Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

- І вунь надпісаная! - паказаў Коля.

- І вунь! Дзве разам! - крыкнуў Толя.

Падышлі і да тых: «98»... «105»... «112»...

- Калі кожны год будзе па столькі высыхаць, то хутка ў парку ніводнай сасны не застанецца, - горка паківала галавою бабуля.

А знекуль - мо з рэпрадуктара на слупе, а мо з чыйго транзістара - далятаў чысты і звонкі хлапчукоўскі голас:

Падышлі да атракцыёнаў, і не было ўжо таго настрою, з якім выходзілі з дому.

Білецікаў бабуля накупляла цэлую жменю. А пачалі з дзіцячай каруселі.

Толя спачатку не ведаў, што выбраць, у што сесці, - вочы ажно разбягаліся. Потым залез у ракету, а Коля ў нейкі пляскаты касмічны карабель. Кружыліся, кружыліся, кружыліся... Толева ракета маўчала, а касмічны карабель і агнямі бліскаў, і апускаўся-падымаўся, і завываў, як сірэна «хуткай дапамогі». А бабуля за кожным абаротам лавіла іх вочы сваімі вачыма і задумліва ўсміхалася або перамаўлялася з чужымі мамамі і татамі, што стаялі за плоцікам.

- Ну, а цяпер будзем правярацца, ці зможаце быць лётчыкамі, - павяла іх бабуля на «Супер-8».

На гэты «суп» адных дзяцей ніколі не пускаюць, а з бабуляю іх пусцілі. Уплішчыліся ў адну машынку, бабуля прытуліла Колю да сябе леваю рукою, а Толю - праваю. Дзядзькі падштурхнулі машынку і... паехалі-пагрукаталі, паляцелі паляскацелі... За імі яшчэ машынкі, яшчэ... Сядзелі ў тых машынках дарослыя дзяўчаты і хлопцы, і ўсе адразу закрычалі: «Ух-ха! Ух ты!», завішчалі. Машынка то ўзбіралася высока-высока, то падала ўніз, як у прорву, і сэрцы ў Толі і Колі трапяталі і падскоквалі пад самае горла.

- Бабуля... А чаму ты... не вішчыш? - пракрычаў ёй у вуха Толя.

- А чаго? Ніколечкі не страшна.

- І я не ба... Ой-і-і-і! Ай-і-і-і! - завёў тоненька Коля.

Урэшце машынкі спыніліся ўнізе. Вылезлі, і бабуля - «Гуляць дык гуляць!» - павяла іх на «Халі-галі». А ўжо хапіла б і «супа», хлопцы здаволіліся.

На «Халі-галі» іх таксама пусцілі толькі таму, што з бабуляю... Дыск вялізны-вялізны, паўз край па крузе кабінкі-лавачкі на двух чалавек. Усе садзіліся па двое, толькі яны ўтраіх. «Зашчапіце поручні! Увага!» - скамандаваў з будачкі дзядзька ў мікрафон. Загарэліся, пачалі мігаць вакол «Халі-галі» каляровыя лямпачкі, заспявала радыё вясёлую песеньку. Дыск спачатку закруціўся, як патэфонная пласцінка, і ўсё хутчэй, хутчэй... Берагі дыска пачалі то падымацца, то апускацца. Потым штосьці нібы падхапіла гэты дыск з усімі кабінкамі і людзьмі, павяло, шпурнула ўбок і пачало ганяць па крузе. Здавалася, што ўсё наўкола кружыцца, уздыбілася зямля, пачало скакаць угору ўніз расквечанае агнямі неба. Крыкі наўкол, віск - аж глушаць! А бабуля ні разу не віскнула, не войкнула. Толя і Коля з усяе моцы стараліся маўчаць, сціскалі зубы. Ім зрабілася млосна, у галаве, здаецца, усё перакруцілася дагары нагамі. Яшчэ б секундачка, яшчэ б дзве - і не вытрывалі б. Але пачало суцішацца вярчэнне і кручэнне, заміраць... Ш-ш-ш! Стоп...

Бабуля вывела з кабін Толю і Колю пад рукі. Яны не маглі стаяць: уцякала з-пад ног зямля. Давяла іх бабуля да лаўкі, і яны пападалі на яе, паадкідвалі галовы, пазаплюшчвалі вочы.

- Во як выбеліліся... А вы ж кружыліся ўсяго ў адной, ад сілы ў дзвюх плоскасцях. Што ж тады адчуваюць лётчыкі і касманаўты? Іх у трох-чатырох плоскасцях круцяць і кружаць... - Бабуля паказала рукамі, як выпрабоўваюць касманаўтаў. Але хлопцы не хацелі расплюшчваць вачэй. - От ім - цяжка. А гэта - дробязь. Я з парашутам скакала, дык і то, бывала, больш нагушкае і выматае.

- Бабуля, ты была-а парашуты-ы-ыстка?! - расплюшчыў ад здзіўлення вочы, выпрастаўся Толя.

- Была, а як жа! У нямецкі тыл скакала з радыёперадатчыкам. Да партызан, да разведчыкаў... Весткі ад іх у Маскву, на фронт перадавала.

Тут ужо і Коля расплюшчыў вочы, паглядзеў на бабулю. Не можа быць, каб іх бабуля была такая! Яна ж як прыехала, то па ёй нічагусенькі нельга было пазнаць, што яна такая гераічная.

Як ім пашанцавала з бабуляю! Як пашанцавала! Ажно млоснасць адступілася, пасвятлела ў галаве...

Ішлі з парку і моцна трымаліся за бабуліны рукі. Ішлі і з гордасцю паглядвалі на сустрэчных: ніхто не ведае, што ў іх такая бабуля! Незвычайная бабуля, цу-доў-на-я!

Ім здавалася, што яны ўсё яшчэ святкуюць дзень нараджэння і гэта свята будзе працягвацца доўга-доўга.

Яшчэ дзень мінуў. Настала пятніца. А за пятніцай, як вядома, ідзе субота, потым нядзеля. У нядзелю - у школу. Як падумаюць пра гэта Толя і Коля, дык ажно сэрцы заміраюць ад невядомага.