Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

- Ну і народ! Сказана - нельга тут нічога рваць! - голасна гаварыў тата, як ішлі міма. Ён ужо забыў, як сам толькі што ледзь не на каленях поўзаў, каб знайсці яшчэ аднаго баравіка.

Па берагах возера густа тоўпіліся людзі, ажно не відаць было з-за іх вады. Дзеці прарэзліва ўскрыквалі: «Мама! Тата! Во, во!!!» Дарослыя выгуквалі больш стрымана: «Ай-я-яй! Як палена! І вунь плюхнула... І вунь!», «Хлеб у лебедзяў адбіраюць!», «Гэта ж столькі карпа развялося!».

Мама не глядзела ні на рыб, ні на лебедзяў, яна дакульгала да лаўкі і ўпала на яе без сілы. А хлопцы прашыліся скрозь натоўп і таксама заахалі: вада паўз берагі чарнела ад рыб-малявак. «Вы адсюль зірніце, адсюль!» - паклікаў іх да сябе босы хлапчук. І Толя, і Коля, і тата зайшлі супраць сонца, паглядзелі на сярэдзіну возера. І не паверылі сваім вачам: у вадзе спаважна праплывалі вялізныя рыбіны-пачвары. «Мо па пуду! Няўжо могуць карпы такімі вырасці?!» А нейкі дзядзька з абветраным, загарэлым тварам ажно стагнаў: няйначай, гэта быў рыбак.

Потым ішлі вакол возера і ў прасветах паміж людзьмі бачылі часам, як спаважна і ганарыста плаваюць чорныя і белыя лебедзі, як жыруюць каля астраўка з чырвона-зялёным домікам качкі (дзікія качкі!), як плавае на лодцы каля астраўка дзядзька - мо лічыць птаства?

У бярозава-дубовым гаі зрабілі полудзень. Толя і Коля сядзелі на дзіўнай лавачцы з палавінкі бервяна і з такім апетытам елі і памідоры, і бутэрброды, і малако з булкаю, што тата і мама аддалі ім і свае бутэрброды: «Ешце! Ешце! Вас знарок трэба прыводзіць сюды есці...»

Зрабілі паўкруг па гаі і па бярозавай алеі дайшлі да фантанчыка і плантацый ружаў. Вецер раздзімаў султаны пырскаў, і ў іх пералівалася ўсімі фарбамі вясёлка. Толю і Колю не хацелася ўжо любавацца ні ружамі, ні фантанам. Яны зноў пачулі шум, які далятаў з парку, з атракцыёнаў.

- А ў парк? Мы з паркам не развіталіся! - зацягнулі хлопцы.

- А што? Можна было б за адным заходам... Калі яшчэ выберамся сюды! - згадзіўся ўжо тата.

- Не-не-не! Я ледзь жывая! Ногі парэзала... - запратэставала мама.

- Мамачка, ты пасядзіш на лаўцы! - угаворваў яе Толя.

- Мы цябе ні ў «халі-галі», ні ў цэнтрыфугу не будзем засоўваць! - дабаўляў Коля.

Але мама была няўмольная.

Павярнулі дамоў. Мама вісла на татавым плячы, Толя і Коля хныкалі і ледзьве валачылі ногі. У тралейбус і з тралейбуса тата іх зносіў і выносіў амаль на руках. А як толькі зайшлі ў свой пад'езд, мама паскідала туфлі і сунула іх у сумку. Узбіралася, чапляючыся за парэнчы, падцягваючы сябе. А Коля апошні пралёт лесвіцы адольваў рачком, па-сабачы. Мабыць, для смеху...

І толькі ўскарабкаліся на сваю пляцоўку, як убачылі: каля дзвярэй на вялізным чамадане сядзіць нейкая пажылая цётка ці бабуля, гаротна падперла шчаку далонню. Перад ёю на другім чамадане, крыху меншым, сядзіць Танька. Размахвае рукамі, штосьці расказвае - забаўляе бабулю.

- З'явіліся, бадзягі... - уздыхнула незнаёмая, убачыўшы іх.

- Ой, мамачка!.. - працягнула да яе рукі Толева і Колева мама.

- А я вас цэленькі дзень чакаю! - пацалавала бабуля маму. - Усе глядзелкі праглядзела, усе чаканкі прачакала... - пацалавала тату.

- А чаму ж вы тэлеграмы не далі? Мы б падскочылі ў аэрапорт, на машыне прывезлі б, - гаварыў тата з папрокам і адмыкаў дзверы.

- Сюрпрыз! Вы ж не чакалі мяне так хутка... Думала, сюрпрыз зраблю. - Бабуля нагнулася да Колі, расцалавала ў абедзве шчакі, потым перацмокала шчокі Толі. - Вялікія ўжо хлопцы, вялікія! Малайцы!

- Ажно мы табе сюрпрыз зрабілі, - сказала мама.

- Толя, а бабуля спачатку ў другі корпус прыблудзілася, таксама ў пяцідзесятую кватэру, - сказала Танька і спалохана паглядзела на бабулю - мо не трэба было выдаваць такі сакрэт! - І там вашу бабулю за сваю прынялі!

- Ага! І там двое хлопчыкаў роўненькіх. Пытаю: «Чакаеце бабулю?» - «Чакаем!» - «А як вас завуць?» - «Віця і Жэня». - «Ой, то я, мабыць, не ваша...» - «Наша, наша!» - крычаць. А прозвішча я забыла папытаць... Пааддавала падарункі... А бацькоў іх няма, на базар паехалі. Ну - вярнуліся тыя бацькі, бачу - не тое. То ўжо і нядобра было назад падарункі забіраць.

- Толя і Коля - вялікія хлопцы, яны і без падарункаў абыдуцца. Праўда ж? - Тата паглядзеў на сыноў.

Але яны нічога не сказалі, адвярнуліся.

- Часцей трэба прыязджаць. А то гадоў мо пяць не былі. - Мама кінула ў куток калідора туфлі.

- Па годзіку Толю і Колю споўнілася, тады была, - прыпомніла бабуля. - А я вам куплю гасцінцы, куплю!

- Я вашу бабулю да нас у госці запрашала. А яна не захацела! - з крыўдай у голасе сказала Танька.