Ігар Бабкоў - Хвілінка

Усё можа быць значна больш складана. І зусім не так.

Напрыклад: пачынаецца на першай старонцы, а сканчаецца ў заблытаным будынку яго свядомасці, у сутарэннях когіта.

Альбо: пачынаецца паўсюль, а сканчаецца нідзе.

Ці нават: пачынаецца з пацалунка, працягваецца як звар’яцелы маналог, а далей плаўна пераходзіць у ціхую п’янку галоўных герояў, якія не могуць зразумець, хто яны і што робяць на гэтых пакамечаных часам старонках.

І словазлучэнне супчык са шпінату у гэтым сне можа значыць што заўгодна. Напрыклад, быць тэрмінам з Геаметрыі Эўкліда ці Метафізічных развагаў Францішка Суарэса. А эспрэса з бальзамам (глядзі старонку 55) абазначаць штосьці з алхіміі, ці даоскай ёгі.

Гэтыя дэкарацыі нікога не падманваюць, — сказаў я.

Хто ты? Як усё пачалося? І чаму менавіта Хвілінка?

І што значыць гэтая камедыя з меню?

***

Прыкрае здарэнне, сказаў Леа. Маёй віны там зусім няма.

У рэальнасці, як ты яе называеш, Хвілінка была часова зачыненая. Прыйшла праверка, з абл-там-чагосьці, і выявіла сур’ёзныя парушэнні.

Нейкія пытанні да пажарнай бяспекі, я так і не зразумеў, чаго яны хацелі. Казалі, што памяшканне замалое і з яго няма запаснога выйсця. Ну вядома, з жыцця таксама няма запаснога выйсця. Мусім пагаджацца на асноўнае.

Яшчэ казалі — апарат занадта стары. Да таго ж адсутнічае інструкцыя, і не зразумела, як ён працуе.

Выявілі таксама, што за ўсе гады па накладных праходзіла толькі адна бутэлька каньяку, якая аніяк не сканчалася.

Яны не маглі паверыць, што такое магчыма.

І чалавека, які там гатаваў каву, адхілілі ад працы.

Але тут мы стаім за стойкай і размаўляем. І будзем размаўляць столькі, колькі спатрэбіцца.

Сюды не могуць патрапіць ніякія праверкі.

Што ім тут правяраць, праўда? — ён спытаў гэта няпэўна і крыху па-дзіцячы, як быццам баяўся-такі тых праверак. Нібыта існаваў Хтосьці, хто мог тут усё праверыць.

Гэта мяне развесяліла і крыху супакоіла.

***

Пачалося гэта вельмі даўно, сказаў Леа. З іншай гісторыі. Пра казанок з кашай.

Потым яе пераказвалі шмат разоў, і ў кожным пераказе яна гучала па-рознаму.

Малады прынц выпраўляецца ў падарожжа.

І не проста ў звычайную вандроўку з пункта А ў пункт Б. А ў важнае падарожжа.

Ён нудзіцца залатой клеткай. Перадвызначанасцю свайго лёсу. Хоча дасягнуць усяго сам. Самому пражыць сваё жыццё, пакаштаваць ягоныя вышыні і прадонні. Адкрыцца ў невядомую будучыню.

Таму ён бярэ з сабой толькі двух сяброў. І мінімум рэчаў.

Праз пэўны час яны вырашаюць збочыць з шырокіх гасцінцаў і пайсці праз лес, напрасткі. І ў першы ж дзень гэтай прыгоды яны заблукалі. Лясныя сцежкі не маюць паказальнікаў. І нічога нікому не абяцаюць.

Але калі тут раз-пораз праходзяць людзі, мусіць быць і прытулак. Трэба толькі верыць, і чакаць, і ісці наперад. Яны ідуць, у начным сутонні. Пакуль здалёк не пачынае мільгацець агеньчык.

Яны падыходзяць бліжэй. Бачаць вогнішча, каля яго сядзіць стары пустэльнік. На вогнішчы штосьці гатуецца, у вялікім казане.

Ужо ноч, да таго ж пахі вабяць і спакушаюць. Яны просяць дазволу застацца. Пустэльнік з радасцю пагаджаецца.

На адкрытым месцы сярод лесу крыху трывожна, прынцу ніколі не собіла начаваць па-за палацам. Але каля вогнішча цёпла, ад казанка пахне чымсьці ўтульным, быццам ён патрапіў у адну з казак, якія расказвала яму матуля.

З гэтым пачуццём ён засынае.

***

І сапраўды здараецца незвычайнае. Ува сне ён пражывае ўсё сваё жыццё. Ці, лепей сказаць, усе свае жыцці.

Тут мы мусілі б крыху ўдакладніць. Ён не здагадваецца, што гэта сон. Звычайна ніхто не здагадваецца, што гэта сон, пакуль спіць, — Леа сказаў гэта, быццам за нешта выбачаўся.

***

А далей пачынаюцца розначытанні.

Варыянтаў так многа, што звонку яны выглядаюць рознымі гісторыямі пра розных прынцаў.

Мае ўлюбёныя — чатыры.

У адной з іх ён працягвае падарожжа. Вырашае ісці наперад, чаго б гэта ні каштавала. Пакуль не адкрыецца будучыня. Да самага скраю свету.

Сцежкі сканчаюцца, але яны вырашаюць ісці далей, без накірунка. Доўга блукаюць. Так доўга, што ўжо самі не памятаюць, з чаго ўсё пачалося. І раптам, пасля аднаго з пераходаў адкрываюцца горы. За імі — светлая затока, і ў ёй стаяць караблі.

Іх чакалі. Яны працягваюць падарожжа і перажываюць неверагодныя прыгоды.

Акіян носіць іх па свеце, як маленькую трэску.

Яны бачаць рыбаў, велічынёй з малое мястэчка, і людзей, якія могуць гаварыць з дрэвамі. Горы, такія высокія, што па іх можна ўзысці на неба, і прадонні, у якіх схаваны ўваход у апраметную.