Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

Ф-фу... Сэрца тахкае, як не выскачыць. Лоб мокры ад поту. Азіраецца Коля - мо і Толя яго сон бачыць? Не, усміхаецца Толя, у яго свой сон, прыемны сон...

Бачыць Толя вялікую залатую рыбку. Нават сам дзівіцца ў сне: чаму сніцца не хамяк Гаўрык, а рыбка? Кружыцца залатая рыбка наўкол яго, ахутвае, аблытвае сваімі доўгімі і мякенькімі плаўнікамі, гоніць у твар хвастом-прасцірадлам прахалоду. «Чаго табе хочацца, хлопча?» - нібы гаворыць, заваблівае яна Толю з сабою, у падводнае царства. І Толя плыве за ёю - далей, глыбей. І ўжо не дзівіцца, што наўкола сіні і залаты бляск хваль, што ён свабодна дыхае пад вадою, што яму лёгка ў вадзе, як рыбе. Вось штосьці ззяе, расце ў вачах, набліжаецца... «Замак цара марскога!» - гаворыць рыбка. Зіхаціць замак неонавымі агнямі, у вокны, у дзверы заплываюць рознакаляровыя рыбкі-агеньчыкі. Падплыў і Толя, заглянуў у дзверы. Уга, колькі там дзівосных, фантастычных рыб! Плаваюць кругамі, водзяць карагод. А малыя вуаляхвостыя гупі дурэюць, як кацяняты, ганяюцца адна за адной... «А дзе неончык? Дзе неончык?» - крычыць хтосьці пісклявым голасам. І Толя пазнае: хамяк Гаўрык крычыць. Ходзіць па зале на задніх лапках, у смешных сініх штоніках, памахвае веерам.

- Дзе неончык? - зноў крычыць хтосьці, ужо Колевым голасам. І Толя прачынаецца, садзіцца на пасцелі.

Вунь дзе Коля, прыліп да акварыума, сам у адных майтачках.

- Неончык прапаў! - крычыць Коля.

Прыбягае бабуля ў фартусе, вылазіць з пасцелі, прыпадае да акварыума і Толя. Пад вадою і праўда стаіць маленькі замак-грот, выкладзены чарапашкамі і каляровымі шкельцамі. Мабыць, тата раніцаю паставіў.

- А я ўжо прыходзіла вас будзіць, - гаворыць бабуля і здымае з акварыума шклонакрыўку, заглядвае зверху.

Коля і Толя прытулілі свае галовы да бабулінай, перабралі вачыма кожны каменьчык. Няма неона... Плаваюць і молі, і мечаносцы, і гупі, і адзін неончык... А дзе ж другі?!

Коля адразу захныкаў, падазрона паглядзеў на Толю: можа, ён што натварыў?

- Не румзай... Мо ў грот заплыў, - сказала бабуля. Падкасала рукаў і засунула руку ў ваду, перавярнула грот, патрэсла ім, потым дастала з вады, заглянула. Пуста было ў пячорцы, не вельмі там і схаваешся.

- Мо выскачыў з акварыума? - сказаў Толя.

- Накрыты быў шклом. - Бабуля агледзела стол вакол акварыума. А Коля і Толя нават пад стол злазілі, там усё агледзелі, абмацалі. Няма!

Бабуля прынесла тонкі, нібы аловак, гумавы шланг. Калі адзін канец шланга засунуць у акварыум, а за другі смактануць, то па шланзе пацячэ вада з гразёю. Так ужо раз чысцілі акварыум.

Перагрэблі кожны каменьчык, пачысцілі дно. Нідзе не знайшлі ніякага следу ад неона!

Бабуля прынесла з кухні свежай, адстоенай вады, даліла ў акварыум. Выцерла добра рукі, прысела да стала, разгарнула дзённік.

- А ты не плач, чуеш? Купім яшчэ аднаго, каб да пары было.

Коля глядзеў у акно і выціраў слёзы. Толя не ведаў, як суцешыць брата. А бабуля запісвала пра падзею ў сшытак і хмурыла бровы. «Няўжо... куклянка?» - адзін раз нягучна, нібы сама сабе, сказала яна.

Запісала яшчэ пра тое, што ў самкі молі і ў мечаноскі вельмі растаўсцелі жываты, мабыць, у іх поўна ікрынак. Запісала і пра мечаносца. Нейкі ён стаў натапыраны, як вожык. Што з ім робіцца?

Як добра, што ў іх ёсць бабуля! Гэта ж проста шчасце, вялікае шчасце! Маму і тату хлопцы мала нават бачаць. Хіба што вечарам. Дый то - колькі таго вечара? Сюд-туд - і трэба ісці спаць. Хоць таго сну ні ў адным воку няма, хоць па тэлевізары ідуць цікавыя перадачы - спаць, і ўсё!

- Бабуля, а ў нашым парку такія атракцыёны! - сказаў неяк Коля.

- Ага! - перабіў яго Толя. - Электрамабілі, што па роўным ездзяць, і машынкі, што па рэйках угору-ўніз лятаюць, і ўсякія круцёлкі з парашутамі, каруселі з гарматамі, ракетамі...

- Ага! - перабіў і Коля Толю. - Мы ў Батанічны сад ездзілі, дык чулі: гудуць атракцыёны! Грукочуць! І ўсім так весела - крычаць, вішчаць!

- З парашутамі? - зацікавілася бабуля. - Гм... Наядайцеся добра, з'ездзім, развітаецеся і з атракцыёнамі.

- Ур-ра!!! - загалёкалі Толя і Коля. - Што трэба з'есці? Давайце хутчэй!

...Хоць быў будзённы дзень і толькі адзінаццаць гадзін раніцы, атракцыёны ўжо працавалі. З усяго парку, як ручайкі да возера, сцякаліся да іх людзі. І столькі новых сцежак напратоптвалі паміж дрэў, так выгарцавалі траву вакол атракцыёнаў, столькі хваёвых карэнняў агалілася! Бабуля спынілася каля адной сасны, у якое быў абсечаны сякераю бок, а на залысіне напісана чырвоная лічба «83». Задрала ўгору галаву, задралі і хлопцы - ой, дык сасна ж засохла! Галлё ўверсе амаль голае, толькі сям-там відаць рыжыя шыпулькі.