Ігар Бабкоў - Хвілінка

Альбо, пра гэта я таксама падумаў на імгненне, у рэальнасці штосьці пайшло не так, і галасы цяпер могуць існаваць асобна ад іх уладальнікаў. Самі выбіраць тэмбр і гучнасць, а таксама — дзе і каму іх будзе чуваць.

Быў яшчэ, праўда, і трэці варыянт, але пра яго думаць не было часу. Голас прагучаў яшчэ. Гэтым разам проста ў мяне ў галаве.

Шэсць на першым месцы значыць: у руху наперад і ў адступленні — спрыяльная трываласць ваяра.

Я выйшаў з-за століка і падышоў да стойкі бара. Леа быў асабліва ўважлівы, як быццам ён рыхтаваў для мяне адмысловы гатунак.

Замаўлялі падвойную? — удакладніў ён.

Так.

Крыху пачакайце. Ведаеце, яны такія павольныя, старыя апараты. Пачынаюць работу важна і няспешна, як галоўную падзею ў жыцці. Часам здаецца, што мінае цэлая вечнасць.

Каб не было сумна, пяцьдзясят каньяку. Ад фірмы.

Я ўзяў келіх з каньяком, вярнуўся да сваёй стойкі і агледзеўся.

***

Гэта было тое самае бістро, у якім я знаходзіў сябе апошнія гады. Да адкрыцця заставалася пятнаццаць хвілінаў, але невялічкая чарга ўжо стаяла каля апарата.

Здалёк наплывалі пахі прыгарэлай піцы і нішчымнага бульёну за восем капеек.

За барнай стойкай, у глыбіні, вісела ўсё тая ж карціна.

Леа штосьці запісваў у сваім сшытку, раз-пораз падымаючы голаў на гадзіннік.

Усе адпаведныя прыкметы часу і прасторы былі на сваіх месцах.

У той жа час я разумеў, што якраз з часам і прасторай усё было няпроста. Усё выглядала надзвычай ясна і выразна, як у кіно. І гэта выклікала пэўныя сумневы. Не давала расслабіцца.

Рэчаіснасць ніколі не бывае настолькі выразнай, яна заўсёды крыху паюзаная, зацёртая. Стомленая ад самой сябе. Гатовая даць месца чамусьці іншаму.

А тут усё было неяк занадта пэўна. Самадастаткова. На стагоддзі.

І самае галоўнае: перада мной ляжала меню, а такога ў Хвілінцы ніколі не бывала.

***

У меню было шэсцьдзесят чатыры старонкі.

На кожнай старонцы была адна страва.

Пры гэтым аніякіх тлумачэнняў, кшталту сняданак, абед, дэсэрты альбо гарачыя напоі. Толькі карцінкі і назвы на розных мовах.

Не было аніякіх пячатак і подпісаў, інфармацыі, дзе, хто і калі гэтае меню складаў і зацвярджаў.

Я ўжо не кажу пра тое, што не было галоўнага: коштаў.

Я міжволі ўсміхнуўся: як можна адважыцца на штосьці, калі не ведаеш, чым і калі павінен расплочвацца?

***

Дапамагчы з выбарам?

Я адвёў вочы ад старонкі 57. Леа стаяў перада мной. Я не паспеў заўважыць, як ён падышоў.

Не думайце, чым прыйдзецца плаціць, сказаў ён, нібы прачытаўшы мае думкі. Сёння асаблівы дзень і асаблівае месца. Усё бярэ на сябе фірма.

Але выбіраць мы усё ж такі вымушаныя самі.

Тут у яго руцэ з’явілася жменька бадылля, на якую ён цалкам пераключыў сваю ўвагу.

Пачаў штосьці лічыць, адымаць, перакладаць з месца на месца. Дзяліць на часткі, лічыць, зноўку адымаць.

Гэта было кітайскае гаданне на І Цзын.

Я бачыў такія палачкі ў Францішка, і ён нават спрабаваў мне тлумачыць асноўныя прынцыпы. Мы тады завіслі ў яго на паўдні, у доўгім рытуале. Пакуль Францішак не абвясціў, што нам выпала гексаграма куан — сузіранне.

А тут усё адбылося амаль імгненна і з наступствамі.

Ужо праз хвіліну на стале засталося некалькі купак.

Леа яшчэ раз пералічыў, зверыўся з меню і падняў галаву.

Супчык са шпінату, сказаў ён.

Вам выпаў супчык са шпінату. Цудоўная дыетычная страва. І недарагая да таго ж, што надзвычай важна ў нашыя часы, калі ўсе кошты бязбожна завышаныя. Людзі плацяць невядома за што, незразумела каму. І потым расказваюць, якая гэта была раскоша. І якую асалоду яны атрымалі ад гэтага перасмажанага кавалка мяса. З півам, канечне.

***

Леа быў падазрона гаваркі і вясёлы.

Праўду кажучы, я ніколі не бачыў Леа такім вясёлым.

Звычайна ягоны выгляд быў велічна суцішаным, нават крыху ўрачыстым. Альбо проста спакойным.

Тут жа радасць проста выпраменьвалася з яго. Радасць і адчуванне нейкай падлеткавай вольніцы. Урокі зробленыя, усіх адпусцілі на вуліцу, і нарэшце пачынаецца самае цікавае. Час гульні, якую мы так доўга чакалі. Міжволі і я ўжо ўсміхаўся, хаця хвіліну таму стаяў у іншым настроі.

І ўсё ж была адна рэч, якая прымушала насцеражыцца.

У Хвілінцы ніколі не гатавалі супчык са шпінату.

***

Ён гаварыў штосьці яшчэ, але я адключыўся, перастаў слухаць.

Цяпер я пэўна ведаў, што ўсё не так проста з рэальнасцю.

І гісторыя, якая тут нас расказвае, зусім не абавязкова пачынаецца на першай старонцы, і сканчаецца на апошняй.