Людміла Рублеўская: Балаган

* * *

Толькі балота не здрадзіць ніколі.
Прыме тваю адбалелую душу.
Свет патанае ў самоце паволі.
Гіне краіна паэтаў нядужых.
Толькі балота не здрадзіць...
У нетрах
Шчыра схавае і звера, і князя.
Подых дрыгвы пад дарогаю шэрай —
Штучная скура асфальту ўзнялася.
Толькі балота...
А што застаецца
Нам у нявернай смузе вераснёвай?
Гаці гаціць непакорлівым веццем,
Покуль збіраюцца ў замку на ловы?
Толькі... Над глебай, парослай крыжамі,
Летае сіні балотны агеньчык.
Толькі цікуе дрыгва пад нагамі,
Покуль з дарогі саступіш у вечнасць.

* * *

Кароль Пясчанага Замка
ўладарыць Сусветам поўні.
Усё, што поўня асвеціць —
яму свой лёс уручае.
Кароль Пясчанага замка
учора свайго не помніць,
А ўсё, што збудзецца заўтра,
ён ведае да адчаю.
Лунаюць яго фрэгаты
па хвалях срэбных аблокаў,
Празрыстыя воі ходзяць
праз сцены нашых кватэраў.
Кароль Пясчанага замка
жыццё забірае лёгка.
Пяском прасыпецца вечнасць,
і вецер змяце паперы.
Кароль Пясчанага замка
з лускою і доўгім джалам.
Ён скручвае цела ў кольцы.
Блішчыць у кароне зорка.
Пясчаны замак аднойчы
дзіця маё збудавала.
Мы болыл не былі ніколі
на тым пясчаным пагорку.

* * *

Ноч пачынаецца першаю смерцю.
Вокны анёл расчыняе імкліва.
Што адратуе ў бязлітасным свеце —
Кніга заклёнаў ці кніга малітваў?
Цяжка прызнацца — не бачу дарогі.
Цяжка змірыцца — не будзе світання.
Сцелюцца цені начныя пад ногі,
Быццам бы змеепадобныя здані.
Звон бранзалетаў па гулкай падлозе —
Сведкай кахання ці сведкаю смерці?
Падаюць рукі на коўдру ў знямозе
Абараніцца ад ночы ў Сусвеце.
Колькі дарэмнага сказана ўчора.
Колькі разумнага лёгка растала.
Вершнікі топчуць павержаны горад.
Душы ўзлятаюць над ідалам славы.

ПАРТРЭТ БАБУЛІ

Прабачце, паненка,
у строях шляхетных цнатлівых,
З бялюткім праборам у гладкіх, як лён, валасах.
Былі вы з гасцямі прыветнай, прыстойна-маўклівай.
I думка адна пра каханне навейвала страх.
А мне ўжо нічога ад вас не пакінулі воды,
Імклівыя воды старой радаводнай ракі.
Спадніцы крухмальныя сталі пялюшкамі потым,
Каўнер-самавяз памяняны на лыжку мукі.
I рукі, што ўмелі задумліва клавішы лашчыць,
I крыжыкам шыць, і лацінскія кніжкі гартаць,
Пасля навучыліся працы штодзённай, бяднячай,
I ўнукам нічога амаль не змаглі перадаць.
I я ці змагу на калені ў царкве апусціцца
Так проста і шчыра, ці маўзеру ў вока зірнуць,
I, нат не збялеўшы, чужынцу шпурнуць завушніцы
і шлюбны пярсцёнак — а годнасці — не забяруць.
Прабачце, паненка
у строгім шляхецкім убранні.
Я ведаю — вы не такой уяўлялі мяне.
Ды нейкую сувязь пакінула неба між намі,
Таму і вісіць ваш партрэт у мяне на сцяне,
Таму і складаюцца гэткія дзіўныя вершы,
Таму непамысна мне ў тлумных сучасных сяброў,
I дом мой заўсёды — як ціхая кутняя вежа,
I мову — адну выбіраю між роднасных моў.

ДВУХТВАРАСЦЬ

Калі чалавек — гэта ліст,
адкінуты дрэвам на вецер,
ён мае, як ліст, два бакі —зялёны і срэбны.
Два твары — зялёны і срэбны — ён мае.
Зялёны, да сонца павернуты, твар
піў сонца, цягнуўся за ім,
як мог, выварочваў зялёны хрыбецік,
адпіхваў суседзяў, між ценяў варочаўся, быццам
у коле гарачых вуголляў смарагдавы скарпіён,
Абы жыватворныя промні
злавіць, паглынуць, увасобіць
Ва ўласную прагную плоць.
А срэбраны бок — прахалодны заўсёды,
мяккі і пяшчотны, але анікому не бачны,
твар месячны і патаемны, задумлівы, сонны,
заўсёды глядзеў на зямлю,
гэта значыць —
на смерць,
цвярдую, пляскатую смерць
для лістоў і людзей.
Гляджу ў свае вочы і бачу
зялёны і срэбраны колер,
у зманлівым мігаценні —
як ліст на вятры трапеча.
Дзве існасці. Два абліччы.
Такі вось сюррэалізм.

ДВА КРЫЖЫ

На крыжы маланак
соладка памерці.
Прад усім Сусветам праблішчэць пакутай.
А абраць Галгофай тую кучу смецця,
На якой жывем мы —
гэта ж на смех Юдам.
Ведаць, што ўзнясешся —
чым не ўзнагарода.
А сысці ў нямоцтва —
чаша для аскета.
На крыжах з маланак — геніі народа.
На крыжах аконных — ціхія паэты.
Божа літасцівы, не пазбаў надзеі
За зямлю хоць гукам, словам зачапіцца.
Не для нас так страшна неба залацее,
Ды затое пахне тлом — для нас — ігліца.
За раскрыжаваных п'е народ штодзённа,
Толькі не падыдзе зняць з крыжа — ніводны.
Над крыжом з маланак — скіпетр і карона,
Сціплая даведка — пад крыжом аконным.