Людміла Рублеўская: Балаган

АЛЮЗП

1. Высокая літаратура
Лаўравы ліст,
дастаткова засохлы і хрусткі,
Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы,
Што адчыняў — невядома.
Высокай натуры
Гэта прыдасца...
Кавалачак высахлых сотаў,
Месячны промень,
абрывак калючага дроту —
Гэта, панове,
высокая літаратура.
Пэўна ж, рэцэпт дасканалы.
Галінка агрэсту,
Фігавы лісцік ад першай мадэлі Адама,
Два паламаных алоўкі,
чыясь тэлеграма
З доўгім шматкроп'ем замест шараговага тэксту
Трохі тугі па нязбытным.
Пяро херувіма,
Усведамленне сваей непатрэбнасці.
Бура
У крышталёвае шклянцы.
Дзве порцыі дыма —
Ад цыгарэт і спалёнага гунамі Рыма —
Гэта, панове,
высокая літаратура.
Трохі крыві ад уласнага сэрца.
Атрута,
Што выдзяляе гніючае цела натхнення.
Рогат нармальнага дурня.
Бутэлька аблуды.
I папяровыя крылы твайго пакалення.
I Апалонам садраная з Марсія скура —
Гэта, панове,
высокая літаратура.

2. Аліса
Дзяўчынка ў карунках
спявае анёльскую песню.
Стракозы над рэчкаю крэсляць арабскія лічбы.
А човен плыве.
I раўнюткую лінію крэсліць.
I ў хвалях люструюцца
дрэвы, карункі і німбы.
Дзяўчынка ў карунках
і пастар у чорным касцюме.
Над імі стракозы, аблокі
і вокны ў Засвецце.
Сціскаецца час і расцягваецца,
як гума,
I ў свет за люстэркам
знікае карункавы вецер.
Дзяўчынка ўтаропіла ў неба блакітныя вочы.
Яна не патрапіць ніколі на баль каралевы.
А пастар у чорным
паверыць у гэта не хоча,
Вяслом разбіваючы
німбы на хвалях і дрэвы.
Дзяўчынка падзякуе за незвычайную казку
З люстэрка асыплецца выцвілы слой амальгамы.
I што нашы казкі,
алюзіі, німбы і маскі
Прад яснай вітрынаю галантэрэйнае крамы.
Дзве ручкі ў пальчатках
пакручваюць сон-парасонік,
Стракозы мільгаюць, як феі.
Пейзаж пастаральны.
I белым пылком
безнадзейнасць асыпала скроні.
У шлях праз люстэрка, паэце.
У шлях развітальны.

3. Замак Эшэр
Мой замак патанае.
Па сцяне
Расколіна прабегла, як маланка.
Ён для мяне надзейным быў прыстанкам,
Каб паміраць наяве,
жыць у сне.
Загаслі ўсе лампады.
Кажаны
У вітражы запыленыя б'юцца.
I промні дня ў расколіны ліюцца,
Знішчаючы ілюзіі і сны.
Гляджу — у першы і апошні раз —
Пры асвятленні дзённым на пакоі.
Іржа на ланцугах, іржа на зброі,
I там не дыямент блішчыць, а страз.
О, колькі пылу!
Мёртвых матылёў,
Аплыўшых свечак,
павуты і друзу!
Я тут жыла, прымала фей і музаў,
Памерлых каралей і каралёў...
Кідаюцца пад ногі пацукі.
Яны вішчаць, як вязні Тарквек-мады.
I возера ўваходзіць вадаспадам
Праз вокны, не адмкнутыя вякі...
Што ж, прызнаю паразу...
Гэты свет
Трымаўся на святле трапяткім свечак,
Што пакідала ад істот і рэчаў
Бязважкі вытанчаны сілуэт.
Навошта ж мне трымацца за жыццё,
Бязлітаснае ў плоцевасці грубай?
Расколіны ўсё болынаюць.
I кубак
Напоўнены марэннем і асцём.

4. Парцалянавая пастушка
На каміннае паліцы
так высока, так спакойна.
Мерна тахкае гадзіннік,
пыл кладзецца на падлогу.
Не шапчы, што ў іншым свеце
свежы вецер, светла, зорна.
Не шапчы, што на паліцы
не спазнаць сябе, ні Бога.
Парцалянавае цела
разбіваецца так лёгка
Разам з лялечнай красою
і маленькім нашым шчасцем.
I ў аповедзе жыццёвым
застануцца, як апостраф —
Нат не літара, не слова—
выбітныя нашы страсці.
I таму — куды спяшацца!
Ціха дзынькае званочак
Музыкальнага куфэрка,
дзе захоўваюцца зоркі.
А інакшых не пабачаць
парцалянавыя вочы.
I чаго ты, камінар мой,
плачаш горка, гэтак горка?
Ад таго, што недзе — вецер,
недзе — месяц, недзе — воля?
Ад таго, што, як ні пніся
быць найпершым над другімі,
А рукі дзіцячай дотык выпадковы
— і не болей —
I асколкі на падлозе,
а душа, як пыл, над імі.

5. Крошка Цахес.
Прычэсвае фея маленькага злога калеку.
(Адорваюць феі заўсёды маленькіх і злых).
Няшчасны карузлік, асуджаны лёсам на здзекі,
Цяпер ператворыцца
ў талентаў змесцішча ўсіх.
Чужых, не сваіх, зразумела.
А справа якая
Натоўпу, які пакланяцца кароне прывык?
I моўчкі паэт пажаўцелыя сшыткі гартае,
I моўчкі хавае ў шуфляду,
бы ў склеп, чарнавік.
Маленькі карузлік
здаецца прыгожым і дужым.
Уладай надзелены —
мае і вартасці ўсе.
Красуні свой гонар яму прапануюць,
як ружы.
Нашто яму ружы —
ён душы, як цукар, грызе.
А толькі пакіне яго дабрадатная фея —
Імгненна затопчуць,
у вазе патопяць начной.
I зноўку паэт перагортвае аркуш надзеі,
I пырскае новы карузлік на троне сліной.
I фея ўсё тая ж
пачвары расчэсвае космы
I верыць, што ўлада надзеліць яго дабрынёй.
Ніколі не скончыцца гэтая метамарфоза.
I можа, паэт і карузлік
зліваюцца ў ёй.
Ніколі на троне паэт
не застаўся паэтам.
Ніколі на троне карузлік
не выпрастаў горб.
Але распрасцёрты ля колаў бліскучай карэты,
Адны залатыя пантофлі і бачыць натоўп.