Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

- Ну - давай...

Коля падышоў, трасучыся, адняў далоні ад рота. Але толькі паднесла бабуля пінцэтам камячок ваты, каб падсушыць язык, паглядзець, што на ім робіцца, як Коля зноў завойкаў, закруціў галавою.

- Высалапі больш язык... Аг-га... - Бабуля цапнула леваю рукою за кончык Колевага языка, а праваю пінцэтам - раз! - вырвала голку-калючку, мо сантыметры два даўжынёю. - Во, палюбуйся, які трафей, - паказала яму стрэмку, стрэсла яе на стол. Два! - дастала яшчэ адзін адломак, мо на сантыметр. - Паварушы языком - не чутно больш?

Коля пабалбатаў языком: «Няма!»

- Я абрэзаў голкі ножанкамі... Усе, здаецца, абрэзаў, а яны... - усхліпваў ён, не хацеў супакойвацца.

- Сам сябе пакараў. Трэба ранкі чым запячы. Выбірай - ёд, эфір, адэкалон?

- Нічым не хачу! - Коля зноў ірвануўся да дзвярэй, але Толя замахаў, забаксіраваў рукамі, адбіваючы атаку.

- Лепш адэкалон. Згаджайся! - падказваў ён. - Смачна будзе з рота пахнуць.

Коля згадзіўся.

Толя пусціў дзверы і першы пабег у пакой, дастаў з серванта татаў пульверызатар. Тата, калі паголіцца, пырскае ім сабе на шчокі, на падбародак адэкалон, моцна зажмурваецца і ахкае ад задавальнення.

Коля таксама заплюшчыў вочы і высалапіў язык. Ш-ш-ш-ш-ш! Ш-ш-ш-ш-ш! - з усёй моцы націснуў Толя на гумавы капшучок, і ў рот Колю паляцелі пырскі.

- А-а-а-а! - схапіўся ён за рот, пабег, прытанцоўваючы, у спальню.

Толя не вытрываў, зарагатаў. Дастаецца гэтаму Колю за прагнасць.

Бабуля ўсміхалася і рабіла яшчэ адну аперацыю - кактусу! Акраец-вяршэчак роўненька падрэзала ланцэтам.

- Прынясі той, раструшчаны, - папрасіла яна Толю.

Ён пабег у пакой, згроб на паперку ўсе кавалачкі. Самы большы і цалейшы кавалак быў каля каранёў.

- З двух кактусаў зробім адзін, - сказала бабуля і адсекла ўсё патрушчанае, пакінула якіх сантыметры два з карэньчыкамі. Потым заглянула ў аптэчку, што вісела на кухні, зняла з нейкае бутэлечкі з лякарствамі чорную гумку-заціскалку. Якраз такую бачыў Толя на «хвосціку» ў Танькі.

Бабуля стуліла абодва кавалкі кактусаў зрэзамі, надзела на іх гумавае кольца, каб сціснуць іх яшчэ мацней.

- Вось так... Прыжывецца ці не? Ні разу яшчэ не прышчэпвала кактус на падвой, які не расце, а валяецца вырваны.

Пайшлі з кухні. Бабуля зноў загортвала кактусы і кактусяняты без вазончыкаў, размяркоўвала іх па палічках і ячэйках чамадана.

- Дзён праз два каторых пасадзім, каторых будзем укараняць. Земляное сумесі наробім... А кубікі свае аддасце мне на кактусы? Вы ж вялікія ўжо хлопцы, сорамна з цацкамі гуляць.

- Аддамо! - паабяцаў Толя.

А Коля ці не пачуў, ці прамаўчаў. Ён ужо не любіў кактусаў.

А потым бабуля разглядвала свае пальцы і пінцэтам даставала калючкі і глахідзіі. Глахідзіі - гэта такія малюпасенькія і тоненькія калючкі з кручочкамі на канцах. Сядзяць яны кучкамі, адрываюцца ад кактусаў лёгка. А колюцца моцна, залазяць у скуру глыбока.

Вымала іх бабуля і ні разу не войкнула.

Хлопцам здалося, што ў спальні хтосьці ходзіць. Потым нібы пачулася:

Але хлопцам аднаго хацелася - спаць. І абодва ўзахапкі стараліся дагледзець апошнія сны.

Колю сніцца, што едзе ён на вярблюдзе цераз пустыню. Хочацца вады, сасмагла ў роце, язык, здаецца, распух, разбалеўся ад гэтага. А сонца пячэ і смаліць, сонца слепіць - не зірнуць. Коля б'е пяткамі пад шорсткія, як у таго кактуса-«балонкі», бакі, падганяе вярблюда, а сам усё аглядаецца па баках: ці не блісне дзе якое азярцо ці рэчка? І раптам бачыць кактусавы лес. Вось ён, ратунак! Вярблюд сам кіруе, імчыць туды, вярблюд падбрыквае з радасці... Аднекуль у руках Колі з'яўляецца нож-мачэтэ, якім сякуць кубінцы цукровы трыснёг. Размахнуўся, як шабляю, - г-гах! Злятае з аднаго кактуса калючая шапка-папаха, з нутра свішча, струменіць угору фантанчык. Прагна нагнуўся да вады, глытнуў... Ого, што за дзіва?! Не проста вада, а газіроўка з сіропам. «Ага!» - гаворыць вярблюд і лезе да вады, адпіхвае мордаю Колю. Коля не паддаецца, адпіхвае вярблюда. «А я табе кавуна не дам!» - грызе вярблюд кактус збоку, жуе разам з калючкамі і не баіцца, што ўколецца. А Коля п'е, Коля аж захлёбваецца, ніяк не можа напіцца. Выпростваецца, каб перавесці дух... Мамачкі-бабулечкі, ратуйце! І яго, і вярблюда шчыльнаю сцяною абступілі кактусы, варушаць калючымі лапамі. «Папаўся! Папаўся!» - радуюцца, лапочуць на розныя галасы. Прысеў Коля за ссечаны кактус, хацеў адпаўзці ўбок. А нейкі пацешны пузаценькі кактусік забег збоку, варушыць смешна носікам-«дзеткаю», пляскае ў ладкі: «Вось ён! Вось ён!» Ускочыў Коля на вярблюда, паганяе: «Но! Но!» А кактусы за ім: і пешкі бягуць, і скачуць, уссеўшы адзін на аднаго, як на каня. Размахваюць пікамі-калючкамі, ляскаюць мячамі-шыпамі. Тупацяць ногі, цокаюць капыты, гудзе пагоня... Вось-вось нагоняць, заколюць. «Я іх паем, не бойся!» - спыняецца вярблюд, паварочваецца да іх. Ашчэрыў шчарбатыя зубы і... цап Колю за кашулю, сцягнуў уніз. «А-а-а!» - крычыць Коля і ў жаху прачынаецца...