Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

У гэтых словах, мусіць, мелася нешта выключна дасціпнае, таму што баксёр прыйшоў у захапленне і аж закудахтаў ад асалоды.

Няўжо яны лічылі, што Мэгрэ зусім не разумее таго, што так добра разумелі яны? Граф альбо быў мёртвы, альбо нічога не значыў, раз Дэдэ паабяцаў Мэгрэ наладзіць іх сустрэчу...

- Мне таксама трэба пазваніць, - як мага абыякава сказаў ён.

Нягледзячы на папярэджанне Максіма Лё Брэ, ён вырашыў падняць па трывозе свой камісарыят: ён не смеў звярнуцца ў паліцыю іншага квартала. Сёння, здаецца, дзяжурыў Бесан альбо Каламбані з брыгадным Дзюф'ё. Дастаткова будзе толькі расцягнуць час, каб яны паспелі прыехаць і паставіць пост каля аўтамашыны.

Тут ніхто не пасмее нічога зрабіць яму. У рэстарацыі яшчэ сядзелі людзі, іх галасы даносіліся з-за пераборкі, і нават калі большасць з іх мелі дачыненне да таго ж свету, што і Дэдэ, то маглі ж быць і іншыя.

- Каму пазваніць?

- Жонцы.

- Дык і жонка твая з табою? Во буржуі! Чуеш, Люсіль? Жуль жанаты. Так што не спадзявайся! І няма чаго ціснуць яму нагу пад сталом! За тваё здароўе, Жуль! Не турбуйся. Ангеліно пазвоніць замест цябе. Ангеліно! У якім яна гатэлі, твая палова?

Гарсон паслужліва чакаў і таксама, здавалася, цешыўся сітуацыяй.

- Гэта не тэрмінова.

Ён з гордасцю разгарнуў уласны партманет, напакаваны тысячафранковымі банкнотамі. Ён нават не глянуў на падрахунак, тыцнуў адну асігнацыю ў руку Ангеліно і нядбайна кінуў:

- Рэшты не трэба!

Ці не на тое было гэта разлічана, каб заручыцца яго падтрымкай?

- А цяпер, дзеткі, у дарогу. Спачатку праводзім Люсіль на вакзал, затым адправімся да Боба. Як ты глядзіш на гэта, Жуль? Ты яшчэ трымаешся на нагах? Наш сябар Альберт паможа табе. Ды не пярэч, не пярэч!.. Вазьмі яго пад руку, Альберт. А я займуся Люсіль.

Было каля апоўначы. У гэтым канцы авеню дэ Ваграм толькі там-сям гарэлі ліхтары, яркае святло залівала адно ніжнюю частку вуліцы, каля плошчы Тэрн. Гаспадар рэстарацыі неяк дзікавата паглядзеў ім услед, і не паспелі яны зрабіць і дзесятка крокаў па тратуары, як ён кінуўся паспешліва зачыняць аканіцы, хоць у зале яшчэ сядзела двое ці трое кліентаў.

- Трымай яго мацней, Альберт. Не варта, каб ён прыпсаваў свой партрэт, а то яго сябар Боб яшчэ не пазнае яго. Сюдой, мадам і месье!

Калі б на рагу вуліцы стаяў паліцэйскі, Мэгрэ паклікаў бы яго на дапамогу, таму што ён выдатна ведаў, што яго чакае. Яму занадта яскрава сказалі пра гэта, занадта яскрава паказалі. Ён разумеў, што з той самай хвіліны, як ён зайшоў у італьянскую рэстарацыю, лёс яго быў вырашаны.

Але паставога нідзе не было відно. На процілеглым баку авеню ў паўзмроку прагульваліся нейкія дзявулі. У верхняй частцы авеню на канцавым прыпынку тармазіў трамвай, але ён быў пусты, праз шыбы сачылася жаўтлявае, каламутнае святло.

Мэгрэ мог спадзявацца, што яго «прыяцелі» не стануць страляць. Таму што ім спатрэбіцца час, каб ускочыць у машыну і знікнуць з квартала, перш чым усчнецца трывога.

Нож? Верагодна. Цяпер гэта модна. І Альберт-баксёр пад выглядам падтрымання так ушчаміў яго руку, што Мэгрэ не мог і варухнуць ёю.

Шкада, што Мэгрэ не сумеў-такі пракалоць шыну. Калі б ён тады пачакаў, пакуль паставы адвернецца, сітуацыя цяпер была б зусім іншая.

Хутка праб'юць куранты поўнач. Заставалася ўсяго два цягнікі, адзін на Бельгію, з Паўночнага вакзала, і Вінцімійскі - з Ліёнскага. Але Вінцімій быў надта далёка.

Мадам Мэгрэ, мусіць, чакае яго за шытвом, Жустэн Мінар іграе на кантрабасе ў рэстарацыі «Клішы», дзе на картонцы лічбаю адзначаецца чарговы нумар выступлення. Ці ўдалося яму адкараскацца ад Жэрмены? Мэгрэ пабажыўся б, што яна сядзіць там, у рэстарацыі, і бедны музыкант ламае сабе галаву над тым, як яму быць далей.

На вуліцы Тыльзіт не відно было ні душы, аніводнага фіякра. Адзін шэры аўтамабіль стаяў ля тратуара, і Дэдэ, уладкаваўшы на заднім сядзенні Люсіль, сеў за руль і спрабаваў завесці матор.

Можа, яны надумаліся завезці яго куды-небудзь яшчэ далей, на бязлюдны бераг Сены ці на канал Сэн-Мартэн, каб там прыкончыць і кінуць цела ў ваду?

Мэгрэ не меў аніякага жадання паміраць, і, аднак, ён як бы амірыўся з непазбежнасцю. Канешне, ён будзе абараняцца, колькі хопіць сілы, але шанцаў на поспех у яго было вельмі мала. Левая рука яго сціскала ў кішэні вязку ключоў.

Хоць бы матор не завёўся!.. Але, чмыхнуўшы накалькі разоў, ён запрацаваў роўна, машына мерна затрымцела.

Тужурка ляжала на спінцы, Дэдэ не збіраўся апранаць яе. Няўжо гэта ён нанясе смяротны ўдар? Ці гэта зробіць баксёр, які стаяў за спіной Мэгрэ і не выпускаў яго правай рукі?