Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

Усё ж, павячэраўшы, а потым лёгшы пад пухавік, ён чакаў яе доўга. Да глухога вечара ці, лепш сказаць, да ночы. Пакуль яна разам з Марыляй выкупала дзіця, пагуляла з ім (малы пачаў ужо не толькі адказваць на ўсмешкі, але i патроху гудзець), пакарміла i сама паклала ў калысачку спаць. Усяслаў разумеў усе яе мацярынскія пачуцці i клопаты ды, маючы нейкую рэўнасць, загараючыся нецярпепнем, патроху самалюбна крыўдаваў, лічыў, што Любка магла б усё ж хутчэй прыйсці да яго. Калі нарэшце пачуў, як адчыняюцца патайныя дзверы, што ў сцяне пад павешанымі з аднаго i другога боку дыванамі злучалі іхнія спальні, Усяслаў наўмысна засяродзіўся на фаліянце ў новенькіх скураных вокладках — знаёмы крыжацкі купец, калі сказаў таму, што жадае глыбей пазнаць, а Любку навучыць нямецкай мове, прывёз яму некалькі напісаных па-нямецку рыцарскіх раманаў: Гартмана фон Аўэ, Вільфрама фон Эшэнбаха, Готфрыда Страсбургскага. Па ix ён вучыў Любку нямецкай мове, a калі ёй гэтая навука ішла туга, дык па яе просьбе чытаў i тут жа тлумачыў ёй па-свойму пра рыцарскія прыгоды.

— Дык дзе цяпер той рыдзель?— бачачы, што ён чытае, запытала Любка.

— Ён якраз кажа сваёй любімай: «Легэн зі біттэ аб».

— Што? — усміхнулася яна.— Што?

— «Распранайцеся, калі ласка».

— Там якраз так напісана?

— Так.

— А што яна адказвае яму?

— «Ix габэ ніхтс дагэгэн»,— зноў зманіў ён.— Нават больш — «Міт вэргнюгэн!»

— А што гэта значыць?

— «Я не супраць», «З задавальненнем».

— Ты выдумляеш!

— Нічога я не выдумляю: рыдзелева любімая хутчэй спяшаецца да свайго каханага, чым ты да мяне... Яна не кажа яму: «Эс іст нох фруг», «Эс іст шон шпэт...»

— Не разумею.

— Яна не кажа: «Яшчэ рана», «Позна ўжо...»

— Вось цяпер усё разумею,— села каля яго, апусціла яму галаву на грудзіну, хмелячы пахам выкупаных з мятаю, з хваёвымі галінкамі валасоў.— Баяр хацеў гуляць, дык забавілася з ім. Толькі як пасмактаў цыцу, дык заснуў. A карміць часта няможна, усяму свой час.

Супакоіўшыся, ён пачаў расшнуроўваць на яе сарафане стужку.

— Я сама...— прамовіла яна, паднялася. Але пры свечках засаромелася распранацца, дзьмухнула на ix.

Ён паклаў фаліянт на ўзгалоўе, яна, скінуўшы ў цемнаце сарафан i гарсэт, нырнула пад пухавік, прытулілася да яго:

— Які ты цёпленькі!

— Але нелюбімы...

— Любімы!

— Нежаданы...

— I жаданы!

Яго рукі самі залашчылі яе поўнае, але тугое, цела, а вусны пацягнуліся да вуснаў.

— Пачакай, не спяшайся...— прашаптала, адчуваючы ягоную нецярплівасць.

Раней, да родаў, яна часта, асабліва ў першую палову цяжар-насці, была з ім блізкая, але тады падпарадкоўвалася яму, а цяпер любіла пагуляць-пасваволіць, падурэць i паступова пачала не проста, як раней, аддавацца, а кахацца з захапленнем, намагаючыся, каб ён дбаў не толькі пра сябе, а каб узбудзіў, запаліў незямным агнём яе цела, яе плоць i каб умеў на ўсю здольнасць сваёй душы i свайго цела ўладарыць гэтым агнём i ўмець патушыць яго. У Любцы па вол i матухны-прыроды пачала жыць Жанчына.

Вось i цяпер яна моўчкі, толькі рукамі i вуснамі запатрабавала, каб ён прагна, але ласкава запяшчоціў яе сцёгны, клубы, грудзі, a калі задрыжэла ў поклічным трымценні, дык сама павабіла да сябе. З хвіліну прывыкала, нібы ўбірала яго ў сябе, а пасля, паколькі спрыяла цемень (яна, праўда, у заплюшчаных вачах іскрылася залаціста-сярэбранай імглою), лёгка i вольна завыгіналася станам, то яшчэ бліжэй імкнучыся да яго, то ўцякаючы ад спапяляльнага агню, якога было мала i мала, якога хацелася ўсё больш i больш, a ўрэшце застагнала:

— Я не магу! Паміраю!..

Да Любкі ён не зведаў ні такіх гуляў, абдымкаў i пацалункаў, ні такой шалёна-захопленай блізкасці, ні такіх жаночых стогнаў i крыкаў, дык ужо ў сталыя гады адчуў тое, што раней было яму амаль невядомае, пазнаў агромністую мужчынскую сілу i радасць як за сябе, так i з-за таго, што яму столькі прыносіць усяго невыказна пачуццёвага i слодычнага жанчына. Праўда, ён не траціў развагі, шанаваў Любку, дык у страсці i цяпер чуў, добра разумеў, што хоча яго i яе цела, плоць, панамагаўся ўберагчы яе.

— Не ўцякай! — сёння, мабыць, у незвычайным юры ўзмалілася Любка, моцна абхапіла яго худаватыя клубы, што ён мусіў даць волю сваёй плоці, каб яна ўжо як след усцешыла i яе плоць. Моўчкі, ужо сплёўшы рукі i ногі, слухалі гэтае насалоднае, нават, бадай, крыху i балючае ўсцешванне, новае яднанне, што суправаджалася, здаецца, бліскамі маланак, шумам-громам увушшу.

Толькі, мабыць, праз вечнасць Любка падала сасмяглы голас: