныя галовы.
Апёкі гараць на душах,
і чырвань перад вачыма.
I зноў у напрамку сонца
ўзлятаюць сляпыя строфы,
Хоць там яны непатрэбны,
а тут яны немагчымы.