Людміла Рублеўская: Балаган

ШЧАСЛІВАЯ

Ці Цэзар, ці ніхто.
Чакаць зацята,
Фіранкі непразрыстыя завесіць.
I сыпаць у камін сухую мяту,
I ля агню пісаць, пісаць і крэсліць.
I ўсё чакаць.
Ці Цэзар, ці самота.
А прыдзе ёп — стары, знямоглы, брудны.
Ён толькі што з каня,
ён піў з балота,
I час на лбе яго накрэсліў руны.
Ён зойме ложа, крытае вісонам,
Не для кахання — выспацца з дарогі.
I раніцою рушыць легіёны
Да новай легендарнай перамогі.
Падымеш перакуленыя вазы,
Дап'еш віно з яго пустога кубка,
Завесіш вокны, перамысліш фразы,
I да агменю зноў працягнеш рукі.
Ці Цэзар, ці ніхто.
Няхай мястэчка
Віруе ад неверагодных плётак.
Ты зноўку нешта пішаш кожны вечар,
I зноў на вуснах адчуваеш дотык.
А побач —
шчасце са штодзённым супам
I пацалункам, звыклым, быццам грошы.
А ты ў самотным доме шэпчаш:
«Любы...»
А хто —
ні ўспомніць, ні ўявіць не можаш.

* * *

Першая. Апошняя. Чужая
Чара вечнай ісціны жыцця.
Мне няма пакласці што на шалі,
I не злітасцівіцца суддзя.
Ноч перацякае падваконне
Водарам язміну і нуды.
У каменных сотах — сто агоній
Бедных душаў царства нематы.
I ніяк, ніяк мне не ўсвядоміць,
Дзе напрацаваны намі мёд,
Ці ў нябёсным, недасяжным доме
Робяць свечкі з воску нашых сот?
Ці ў начы, сасмяглай ад спякоты,
Кіпень пераварыцца жыцця,
I сцякуць у глебу мёд і соты,
I абрыне шалі ўніз суддзя.

ДУАЛІЗМ СРЭБНАГА ВЕКУ

Халодны позірк Апалона,
Дыянісійскі цёмны шал
Па-за жыццём, па-за законам.
Гляджуся ў крышталёвы шар,
У кроплю, дзе адбітак свету
Сляпое вока бажаства,
Дзе зліўся ў белы колер ведаў
Вітраж зямнога хараства.
А там, за сценамі кумірні,
Вакханкі ў міртавых вянках.
Іх целы пахнуць мёдам вінным,
I скачуць бубны ў іх руках.
Як гэта проста, як натхнёна —
Згубіцца ў карагодзе іх.
I стрэлы-промні Апалона
Не выб'юць чару з рук маіх.
Але — між мармуровых сценаў
У прахалодзе й цішыні
Са мной вядуць размовы цені,
Размовы поўняць сэнсам дні.
Плывуць у глыбіні крышталю
Карціны велічы зямной.
Усё міне, і варты жалю
Былы ўладар, былы герой.
I для чаго ламаць зацята
Тугое голле юных лоз,
Калі састарацца менады,
Калі віно гарчыць ад слёз.
I толькі мокрая лістота,
Дзе карагод кружыў, гніе.
А вечар светлай адзіноты
Такі ж, як раніца яе.

* * *

Хай нікому больш і ніколі
не спатрэбяцца барэльефы,
мармуровыя рукі німфаў
і Мадон бяздонныя вочы.
Хай ніколі ніхто не кіне
нават самай дробнай манеткі
ў чашу выцвілую фантана —
сын фіялкі і сын п'яўкі
спяць аднолькава моцна ў небе.
Разбураецца храм стагоддзя.
Вавілонскую вежу зараз
Мы будуем не ўверх, а ўніз —
у пачварныя сутарэнні,
за паверхам паверх — у цемру
па спіралі з бетонных плітаў.
Пераблытаны рай і пекла,
пераблытаны лёс і грэх.

* * *

Шлях пясчаны, пыльны, доўгі.
I царква каля дарогі.
У якой не бралі шлюбаў —
Адпявалі самагубаў.
Шлях пясчаны, звон і вецер.
Ты куды ідзеш, паэце?
Перапеў пра ўсё, што ведаў,
Быў паэтам між паэтаў.
Стаў шукаць сябе ці Бога —
I вакол цябе — нікога.
Толькі шлях пясчаны, доўгі.
I царква каля дарогі,
Толькі спісаныя сшыткі
Ды дарэмна лёс пражыты.

* * *

Па дарогах радасці зямной
Я дарэмна пазбівала ногі.
Толькі вораг добры быў са мной,
А сябры ў сяброў гулялі толькі.
Што ж, прымаю правілы гульні.
Толькі вось якая незадача —
Выпадковай ласкай падмані —
I душа, усцешаная, плача.
I дарэмна розум важыць фалыл,
I да дна відаць падмана прорву.
Ад самоты слепне розум наш
I на веру ўсе ўспрымае словы.
I на што мне ведаць, Божа мой,
Хто кідае мне ў спіну каменне?
Па дарозе горычы зямной
Радасці нясу і летуценні.

* * *

Загараецца першая зорка ад подыху ночы.
Забываецца першая радасць
у дні прамінулым.
Не разгледзяць далёкага шчасця
стамлёныя вочы.
Памірае пяшчота.
Сціхае атручаны вулей.
Пойдзем, браце, да зорак!
Нічога нас тут не трымае.
Бедны Йорык смяецца
апошняй кашчавай усмешкай.
У даведнік укладвае ружу
апошні рамантык.
I сівее ад крэйдавай фарбы
забытая вежа.

* * *

Колькі разумных!
Ніколі не скончыцца восень.
Як паважаюць сябе!
Не згарае лістота.
Юрад праходзіць па сцежцы бетоннае босы,
Ён размаўляе з нябёсамі.
Ён не самотны.
Колькі выбітных!
А ў лужынах плавае лісце.
Нехта ілбом сагравае аконную шыбу.
Кветкі ў празрыстай абгортцы
гніюць на граніце,
Дзе пасадзіў генерал персанальную ліпу.
Колькі тут помнікаў!
Восень прастуе праз горад.
Дзеліцца юрад з варонай кавалкам батона.
Людзі вакол мікрафона разумна гавораць,
I захлынаюцца розумам
ля мікрафона.
Сыплецца дождж і лістота на бедныя душы.
Кроплі на дахах бляшаных грукочуць,
што кулі.
Юрад кружляе
паміж лістападу і лужын.
Словы нячутныя
ў небе над ім патанулі.