Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Заняты.

- Дзе знаходзяцца людзі, якіх забралі сёння ноччу?

Праходзячы па калідоры, ён нікога не пабачыў у прасторнай зале, дзе звычайна выгружаюць вылаўленую «дзічыну».

- Наверсе.

Ён не адважыўся папрасіць дазволу схадзіць туды. Наверсе - азначала пакой, дзе праводзілася антрапаметрыя. Усіх затрыманых выстройвалі ў рад, як у школе. Ім загадвалі распрануцца і стаць у ланцуг адзін за адным. Іх аглядвалі, занатоўвалі самыя нязначныя характэрныя прыкметы, пасля чаго, дазволіўшы апрануцца, з іх знімалі меркі, фатаграфавалі, бралі адбіткі пальцаў.

Ці Дэдэ ўсё яшчэ фанабэрыцца, стоячы ў ланцугу разам з жабракамі і бадзягамі?

Пазней, калі Мэгрэ стане працаваць у групе шэфа, ён набудзе права хадзіць усюды, куды трэба, па ўсёй гэтай установе.

Што да жанчын, то іхні агляд рабіў медык у другім пакоі, і хворыя адсылаліся ў Сэн-Лазараўскую бальніцу.

- Вы ўпэўнены, што камісар усё яшчэ заняты?

Ён чакаў ужо болей паўгадзіны. Яму падалося, што ўсе трое весела пераглянуліся.

- Трэба пачакаць яго званка.

- Але ён не ведае, што я тут. А ў мяне важная справа. Трэба папярэдзіць яго.

- Вы, здаецца, з квартала Сэн-Жорж?

І адзін з паліцэйскіх, той, што пісаў, кінуў позірк на нейкую паперку, што ляжала на яго стале.

- Жуль Мэгрэ?

- Ён самы.

- Прыйдзецца пачакаць, старына. Нічога не магу парадзіць.

З суседняга пакоя, дзе мусіў быць камісар, не даносілася ні гуку. І толькі яшчэ праз гадзіну, калі Мэгрэ ўжо знемагаў ад нецярпення, з'явіўся камісар, але не з кабінета, а з вуліцы.

- Вы сакратар Лё Брэ?

Нарэшце дайшла чарга і да яго! А то сядзі тут на краёчку лаўкі, як проська...

- Вы, здаецца, паранены?

- Дробязі. Я хацеў бы...

- Ведаю. Вам трэба дапытаць аднаго чалавека, так званага Дэдэ. Я думаю, ён унізе. Будзьце ласкавы, Жэрар, паглядзіце. Калі ён там, прывядзіце яго да мяне ў кабінет.

І да Мэгрэ:

- Заходзьце, калі ласка. Мой кабінет - у вашым распараджэнні.

- Мне трэба дапытаць яшчэ і адну жанчыну.

- Дык у чым справа?! Скажыце брыгаднаму.

Хіба ва ўсім гэтым мелася што ненатуральнае? Мэгрэ ўяўляў сабе трошкі іначай развіццё падзей, але пакуль што ён не трывожыўся. Проста ён не ведаў яшчэ тутэйшых парадкаў, і таму ўсё гэта рабіла на яго такое ўражанне.

Паліцэйскі прывёў Дэдэ і таксама, як і камісар, выйшаў і зачыніў за сабою дзверы.

- Як справы, Жуль?

Уладальнік гаража з вуліцы Акацый быў у тым жа клятчастым гарнітуры. У яго толькі забралі, згодна правілам, гальштук і шнуркі ад чаравікаў, што надавала яму трошкі неахайны выгляд. Мэгрэ нерашуча сеў за стол камісара.

- Я рады, што вас не дужа пакалечылі, - сказаў Дэдэ. -Можаце запытацца ў гэтых ажанаў: першае, што я спытаў, калі прыбыў сюды, што з вамі.

- Вы ведалі, хто я, так?

- Яшчэ б, не ведаў - чорт пабяры!

- І я таксама ведаў, што вы ведаеце, - кіўнуў Мэгрэ.

- І вы што ж, не разумелі, што вам морду наб'юць? А калі б з вамі расправіліся па-сапраўднаму?

- Сядай.

- Добра. Мне падабаецца, што вы са мной на «ты».

Мэгрэ ведаў, што тут прыняты менавіта гэткія паводзіны з арыштантамі, але яшчэ не прывык да гэтага.

- Мне вядома і шмат што іншае, і, я думаю, мы здолеем паразумецца.

- Сумняваюся, - адказаў Дэдэ.

- Граф мёртвы.

- Вы так думаеце?

- Ноччу з 15 на 16 красавіка ты прывёз графа ў сваім «дыён-бутоне» на вуліцу Шапталь і чакаў яго там, не выключаючы матора.

- Не прыпамінаю.

- Потым у адным з пакояў расчынілася акно, жанчына закрычала, і раздаўся стрэл. Тады ты ўцёк на вуліцу Фантэн. Аб'ехаў вакол квартала. Прыпыніўся на вуліцы Віктор-Масэ, затым яшчэ раз праехаў па вуліцы Шапталь, каб паглядзець, ці не выйшаў Боб.

Дэдэ глядзеў на яго і спакойна ўсміхаўся.

- Прадаўжайце, - сказаў ён. - У вас не знойдзецца цыгарэты? Гэтыя свінні падчысцілі ўсё, што было ў маіх кішэнях.

- Я куру толькі люльку. Табе было вядома, навошта граф заявіўся ў той дом.

- Працягвайце, працягвайце.

- Ты зразумеў, што там адбылося нешта паганае. Назаўтра ты нічога не знайшоў у газетах. Граф не вяртаўся. На наступны дзень зноў нічога.

- Вельмі цікава.

- Ты зноў наведаўся на вуліцу Шапталь - нічога новага. Потым, здагадваючыся, што здарылася, ты адправіўся да Рышара Жандро. Не дадому, канешне, а ў офіс.

- І што ж я сказаў гэтаму субчыку?

- Што за пэўную суму, ну, тысяч так за пяцьдзесят, ты згодны маўчаць. Бо, ведаючы, што Боб меўся рабіць на вуліцы Шапталь, ты ведаеш, чаму яго забілі.

- Гэта ўсё?

- Усё.

- Што вы мне прапануеце?

- Нічога. Гаварыць.

- Што б вы хацелі, каб я сказаў?