Ігар Бабкоў - Хвілінка

Мы будзем як богі.

Ты народзіш нам хлопчыка і дзяўчынку.

Двух хлопчыкаў, сказаў Багдан. Яго відавочна зацікавіла такая перспектыва. Ён падпоўз бліжэй і паклаў голаў ёй на калені.

Для выжывання хлопчыкі больш карысныя. Дзяўчатак адкладзем на потым.

Гэта магчыма, сказала Дамініка, запускаючы руку ў ягоныя валасы. Калі вельмі пастарацца. Ёсць толькі адна праблема.

Я не змагу між вамі выбраць. Да канца жыцця.

Зрэшты, і не хачу. Вы будзеце лепшымі мужчынамі, у маім гарэме. І адзінымі, каму я буду вернай заўсёды, дадала яна. І чамусьці засмяялася.

Толькі не забіце адзін аднаго. Гэта было б недаравальна — пакінуць мяне адну, на выспе. З драконамі і мурашамі я яшчэ дам сабе рады, а вось беларуская доля...

***

Мы будзем сябраваць, — сказаў Францішак. Хаця і будзем трымацца паасобку. Мы надта розныя, каб змагацца, нават за дзяўчыну. Праўда, Багдане?

Спачатку трэба вярнуць мову, — сказаў Багдан ужо аднекуль здалёк. — Без мовы ўсё гэта не мае сэнсу.

***

Яны знайшлі ў шафе прайгравальнік і вялікую скрыню з кружэлкамі. На скрыні быў надпіс: у дапамогу агітатару і прапагандысту.

Падборка была адмысловая. Старыя рэвалюцыйныя песні, запісаныя з сімфанічным аркесткам, чатыры кружэлкі. Прамова Леаніда Ілліча Брэжнева на ХХІV з’ездзе КПСС. Малер, дзевятая сімфонія. Прамова Леаніда Ілліча Брэжнева на ХХV з’ездзе КПСС. Булат Акуджава, песні з кінафільмаў. Балеро Равэля. Паэма экстазу Скрабіна. Аўтэнтычны палескі фаль

клор з экспедыцый Інстытута славяназнаўства Ака

дэміі навук СССР. І канечне, Ала Пугачова.

Пачалі з фальклору. Потым перайшлі да Акуджавы. Потым спявалі варшавянку, надрыўна і гераічна, са слязамі на вачах.

А потым Францішак прапанаваў танец дэрвішаў. Ён сказаў, што Балеро напісанае на аснове старых суфійскіх гімнаў. І, калі ў іх атрымаецца, яны патрапяць туды, дзе ўжо няма словаў.

Напэўна, у іх атрымалася, бо пасля танца Багдан заціх без словаў, з шчаслівым тварам, прыладкаваўшыся на дыванку каля шафы.

Далей быў канцэрт па заяўках.

Калі Францішак адважыўся запрасіць Эву Дамініку на танец, грала італьянскае рэвалюцыйнае. Яны пачалі досыць бадзёра, потым запаволіліся, напрыканцы ж перасоўваліся пад адно ім чутную музыку.

Мадэрка была зусім неблагая, сказаў Францішак, чамусьці паўшэптам.

Яшчэ крыху засталося, сказала Эва Дамініка. Трэба дапіваць і знікаць як найхутчэй, пакуль нас не вылічылі.

Я ўжо працую над гэтым, сказаў Францішак. Ёсць пэўныя тэхнікі. Надзвычай сакрэтныя. Якія дазваляюць мяняць месцамі фрагменты рэальнасці.

Францішак казаў сур’ёзным голасам, і было няясна, ці ён працягвае свае жарцікі, ці сапраўды ёсць план і яны такі ўцякуць з гэтага фрагмента.

А яшчэ ягоная рука, што ляжала на таліі, спусцілася крыху ніжэй.

І гэта яе хвалявала.

***

Ужо гадзіну ў дзверы перыядычна грукалі і крычалі, праз роўныя адцінкі часу.

Напачатку яны не звярталі ўвагі, проста заціхалі на хвіліну і працягвалі цалавацца далей.

Побач у куце спаў Багдан, і, дзіўная рэч, яна адчувала, нават ведала, што магла б цалавацца з ім, а магчыма, і цалуецца цяпер у ягоным сне, і ў гэтым не было анічога крыўднага альбо няправільнага, проста гэта былі яе мужчыны і яна мусіла быць з імі разам, што б ні здарылася.

Яна адчувала, што яны ніколі не змогуць забыць гэтую сустрэчу, але і падысці занадта блізка ўжо не атрымаецца, і гэта працінала яе пачуццём шчасця і жалю адначасова.

А яшчэ яна верыла Францішку: калі той паабяцаў, што ўсё складзецца добра і яны патрапяць на волю яшчэ да світанка, дык так яно, пэўна, і будзе.

Горад Мінск жыў у гэты дзень насычаным гаспадарчым і культурным жыццём і зусім не здагадваўся пра падзеі, якія мусілі здарыцца пад вечар у інтэрнаце нумар адзін, на вуліцы Свярдлова, 34. У ленінскім пакоі на трэцім паверсе, дзе і разгортваецца асноўная дзея нашага маленькага хатняга кіно.

Найперш крыху агульнага плану.

Перад намі адзін з апошніх гадоў Імперыі, з яе томнай насычанай атмасферай заняпаду. Савецкая цывілізацыя дасягнула сваёй поўніцы. Дэкарацыі жыцця крыху абтрапаліся, але спектакль ішоў поўным ходам.

Некаторыя лічылі, што ў такія часы лепей жыць у глухой правінцыі, каля мора. Але мора на ўсіх не хапала, туды патраплялі пераважна вайсковыя пенсіянеры. І большасці даставалася проста глухая правінцыя.

Жыццё было ясным і прадказальным, таму самыя адчайныя прагнулі жахлівых глыбіняў. Што там, у гэтых глыбінях, ніхто не ведаў, не было пэўнасці, што яны ўвогуле існуюць, але там прынамсі мусіла быць цяплей, чым на паверхні.