Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

— Іна!

— Алік!

— Я люблю цябе паміма сваёй волі!

— А я люблю цябе сэрцам i душою!

— Я ўжо не магу без цябе, чуеш!

— I я.

Мы зноў пацягнуліся да вуснаў адно аднаго, доўга цалаваліся i туліліся целамі, а пасля, калі ўсё ў маёй свядомасці патуманела, я лёгка скрануў яе, зусім падатную, i апусціў на канапу. Мы леглі, па-ранейшаму ў абдымку, цалуючыся. Я даў волю сваёй руцэ, упершыню адчуваючы яе моцнае, тугое, пяшчотнае i гарачае цела, а пасля мы зблізіліся. Спачатку i я, i яна штосьці спрабавалі гаварыцьмармытаць, а затым яна нібы ў адчаі застагнала, i мы, абое не могучы стрымаць трымцення, цешыліся нашай блізкасцю. Але праз нейкі час — ацверазенне, сарамлівасць i калі не жах, то нейкі сполах ад таго, што ты ўчыніў.

— Ты застанешся тут,— прашаптала Іна, тулячы твар у маю шыю.— Ты не павінен пакідаць мяне адну.

— Добра,— адказаў я, гладзячы яе аголены плячук. Пазіраў у бела-матавую ад тэлевізарнага святла столь, але ўсё яшчэ нібы бачыў Інінае цела — даўгаватыя худыя, але зграбныя ногі (невядома чаму яна заўсёды носіць штаны i хавае ix), таксама худаватыя сцёгны i клубы, моцны i ў той жа час пяшчотны жывот, буйнаватыя натапырчаныя грудзі, натхнёны твар з дробнымі рысамі.

— Пра што ты думает? — запытала яна.

— Пра тое, што здарылася.

— Ты каешся?

— А ты?

— Я, Алік, адчула сябе жанчынаю. Упершыню ў жыцці...

Я тады не ведаў усіх яе сямейных сакрэтаў, дык гэтыя яе незвычайныя словы (як можна толькі цяпер адчуць сябе жанчынай, калі ўжо некалькі гадоў замужам i маеш дзіця?) палічыў за добрую манеру, каб супакоіць мяне, палюбоўніка, чыйгосьці мужа i бацьку.

— Табе, Алік, было добра са мной?

— Добра.

— А я ашаломленая. Я ўсё яшчэ цябе адчуваю i зноў жадаю... Веру i не веру, што такое было, можа яшчэ быць!

— Было, будзе.

Першая наша сумесная ноч была амаль бяссонная, з ласкамі, размовамі i шэптам ды з такімі ўцехамі, што i я, мужчына, ашаламіўся — ад Інінай падатнасці i страсці, ад новага пазнання i ўпаення.

10

«...Я аддалася яму! Ды з такой прагаю, з такой радасцю i ўзамен адчула такія покліч, страсць i шчаснасць, што цяпер ужо з поўным правам магу сказаць: я — вялікая грэшніца, здрадзіла мужу, абакрала іншую, але я — Жанчына! I як добра быць ёю, калі ты целам i душою аддаешся любімаму, а ён — табе!..»

11

— Я не толькі перабраўся жыць да канца сесіі да Іны, але потым мы з'язджаліся i сустракаліся ці то ў Мінску, ці то ў Ініным Барысаве альбо ў нашым раённым гарадку, у Крупках, амаль кожны тыдзень, а на час сесіі наймалі асобную кватэру.

Я зажыў двайным жыццём: глядзеў сям'ю, меў блізкае з жонкай, якая не здагадвалася, што я ёй не зусім верны, нават падхвальвала, што я з гадамі ажыўляюся як мужчына, але з нецярпеннем чакаў нашых з Інаю сустрэч.

«Глядзі,— бывала, яшчэ болей зачароўвала яна мяне,— як я з табою развілася! Як папышнелі мае сцёгны i клубы, як напоўніліся грудзі! Я нават не думала, што ў мяне можа быць столькі жаноцкага!»

Ды чым бліжэй да канца вучобы, я задумваўся больш. Я не ўяўляў, як можна жыць без жонкі i дзіцяці, але я ўжо не ведаў, што будзе без Іны.

«Ты страціў запал да мяне?— гарэзавала яна.— Я табе, баламутніца, надакучыла?»

«Іна,— неяк аднойчы я не адгукнуўся на новыя яе гульні i пяшчоту,— нам трэба зрабіць рашучы крок!»

«Які? — асеклася i панікла яна.— Ты хочаш абарваць усё, што ёсць у нас?»

«Праз месяц-другі мы скончым вучобу i больш не зможам так часта прыязджаць у сталіцу. Дык што тады?»

«Я таксама пра гэта думаю i, пакуль мы можам быць разам, я — уся твая, а ты будзь увесь мой!»

«А пасля, Іна?»

«Не ведаю, Алік».

«Я, Іна, надумаўся развесціся i ўжо да канца дзён сваіх злучыць свой лёс толькі з табою».

«Я хоць сёння магу пайсці ад свайго нялюбага мужа, тым больш, што ён не бацька маёй дачкі. Але ты...— маркотнела i тулілася да мяне яна.— Табе, мілы i любы мой, будзе нашмат цяжэй адарвацца ад сваёй сям'і. Ты пасля будзеш калі не ўсё жыццё, дык доўга пакутаваць...»

«Дык што — загубіць наша каханне?»

«Не ведаю, Алік. Я хачу быць шчаслівай, але хачу, каб i ты не быў без радасці i ўцехі. Я хачу быць толькі тваёю, але я не пасягала i не пасягаю на цябе. Каб цябе, таго, хто вярнуў мяне да жыцця i паказаў, што такое каханне, не засмучаць, я магу ахвяраваць сабою...»

12

«...Ён кахае мяне, хоча быць маім мужам. Божа, якое шчасце было б быць яму жонкай, нарадзіць ад яго дзяцей i жыць моцнай сям'ёю. Ды ўсё ж, на жаль, ён не будзе зусім шчаслівы са мною. Ён не з тых, хто можа легка пакінуць блізкіх i родных яму людзей, ён будзе пакутаваць.