Анатоль Вярцінскі - Святло зямное

* * *

Ёсць сіла — будзе справа,
ёсць справа — будзе pyx
(налева, направа, прама,
уверх, уніз, наўкруг).
Сіла — справа — pyx.
Сіла — цела — дух.

* * *

Трагічна-сумная няўвязка:
ёсць ласка, ёсць патрэба ў ёй,
але раздзелены часта сцяной
патрэба гэтая і ласка.

ВЫКЛЮЧЭННЕ

Самаўдасканальванне —
рэч, вядома, пахвальная.
Вядзі рашучы бой
з натурай сваёй слабой —
з рознымі там заганамі,
са звычкамі паганымі...
са слабасцю любой
вядзі рашучы бой!
Ды ў тым самасталенні
не зблытай з заганай сумленне,
са слабасцю нізкай — боль,
і ведай: з сумленнем змагацца
гэта няўдзячная праца,
гэта разбой, а не бой...

* * *

Не трэба больш старацца.
Гэтай і скончым нотай:
адзін мае рацыю,
другі — адзіноту.

* * *

Ёсць людзі — добрыя сапраўды.
І ёсць, што добрымі прытвараюцца.
І ёсць, што добрымі быць стараюцца
праходзяць школу дабраты.
За ўрокам урок, за крокам крок...
Нялёгка школа гэта даецца.
Але яны далі зарок
і стрымаюць яго, здаецца.
За ўрокам урок, за класам клас...
Падтрымаем іх старанне,
іх упартае парыванне,
пажадаем: «У добры час!»

* * *

Дзвярыма стукнулі напаследак...
Я на гадзіннік глянуў якраз:
не зорны,
не судны,
а сумны быў
час памірання нервовых клетак.

* * *

Калі расстаемся мы з нечым,
нам блізкім і дарагім,
то як бы і не пярэчым,
мірымся з лесам такім.
Ці то гэта ў нас знікае
уменне даражыць?
Ці гэта цана такая
за права па-новаму жыць?

ТУГА МЕТЭАРЫТА

Адвергла мяне неба.
Зямля не прыняла.
Ляжу на зямлі я нема.
Чужая мне яна.
І я для яе іншародны.
Гляджу ў блакіт мне родны.
Я перад ім у даўгу.
Ды ўжо ўзляцець не магу...

* * *

Любоў нараджае не толькі дзяцей.
Любоў нараджае не толькі надзеі.
Любоў апрача дзяцей і надзей
прыносіць сумненні і падзенні.
Аддаўшы сябе сваёй сяўбе,
свету явіўшы плады залатыя,
самазнішчае яна сябе,
і разам з ёю знішчаюцца тыя,
хто яе носіць...

* * *

Пайшоў паслухаць — пачуў.
Пайшоў паглядзець — убачыў.
Пайшоў спазнаць — спазнаў.
Вяртаўся з верай ва ўдачу...

* * *

Каханне ў дваццаць пяць
моцна абдымаць.

Каханне ў трыццаць пяць
целам усім палаць.

Каханне ў сорак пяць —
кахаць або паміраць!

Якое каханне пазней?
Трэба спытацца ў людзей.

* * *

Не знаходжу сябе ранейшага.
Ківаю спакойна галавой,
кажу разважна: «Усё да лепшага,
усё да лепшага, дружа мой...»
А ты прымаеш як належнае,
а ты падзяляеш мой спакой
і кажаш таксама: «Усё да лепшага,
усё да лепшага, браце мой...»

* * *

Ветразь ёсць — плыві!
Ёсць крылы — ляці да неба!
Шчасце ёсць — жыві!
Дрэнна жыць — ганебна...

ПЫТАННЕ

А што, маглі б абысціся,
не зважаўшы — разысціся,
ці ўзважыўшы — размінуцца,
і нават не аглянуцца,
і нават жыць прыпяваючы,
жыць, дабро нажываючы?
Маглі б?

ЖАНОЧАЯ ГОРДАСЦЬ

Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
І ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.

Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.

Ёсць нешта ў ёй ад rop i зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.

Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць жаночай гордасці.

* * *

Ты кажаш, сяброў усё менш і менш?
Гаворыш аб гэтым, як аб драме?
Ды горшае — гэта сціранне меж
паміж непрыяцелямі і сябрамі.

* * *

Загадка з загадак,
дзіва з дзівос,
ты — не выпадак,
ты — лес.
Загадка з загадак,
дзіва з дзівос...
Пяшчота твая —
як дар нябёс.
І ліцца ёй не ручаём, не словам
святлом вясновым...