Алесь Разанаў: Паляванне ў райскай даліне

*
Стаяць на балоце
стагі
з аснежанымі вярхамі –
тутэйшыя горы.

*
Рэчка замерзла.
Мост
здзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.

*
На непарушным снезе
лёгкі заечы след
і чалавечы —
цяжкі.

*
Ялінка на сметніку.
Вось і ўвесь Новы год!..
Вось і ўсё наваселле!..

*
Зімовае сонца.
Імкнуцца ўстаць
са снежнай пасцелі
цені.

*
Зіхоткая поўня –
акно,
з якога
глядзіць у душу нябыт.

*
Парушаны мур:
чырванее жар —
цэгла ў бязмежжы
сцюжы.

*
Снежная горка.
Дзеці
злётваюць долу —
ці, можа,
увышыню?!.

*
Чакаем таксоўку ўначы:
чарга
пасунулася на адно месца —
і то весялей.

*
Зімовыя прыцемкі:
снег настае,
растае наваколле.

*
Вісяць між пупышак
замерзлыя кроплі —
таксама
вясны чакаюць?

*
Абудзіўся сярод суровых
зімовых палеткаў:
куды пацячэш,
ручай?!.

*
Які пахмурлівы небакрай!..
Адтуль
вясна надыходзіць.

*
Чырвоны дом на гары —
уволю
я ў ім нагутарыўся б
з цішынёй.

*
Бягуць ручаіны
у полі —
звівы
жвавай гаворкі.
*
Бярэзіна
і без лістоты,
шпакоўня
і без шпака —
пытанні, узнятыя ўгору:
ці не забыўся
пра іх сакавік.

*
Беляць у садзе вясновым
камлі —
галіны
самі пабеляцца неўзабаве.

*
Вісіць і не падае
у паветры
зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.

*
Не бойся цячы, ручай,
у яры і ў ямы:
рака
цябе не забудзе.

*
Вясновы самотны вечар.
Гуляе дзяўчынка
у хованкі з маладзіком.

*
Ля лазні
бярозы ў набраклых пупышках
і дзед-прадавец
з вязкай леташніх венікаў:
не спазніўся?!.

*
Гром загрымеў —
і адразу
аціхлі ўсе галасы,
нябёсы гавораць!

*
Першыя кроплі дажджу:
на плітах
азбука кропак.

*
Ладкуюць гнёзды гракі:
абламанае вецце
зноўку
вяртаецца дрэвам.

*
Здалечыні,
праз начную імглу,
агеньчыкі замігцелі:
адзіны ва ўсім наваколлі дом,
што не спіць, —
бальніца.

*
Вішня наўскрай дарогі,
спяшайся
першаю расцвісці —
у пчол
абранніцай будзеш.

*
Кроплі дажджу
пастукаліся ў акно —
ці мо самі нябёсы?!.

*
Прарэзаліся на градках
стрэлкі цыбулі:
вачам дзівунак.

*
Ходзіць паважны грак
між квітнеючых сліў
па двары — г
аспадар,
што вярнуўся з замежжа.

*
«Даў Бог —
пражыла цэлы век,
а не ведаю,
у якім баку сэрца...» —
бабулі
ў царкоўным падворку.

*
Шчыміцца ў плот
цікаўная крапіва:
што тут,
у агародзе?

*
Вішні цвітуць —
і кветкі
маюць свой цень?!.

*
Вяду вясноваю вуліцаю
з бальніцы
маці сваю старую —
вяду
сваю старасць.

*
Бэзавы куст заквітнеў —
у доме
парасчыняліся вокны.
*
Крывенькая яблыня ў полі —
хоча ЎЦЯЧЫ
з гэтага месца,
дзе пасадзілі?!.

*
Цвітуць на бальнічным двары
жоўтыя дзьмухаўцы —
уцеха
вачам чыімсьці.

*
Селяцца ў коміне хаты
вароны —
зрабіцца
чарнейшымі захацелі?

*
Калючы асот —
але вунь, глядзі:
пчала з ім сябруе.

*
Дом
з каляровымі аканіцамі —
матылькі
разгарнулі крылцы?!.

*
Мокне на беразе возера
з вудай рыбак —
злоўлены язь
ловіць ротам дажджынкі.

*
Зона.
І як вы зайшлі,
бярозы,
туды — за калючы дрот?!.

*
Старыя дамы:
хацеў бы
зайсці ў кожны з іх,
у кожным
пажыць хвіліну.

*
Сеў матылёк на куст
квяцістага бэзу —
і ўбачылі ўсе адразу,
які фіялетавы бэз,
а матылёк — бялюткі!

*
Паўзлазілі дзеці на дрэва:
дом,
што дарослымі не заняты.
*
Ледзьве відаць яго —
а запоўніў
сабою ўсё паднябессе:
жаўрук спявае.