Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

Потым бабуля вылоўлівала сачком з акварыума малявак, перасаджвала ў слоік з вадою.

- Ой, яны ж, мабыць, есці хочуць! Чым іх карміць? - занепакоіўся Коля.

- Першыя суткі можна ім нічога не даваць, - сказала бабуля.

Але пад вечар сама не вытрымала. Расцерла ў вадзе згустачак кіслага малака - з чвэрць гарошыны. Маляўкі віравалі і хапалі малюсенькімі, як голкай ткнуць, роцікамі мікраскапічныя церушынкі малака. Нават адштурхоўвалі адна адну. Толькі нарадзіліся, а ўжо барацьба за існаванне!

Бабуля запісала ў «Дзённіку назіранняў» пра малявак. І пра мечаноску: зусім захварэла, ужо два дні нічога не есць. І пра хамяка - зноў знік...

Вечарам, як сабраліся ўсе за сталом, многа гаварылі пра падзеі ў акварыуме. А потым мама сказала, што трэба не забыць купіць заўтра кветкі. Бо зранку ў нядзелю могуць і разабраць усе. А не ісці ж дзецям у школу з пустымі рукамі.

- Я сама куплю, я не забуду, - сказала бабуля.

Гаманілі - і не адразу пачулі, што ўверсе недзе зашорхала. Потым пачулі добра - шалпоча нешта... на буфеце. «Мыш?!» - прашаптаў тата і асцярожна зняў з буфета кардонную каробку з-пад боцікаў, у якую складвалі старыя газеты. Складвалі абы-як, частка ляжала краямі на борціку, і пад імі ўтварылася нібы норка. Прыўзняў тата газеты - ён, Гаўрык! Глядзіць здзіўлена на ўсіх... Надраў, нашкуматаў газет, зрабіў сабе логава. У другім кутку каробкі - кучка наструганага зубамі бурака, бульбы, нейкія скарыначкі, крошкі, костачка слівы. Ламалі галаву: як ён мог забрацца на буфет?

Вырашылі прасачыць, паставілі каробку з хамяком назад.

Хамяк шорхаў, шорхаў - выбраўся з каробкі і за буфет. А паміж буфетам і сцяной была шчыліна як засунуць далонь. Хамяк чапляўся кіпцікамі за каструбаватую непафарбаваную фанерную сценку буфета, пазіраў уніз і асцярожна спускаўся. Спінаю ўпіраўся ў сцяну, і гэта не давала ўпасці.

Накідалі на падлогу крошак хлеба, кавалачкаў яблыка, мяса, рассыпалі семак - што будзе рабіць? А ён злез, усё вынюхаў, сабраў і пакарабкаўся па шчыліне ў сваю схованку.

Ну і нягоднік! Злавіў яго тата, зноў пасадзіў у трохлітровы слоік. Хай у ім жыве, калі такі спрытны.

Тата прыйшоў з цырка і развёў рукамі:

- Няма ўжо білетаў да самага Новага года. І ў адну касу, і ў другую, і ў трэцюю кідаўся - прадалі...

- То хай бы на пасля Новага года ўзяў, - сказала мама. - Ты ж ведаеш, як задурылі галаву дзеці...

- Там вісіць плакат, хутка будуць прадаваць білеты на навагодняе цыркавое прадстаўленне. Амаль тая ж самая праграма, на яе і купім.

Гэта было ў суботу, усе сядзелі дома. Не ўзрадавала такая вестка Толю і Колю. Яны сабраліся глядзець мультфільмы і ўключылі тэлевізар раней. Якраз перадавалі навіны. І трэба ж здарыцца такому супадзенню: убачылі, як з чыгуначнай станцыі вязуць на грузавіках клеткі з тыграмі. А сланоў не везлі, яны самі ішлі. Пакорліва, сумна паапускаўшы галовы, і кожны слон быў прыкуты да машыны ланцугом. За нагу! Сланы падтрымлівалі свае ланцугі хобатамі, бо грузавікі то прытарможвалі, то павялічвалі хуткасць. І гэтую тузаніну прымалі на сябе хобаты, а ланцугі правісалі за хобатам свабодна, не так націралі ногі.

- Якія разумнікі! Вы паглядзіце - ніхто ж іх гэтаму не вучыў! - захаплялася мама.

- Навучыць гора кашу есці, - зазначыла бабуля.

А Толя і Коля, уражаныя, нічога не гаварылі. Сланы даўно прайшлі, і тэлевізар паказваў нейкі завод, станкі, а ў вачах у хлопцаў усё ківалі хобатамі сланы, неслі свае ланцугі.

І вось пачулася знаёмая мелодыя перад мультфільмамі. Бягуць глядзець мульцікі і Воўк, і Заяц, і кракадзіл Гена, і Чабурашка... Ужо і бегемот усхапіўся з насілак, павалюхаўся следам, ужо самі мульцікі пачаліся і кончыліся... І тут пачуўся званок у дзверы!

Пайшоў адчыняць тата і прывёў... Таньку. Твар яе заплаканы, у руцэ трымае шэрую паперку. Спынілася каля дзвярэй, нешта гаворыць, а губкі горна крывяцца і дрыжаць. Прыцішылі гук у тэлевізары, і хлопцы пачулі:

- Можа, вам трэба білеты ў цырк? Тры білеты ёсць...

- Лішнія?! Тата, бяры! - усхапіліся Толя і Коля.

- Не лішнія... - усхліпнула Танька. - Я хацела з татам і мамаю ісці, а цяпер расхацела... - І яна закрыла далонькамі вочы, заплакала ўголас. - І нізашто не пайду! Там мучаць звяроў... Толькі што сланы ішлі за машынамі... і плакалі... Я бачыла, як у іх слёзы капалі...

- Не плач, дзіцятка, - падышла бабуля, памагла ёй выцерці вочы «слёзнаю» хусцінкаю. - Пойдзем на рыбак паглядзім, у нас маляўкі ўжо ёсць - такія пацешныя!

- Ну во, я ж казаў, што дастанем білеты ў цырк, - гаварыў тата, а сам хутчэй адлічваў грошы. - Аддай Тані... - працягнуў Колю.