Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Граф ведаў Жандро. Ён неаднойчы наведваўся ў госці да дзяўчыны. Ён быў яе палюбоўнікам?

- Вы калі-небудзь бачылі яго?

- Не.

- Калі б вы бачылі яго, вы не задалі б мне гэтага пытання. Гэта не той хлопец, што ўпусціць сваё.

- Яны хацелі пажаніцца, праўда?

- А ведаеце, вы мне падабаецеся. Гэта ж самае я казаў і Люсіль: шкада, што ён паліцэйскі! І як толькі вам узбрыло ў галаву - стаць шпегам? Гэта пры вашай паставе і магчымасцях?

- Табе больш даспадобы турма?

- Чаму?

- Калі ты скажаш, то, магчыма, табе даруюць шантаж Рышара Жандро.

- Вы думаеце, ён паскардзіцца?

- Даруюць і спробу забойства, ахвярай якога я аказаўся.

- Паслухай, Жуль. Шанцы ў нас с табой няроўныя. Не распінайся дарэмна, мяне проста верне ад усяго гэтага. Ты слаўны хлопец. Магчыма, калі-небудзь мы сустрэнемся і раздавім разам пляшачку. Але тут - мы не на роўных. Ты проста харыст. Цябе абвядуць вакол пальца - і вокам не міргнуць.

- Хто?

- Няважна! Я хачу толькі вось што сказаць табе: Боб быў хлопец што трэба. Ён меў уласныя думкі наконт таго, як паводзіць сябе ў жыцці. Ён не мог без агіды глядзець на пэўныя мурлы. Але ён быў няздатны на подласць. Ушалопай гэта сваёй мазгаўнёй.

- Ён мёртвы.

- Магчыма. Я нічога не ведаю. А калі і ведаю нешта, то да гэтага нікому няма справы. І па-таварыску раю табе: «Кінь!» Разумееш? Кінь, Жуль. Мне няма чаго сказаць. Я нічога не скажу. Такія фокусы табе не пад сілу. Дапусцім, што гэта вышэй нашага разумення - і твайго, і майго. Я нічога не ведаю, нічога не бачыў, нічога не чуў. Пяцьдзесят тысяч франкаў? Я паўтару гэта столькі разоў, колькі спатрэбіцца: я выйграў іх на скачках. Што да таго, як мне выбрацца адгэтуль, то - сляпы сказаў - пабачым! - Ён неяк шматзначна пасміхнуўся, кажучы гэта. - Цяпер, калі можаш, зрабі такую ласку, не дужа прыставай да небаракі Люсіль. Яна сапраўды кахала свайго Боба. Ты можаш зразумець гэта? Можна быць шлюшкай і па-сапраўднаму кахаць. Не муч яе, магчыма, калі-небудзь я аддзячу табе за гэта. Усё.

Ён устаў і рушыў да дзвярэй.

- Дэдэ! - аклікнуў яго Мэгрэ, таксама ўстаючы.

- Баста! Я набіраю ў рот вады. Ты не пачуеш ад мяне болей ні слова.

І Дэдэ расчыніў дзверы, паклікаў паліцэйскіх.

- Мы скончылі, - сказаў ён са з'едлівай усмешкай.

- Прывесці жанчыну? - запытаў у Мэгрэ брыгадны.

Люсіль адмовілася сесці, стала ля стала.

- Вы ведаеце, пры якіх абставінах памёр Боб?

Яна ўздыхнула.

- Я нічога не ведаю.

- Яго забілі ў адным доме на вуліцы Шапталь.

- Вы думаеце?

- Ён быў палюбоўнікам адной дзяўчыны.

- Я не раўнівая.

- Чаму вы не хочаце гаварыць?

- Таму, што мне няма чаго сказаць.

- Калі б вы ведалі, што Боб жывы, вы не паехалі б у Бельгію?

Яна маўчала.

- Чаму вы не хочаце адпомсціць за Боба?

Яна закусіла вусны і адвярнулася.

- Некалькі банкнотаў даражэй вам за яго забойцу?

- Вы не маеце права казаць так.

- Тады кажыце вы.

- Я нічога не ведаю.

- А калі я дапамагу вам?

- Я нічога не скажу.

- Хто бачыўся з вамі, пасля таго як вы апынуліся тут?

Ён нарэшце ўсё зразумеў. Яго змусілі чакаць зусім не таму, што камісар быў заняты. Аддзелы Вышукной паліцыі, якія займаліся апазнаннем асоб злачынцаў і іх ахвяр, - тыя, «наверсе», - былі звязаны з Набярэжнай Арфеўр.

Ці прайшоў Дэдэ праз антрапаметрыю? Ці перанесла Люсіль медыцынскі агляд? Мала верагодна.

Амаль неабвержна было другое: што нехта ўжо дапытваў іх, нехта з Вышукной.

Калі Мэгрэ прыйшоў сюды, прайшло не меней гадзіны, як Лё Брэ пакінуў бульвар Рышар-Ленуар.

Цяжка было даць веры, аднак хіба ці і не сам Дэдэ намякнуў Мэгрэ, што яго проста абдурылі?

Ён выйшаў з кабінета, і яму здалося, што ён заспеў усмешкі на тварах паліцэйскіх. Нібыта выпадкова, якраз у гэты самы момант вярнуўся камісар.

- Ну як, дружа? Можна павіншаваць з поспехам? Яны загаварылі?

- Што вы мяркуеце рабіць з імі?

- Яшчэ не ведаю. Чакаю распараджэнняў.

- Ад каго?

- Ад начальства, як звычайна.

- Дзякуй вам.

Калі ён апынуўся на Набярэжнай, хлынуў лівень. Мэгрэ раптова ахапіў такі адчай, што ён гатовы быў занесці камісару заяву аб звальненні.

«Ты толькі харыст», - сказаў яму ўладальнік гаража з адценнем шкадавання.

Ён, каму так хацелася быць прыналежным да гэтага дома, адкуль ён выйшаў з апушчанай галавой і з камяком у горле!

Ён зайшоў у піўную «Дафін», дзе заўсёды можна было сустрэць аднаго-двух інспектароў з Набярэжнай Арфеўр, якія заходзілі сюды на куфаль піва. Ён ведаў іх у твар, але сам быў для іх нечым не вартым увагі.