Ігар Бабкоў - Хвілінка

Але тут было штосьці незразумелае, і таму трывожнае. Штосьці, што не патрапляла ў звыклыя гісторыі.

Адныя гаварылі пра рэвалюцыйныя гімны і інтэрнацыянал, іншыя пра нейкія народныя песні, пра валоў, якія ішлі ў Крым тай рыкалі, пра шынкарачку маладую.

Да таго ж спевы нібыта ішлі з ленінскага пакоя, а туды ніхто не мог патрапіць — ключы былі ў пакоі каменданта, а пакой быў замкнёны.

Потым хтосьці заўважыў кнігі. Яны выляталі з трэцяга паверху і клаліся акуратным стосікам унізе, на тратуары.

Гэта быў Поўны збор твораў Маркса і Энгельса.

Было штосьці містычнае і прыгожае ў тым, як яны выляталі з форткі, праз рэгулярныя адцінкі часу.

Але калі за імі вылецела Малая зямля, адразу ў колькасці дзесяці экземпляраў, і разляцелася матылькамі па ўсім ходніку, стала зразумела, што дабром усё гэта не скончыцца.

А потым упала гіра.

Гэта стала апошняй кропляй. Пра яе палёт расказвалі потым легенды. Гаварылі, што за хвіліну адчулі, што нешта адбудзецца.

Некаторыя сцвярджалі, што чулі, як яна ляцела зверху, рассякала паветра з ціхім шыпеннем. І калі яна ўгрызлася ў зямлю побач, было такое адчуванне, што будынак інтэрната падскочыў уверх на пару сантыметраў. Увесь, цалкам, разам з усімі паверхамі, мэбляй, студэнтамі, Аднарукім Джо. І калі апусціўся назад, на зямлю, гэта быў ужо зусім іншы будынак, пільны савецкі інтэрнат, які стаіць на варце, сочыць за парадкам і сувора карае тых, хто дазваляе сабе такое.

Пасля гэтага ўсё адразу заварушылася.

Прыбеглі дворнікі са скаргамі і пытаннямі.

Зазірнуў міліцэйскі патруль, якога выклікаў хтосьці асабліва пільны са студэнтаў.

Пазваніла камендантка, якую пабудзілі з пытаннем, што ў вас там адбываецца, халера ясная.

Аднарукі Джо зразумеў, што трэба ўзначальваць крыжовы паход, і падняўся з канапы.

Напачатку падышлі да дзвярэй і пачалі грукаць. Ніхто не адчыняў. Пайшлі ўніз, забралі ключы ў пакоі каменданта і адчынілі дзверы. Карціна, што адкрылася, была не для людзей са слабымі нервамі.

У пакоі стаяў характэрны пах, было ясна, што тут пілі віно. І з асаблівым цынізмам.

Шафа была адчыненая, два крэслы паламаныя.

Але не гэта было галоўным.

У пакоі нікога не было.

Праверылі ўсё. Нават знайшлі ключы і адчынілі вялікі стары сейф, хаця ён быў і недастаткова вялікі, каб там можна было схавацца.

Шукалі нейкіх знакаў, магчыма слядоў.

Яшчэ паўгадзіны таму ў пакоі гучаў голас — прыгожы дзявочы голас, які спяваў штосьці знаёмае.

Пра гэта казалі суседзі, але цяпер ужо неяк няўпэўнена і нават амаль напалохана.

А сляды сапраўды былі, і дастаткова многа.

На падлозе ляжаў чатырнаццаты том з Поўнага збору твораў Вядома Каго.

Прайгравальнік быў яшчэ цёплы, кружэлка з рэвалюцыйнымі песнямі ляжала побач.

На дошцы быў замацаваны вялікі ватман, на якім вялікімі дзіцячымі каракулямі было напісана:

КОММУНИЗМ НЕ(ИЗ)БЕЖИМ.

Унізе быў намаляваны сінім фламастарам кітайскі гіерогліф чун (zhun).

Пасля яго стаяла шаснаццаць клічнікаў. !!!!!!!!!!!!!!!!

Справа каляровымі алоўкамі дамалявана многа зялёных чалавечкаў і падпісана:

Беларускі народ вітае іншапланетнікаў.

Што за хрэнь? — аднарукі Джо пачухаў патыліцу і некалькі хвілінаў разглядаў маленькіх зялёных істоткаў. У яго было дзіўнае адчуванне, што ў пакоі хтосьці прысутны. І гэты невядомы глядзеў на іх валтузню са свайго месца. З цікавасцю, і крыху паблажліва.

У свядомасці з’явілася думка, якую Джо адганяў як мог, але якая зноў і зноў вярталася, невядома адкуль.

І ўжо не адпускала.

А што, калі сапраўды прыляцелі?!

***

На тым жа ватмане быў намаляваны вялікі паветраны шар, што імкліва ўздымаўся ў неба. Шар быў намаляваны прафесійна, з веданнем дэталяў і прапорцыяў.

У кошыку былі тры постаці: адна жаночая і дзве мужчынскія.

Джо потым кляўся, што адна з мужчынскіх постацяў на малюнку хітра ўсміхнулася і падміргнула яму.

Гэта быў Францішак.

Гексаграма сун, сказаў голас зусім блізка. Вецер ідзе за ветрам. Так высакародны чалавек раздорвае неабходнае. І здзяйсняе, што яму належыць.

Гэта відавочна быў голас Леа, але гучаў ён так, быццам Леа стаяў не за барнай стойкай, а тут, поруч.

Я зусім не здзівіўся, а толькі падумаў, што зноў патрапіў у адну са сваіх гісторый, і цяпер усё будзе адбывацца ў згодзе з архетыпамі, утоенымі жаданнямі, падводнымі маякамі. А зусім не так, як у рэальнасці, безнадзейна-выпадкова, бязлітасна-выпадкова...