Ігар Бабкоў - Хвілінка

Чалавечы кон — частковасць, у чалавека няма прылады, каб адчуваць Цэлае. І няма словаў, каб яго назваць. Асабліва там, у жыцці, калі цябе забірае плынь, зачароўвае, зносіць у акіян сансары.

Мусяць быць месцы, у якія патрапляеш, каб зразумець некаторыя важныя рэчы.

З якіх ёсць пераход у другую рэальнасць.

***

Голас Леа зноў быў у маёй галаве, хрыплаваты і крыху стомлены, як быццам гучаў тысячагоддзямі.

Да таго ж, я меў дзіўнае адчуванне, што я зусім не першы, каму ён гэта расказвае.

***

Яны адчыняюць дзверы, ідуць па калідоры. Прамінаюць формы, занадта часовыя, каб быць праўдай. Патрапляюць у гэты закуток.

Разглядаюцца, са здзіўленнем і непакоем. Некаторыя прыходзяць другі раз. Застаюцца.

Стаяць за стойкамі, размаўляюць.

Зрэшты, знешняя форма падманвае. Гэта ў вашым свеце здаецца, што вы стаіце ў кавярні, з кубачкам кавы.

З майго боку ўсё крыху не так.

Але я нават не буду спрабаваць растлумачыць, як гэта выглядае.

Скажу толькі, што тут усё мяняецца кожную секунду. І анічога не мяняецца ніколі.

Той жа калідор, людзі, іх сны.

Тое ж неба, тыя ж аблокі. За вокнамі.

***

Скажу праўду: сюды зазіраюць усё менш і менш.

Не ведаю чаму. Насельніцтва планеты няўхільна павялічваецца.

Вядома, канкурэнты не дрэмлюць.

Насупроць адчынілася піцца-тэмпо. Канечне, на іх фоне мы выглядаем як танная забягалаўка. Грошай у іх нямерана.

А яшчэ гавораць, што наш час прайшоў. Вычарпаўся.

І што нас даўно зачынілі.

Глупства, праўда?

***

Чалавек увогуле дзіўны гатунак.

Я не ўяўляю, хто ўсё гэта мог прыдумаць. І навошта.

***

Аднаму сумна.

Часам хочацца павесяліцца.

Патанчыць, збацаць якую полечку, ці што. Зладзіць карнавал, з маскамі і пераапрананнямі, з начнымі сюрпрызамі. Запрасіць усіх сяброў, і не толькі.

Ці хаця б пагуляць у хованкі.

***

Голас, які яшчэ хвіліну таму быў старэчым і стомленым, пачаў мяняцца. Цяпер ён гучаў гарэзліва, нават зухавата.

Гэта быў голас Леа, але з нейкім незразумелым каўкаскім акцэнтам.

Сапраўды, а ці не пагуляць нам у хованкі?

Шэсць на чацвертым месцы значыць: Жаль знікае. На паляванні ловяцца зверы трох гатункаў.

Усё раптоўна перамянілася.

Леа, які хвіліну таму быў у сваёй звыклай троечцы, стаяў перада мной у нейкіх штукарскіх апранахах. Ён нагадваў актора абласнога драмтэатра, які ўцёк з рэпетыцыі п’есы Шэкспіра. У забягалаўку, на суседнім завулку.

Я агледзеўся. Гэта ўсё яшчэ была Хвілінка, але цяпер яна нагадвала карчму. Грала скрыпачка і цымбалы. Нейкая п’яная кампанія ў далёкім куце ціха спявала штосьці валачобнае.

Леа падліваў мне каньяку, падазраю, з той самай бутэлькі, што аніяк не магла скончыцца.

Бутэлька была вялікая, з доўгім крывым горлам. На дымкім шкле красавалася этыкетка, відавочна, самаробная. На ёй ад рукі было напісана: каньяк Армянскі, вельмі стары.

***

Я разумею, сказаў Леа. Ты думаеш пра сваіх герояў. Адчуваеш адказнасць.

Яны выйшлі ў сваё падарожжа і пакуль не дайшлі

ні да чога пэўнага. Гэта не страшна. Я і не такое бачыў. Расслабся. Пагуляй. З’еш супчык са шпінату. Вельмі карысна для страўніка. Усё само сабой складзецца. А не складзецца, дык

мы дапаможам.

Ён хітра глянуў на мяне, як быццам мы былі змоўшчыкамі і рыхтавалі штосьці вясёлае: падмену, карнавал, тонкую містыфікацыю. І не проста да кагосьці канкрэтна — да маіх сяброў з недапісанага рамана, ці ягоных невыпадковых наведвальнікаў.

А ў дачыненні да рэчаіснасці як такой.

***

Ён выцягнуў з кішэні калоду карт.

У падкіднога? — запытаўся неяк няўпэўнена, і, не чакаючы адказу, пачаў раскладаць штосьці накшталт пасьянса ўсляпую.

Карты былі самыя звычайныя, але клаліся яны тыльным бокам наверх. Пасля розных маніпуляцый засталося шэсць карт:

тры ўнізе і тры зверху. Леа думаў пару хвілінаў. Пасля чаго з усё яшчэ каўкаскім акцэнтам сказаў: Нэ хвалюйся, даражэнькі. З тваімі сябрамі ўсё будзе добра.

Малады кароль памірае і нараджаецца зноў. Маг знаходзіць крыніцы сілы. Каралева вяртаецца на трон.

***

Па шчырасці, я адчуваў сябе ідыётам.

Перада мной ляжала шэсць закрытых карт, і Леа п’яным голасам тлумачыў мне іх значэнне.

Усё яшчэ грала скрыпачка і цымбалы, кампанія ў далёкім куце заціхла на момант, а потым нечакана перайшла да дробна-драбніцы.

Гадзіннік над барнай стойкай засіпеў і пачаў выдаваць нейкія гукі.

Ён паказваў без трох хвілінаў дванаццаць.

Набліжаўся Вялікі Поўдзень.