Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

— Вялікі, Гэлька... Упусціш?

— Заходзь. Не трымацк жа цябе за парогам, хоць i ноч, а я адна дома...

— Ведаю... — прамовіў i, адчуваючы ўжо дрыготку ў руках i нагах, абхапіў Гэльку, сплятаючы свае рукі на яе спіне.

— Ці не выпіўшы ты? — усміхнулася.

— Не.

— Дык ты ў начныя госці да мяне?

— У начныя госці.

— Я ж табе казала,— яна была наструненая, але не вызвалялася,— ты не такі!

— A які?

— Ты, Казік, сем'янін, верны сваёй жонцы.

— Не адмаўляюся: сем'янін. А вось што да гэтай веры, то я ўжо стаміўся ад яе... Бо зныў па табе...

Яна змаўчала i ўпнулася, калі ён паспрабаваў бліжэй прытуліць да сябе.

— Не трэба, Казік,— ціха папрасіла.

— Чаму?

— Нам з табой i цяпер нялёгка, а тады будзе яшчэ цяжэй...

— Чаму?

— Таму... Ды ты i сам усё добра разумееш.

— Разумею, але, кажу ж, знябыўся я па табе. Дзень i ноч бачу цябе перад сабою...

Уздыхнула. I вельмі нялёгка.

— Мы не павінны болей цурацца адно аднаго,— угаворваў яе i заадно сябе.— Нашы сцежкі-дарожкі сышліся...

— Ты якраз так лічыш?

— Якраз так.

— А што выйдзе з усяго гэтага?

— Не ведаю. Але няхай будзе тое, што выйдзе. Прашу: не адпіхай, будзь маёю. Я ж буду тваім.

— Хіба ты любіш мяне?

— Люблю,— прамовіў ён, i яна падалася ўжо на яго прытульванне.— Я не ведаю, як добра сказаць табе пра гэта, але болей ужо не магу без цябе, зусім знемагу.

Калі ён пацягнуўся да яе вуснаў, дык не адвяла свае, i яны надоўга сцішыліся ў прагным пацалунку. А пасля, калі адарваліся i перавялі дыханне, Гэлька схіліла голаў на яго грудзіну:

— Завязваем мы няпросты вузел, Казік...

— Калі я табе неабыякавы, дык i завязвайма!

— Каб ты мне быў абыякавы, то хіба я тут стаяла б i такое дазваляла? Але, можа, давай, любы мой, пакуль не зусім страцілі развагу, запынімся ў час! Я не пра сябе думаю, хоць таксама марнею, а пра цябе. Ты ж будзеш пасля пакутаваць. Калі не перад Верай, дык перад дзецьмі. Ты ж шчыры i сумленны чалавек!

— Можа, i буду пакутаваць, але затое не будзе маёй цяперашняй пакуты.

Гэлька зноў змаўчала, мусіць, спрабавала знайсці сілу, каб не дапусціць таго, што ўжо немінуча набліжалася, але i зноў адказала на яго пацалунак, ціхенька застагнала, адчуваючы, як ягоныя рукі пачалі блукаць па яе целе, пяшчотна лашчачы яго. Вось затрымцела ўжо i яна, i сэрца яе, як чулася, моцна забілася.

Ён моўчкі накінуў кручок на прабой i падхапіў Гэльку на рукі.

— Не трэба,— папрасіла яна,— сама ўжо завяду цябе ў спальню,— але калі ён панёс, дык ласкава абвіла ягоную шыю рукамі, хмелячы водарам валасоў i свайго маладога цела.

— Паляжы ціха,— шэптам папрасіла, калі ён пасля бурных пацалункаў i абдымкаў авалодаў ёю.— Дай пазнаць цябе!

Ён паслухаў, але ненадоўга: з'яднаныя іхнія плоці па мужчынскім i жаночым кліку хутка прызвычаіліся адна да адной, запатрабавалі свайго, бурнага i страснага. I яны далі волю гэтаму; спачатку абое штосьці мармыталі, намагаючыся выказаць сваё каханне i пяшчоту, а пасля, толькі стогнучы, цешыліся блізкасцю, палымнелі, нібы ў агні, здаецца, забыўшыся пра ўсё на свеце. Праўда, праз нейкі час, калі ён памкнуўся адхіліцца, яна не адпусціла яго, i яны абое зноў, але зусім па-новаму ўжо затрымцелі ў слодычнай знямозе...

Пасля доўга ляжалі моўчкі i спрабавалі апамятацца. Дзіўна, але Казімір не адчуў чаканага дакору, стаў нібы зусім новым чалавекам ці, лепш сказаць, мужчынам.

Гэлька павярнулася i ўтулілася тварам у ягоную шыю.

— А ты любкі!

— Як гэта? — запытаў усцешна.

— Так надта ж разважлівы, спакойны, a ў пасцелі гарачы.

— Бо i ты любкая, гарачая.

— Табе было добра?

— Не тое слова, Гэлька.

— Глядзі цяпер сам,— усцешна прамовіла i яна.— Можа, не чапай больш мяне, а то я, калі прывыкну да цябе, то ўжо не адстану, вып'ю з цябе ўсе сокі!

— Пі, колькі хочаш.

— Не баішся майго шалу?

— Не. Я якраз яго яшчэ i не зведаў.

— Ты мне даўно падабаешся,— прызналася яна.— Яшчэ з таго часу, калі была вучаніцай, а ты вярнуўся з войска. Ды ты надта ж хутка ажаніўся са сваёй кватаранткаю. Таму, можа, i я хутка пайшла замуж. A апошнія часы, ведай, любы, не спала з-за цябе не адну ноч. Ды пакутвала, ты мучыў i сябе, i мяне...

— I цяпер буду мучыць...

— Калі так, як сёння, то муч. Толькі перасцерагаю: ты пакуль што толькі распаліў у маёй цямніцы агонь, але яго трэба будзе i патушыць...

— Патушу,— жартам адказаў ён i неўзабаве, калі яны пагарэзавалі, палашчылі адно аднаго, зноў зблізіліся, зноў мармыталі i стагналі, а пазней, калі крыху акрыялі ад прыемнай стомы, Гэлька здзівілася: