Алесь Разанаў: Паляванне ў райскай даліне

*
Бульба цвіце.
У рамонкаў
круглыя вочы.

*
Вадасцёкавая труба —
увага,
што скіравана адразу
у неба
і ў дол.

*
Бярэзіна ўсохла,
а ў вершаліне
красуе зялёная амяла:
пераможца лёсу?!.

*
Каля зялёнага дрэва
скульптура з дрэва:
маўклівая спрэчка
пра дасканаласць.

*
У вёсцы.
Як дзіўна зноўку пачуць
гаворку,
знаёмую з немаўленства,
ад незнаёмых людзей.

*
Ускрай маладога жыта
сінія васількі —
сінія буквіцы
ў кнізе лета.

*
Сохнуць на плоце збанкі:
штыкеты
займелі галовы?!.

*
Хаваецца між дамоў
зіхатлівая поўня —
цыганка нябёсаў.

*
Вышэй за царкву
комін фабрычны:
дым
таксама малітва?

*
Вецер павеяў,
закалыхаўся зялёны чарот –
і ўзнікла
РАЗМОВА.

*
Перасяляемся.
У кватэры
селіцца рэха,
у рэху –
пражыты час.

*
Павырасталі рамонкі
вышэй за рэйкі:
старая вузкакалейка.

*
Усё ў ім галініцца,
усё разнастайваецца,
усё
няспыннае паўтарэнне:
дрэва —
ці, можа, само жыццё?

*
Косяць —
але ні для кога:
такі твой лёс,
трава гараджанка.

*
Не замінайце,
ветахі ліхтары,
дзівіцца на поўню.

*
Па-над запруджанай вуліцай
лётаюць жвавыя матылькі:
машыны гэтак
не могуць.

*
У горадзе бор —
ацалелы гурт
упорлівых абаронцаў.

*
Руіны даўняга замка.
Якая з гэтых сцяжынак
вядзе ў саму даўніну?

*
Навеялася да весніц
хваля пяску —
хваля мёртвага часу.

*
Сцелецца ў жыце
сцежка —
развага
жыцця пра жыццё.

*
Тэлефон аўтамат
на рагу дзвюх аціхлых вуліц
перадумвае,
што чуў за дзень.

*
Вярбіны,
нахіленыя па-над ракою:
як гэта —
плынь цячэ,
а іх адлюстроўванні
застаюцца?!.

*
Спахмурнела —
і глыбіня
вярнулася наваколлю.

*
Стромкія дрэвы:
яны адны
заўжды памятаюць
пра неба.
*
Канчаецца дзень —
у дрэў
выраслі цені.

*
Пад плотам
пасохлы дзядоўнік
і дзед-жабрак:
пабрацімы?!.

*
Шчаслівіцы-вербы:
такая сухмень —
а яны з ракою.

*
Бяроза каля царквы —
дзве белыя постаці
прыгажосці.

*
Дождж!.. Дождж!..
І дзе ты быў усё лета?! —
плачуць сады.

*
Падаюць дзічкі ў траву —
і адтуль цікуюць:
ці хто іх возьме?
*
Старая таполя
з парэпанаю карою —
няспынна цякуць
па ёй ручаінкі часу.

*
Такая празрыстая далячынь –
відаць
нядаўняе лета.

*
Зграбаюць жанчыны ў кучу
апалае лісце —
і вось ляжыць перад імі
яно, быццам дзіўны
упаляваны звер.

*
Марудныя доўгія чэргі —
яны адны
яднаюць усіх сягоння?

*
Дождж церусіцца —
дым
не бачыць, дзе неба.

*
Згусціўся туман —
і вокны дамоў
сталі вачамі
прасторы.

*
Уранку я выйшаў з дому
і ўвесь дзень ішоў
у кірунку да сонца.
Якім супярэчлівым
аказаўся мой шлях!..

*
Якая прагная гліна!..
І з жабрака
сцягвае боты.

*
На скрынцы для смецця
цярпліва
сядзіць крумкач.
Раніца ўвосень.

*
На небе туман,
на зямлі слата:
наша, надвор'е?

*
Расклалі ля рынку
цяпельца
і грэюць рукі:
армяне ў Менску.

*
Ці калі-небудзь
сюды вярнуся?!.
За плынным акном
тасуюцца краявіды.

*
Снег усцілае зямлю,
на снег
сцелецца жоўта-барвовае лісце:
мастачка-восень.

*
Пад небам асеннім
калодзежны журавель:
скардзіцца, што не можа
лётаць?!.

*
Выйшла з аўтобуса
і азіраецца —
ці яе
гэты прыпынак:
старая перасяленка.
*
Над курганамі туман —
ці дым
вогнішчаў старажытных?