Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

І тут зазваніў тэлефон. Тэлефанавала мама, хацела пакіраваць Толем і Колем. Толя пачаў расказваць ёй пра ўсё і не змог расказаць - расплакаўся ў слухаўку. А потым крычаў: «Ало! Ало!», а слухаўка піпікала кароткімі гудкамі і маўчала. Мабыць, маме зрабілася кепска і ёй рабілі «хуткую дапамогу».

- Спакойна, я вас не пакіну... Я ў вас буду, пакуль тата і мама накрычацца... На мяне ніколі мама моцна не сварыцца пры чужых. Я пабуду - добра? - тузала Таня Толю за рукаў.

А ён сядзеў пад тэлефонам і ўмываўся слязьмі. Яму нікога не хацелася слухаць.

Яму хацелася ўцячы з дому назаўсёды.

- Ты ўвесь выплакаешся, адна лупінка застанецца... І ў мяне парэзаны пальцы і нага, а я не плачу, - Таня дастала з аднаго рукава насовачку з намаляваным грыбком, з другога - з ягадкамі і паспрабавала выцерці Толю адною нос, а другою - вочы. А ён круціў галавою, не даваўся. - У цябе колькі насовак? - пытала Таня. - У мяне адна на слёзы, адна на нос, адна на губы...

Толя перастаў хліпаць, прыслухаўся, што яна гаворыць.

- Які ваш торт смачны! Як ён называецца, дзе вы яго купілі?

- Самі спяклі, - буркнуў Толя.

- Ой, скажу маме, каб рэцэпт узяла. І «Церамок» смачны, і «Церамок» самі рабілі?

- Куплялі. Адстань!

- А мы давай усё збяром шчоткаю і саўком. І ў вядро! - надумала Таня. - Прыбяром усё - і слядочка не будзе.

Толя пакорліва схадзіў на кухню і прынёс шчотку, савок і вядро. «Шпінгалетка... І пяці гадоў мо няма, а камандуе!»

- І ты не ляжы! - накінулася Танька на Колю, бо той улёгся ў свой ложак і знарок моцна вохкаў і крывіў твар.

- А я не куляў паліц! Я не вінаваты!

- Ну і што, калі не куляў! Усе гулялі, усе і кулялі, усе вінаватыя, - сказала Таня.

Толю спадабаліся яе словы.

Коля вылез з ложка, неахвотна падняў адну кнігу, другую.

Працёр рукавом, паклаў на стол. Учапіліся ў паліцы ўтраіх - «Уп-па! Уп-па!». Толькі крыху з месца зварухнулі.

- Во, як кінжалам кніга прабітая... - Коля цярнуў кнігу рукавом. - Да сярэдзіны асколак убіўся. І паркет пасечаны, падзяўбаны... Ой! - войкнуў ён і задраў локаць да вачэй.

Толя і Таня ўбачылі: востры шкляны зуб урэзаўся ў руку каля локця. Таня хуценька выхапіла асколак, кінула ў вядро.

- Вой, там яшчэ, мабыць, адломак сядзіць! Да сэрца далезе! Вой, паміраю! - затупаў Коля нагамі.

- Я бінт прынясу! - Пабег Толя на кухню, дзе вісела аптэчка.

- Закасвай рукаў! Хуценька! - камандавала Таня. - У мяне ёсць трэцяя насовачка, яна чыстая!

Коля, хныкаючы, закасаў. З невялічкай ранкі сачылася кроў. Таня смела пачала закручваць руку насоўкай. Хапіла толькі раз агарнуць і завязаць вузельчык.

- Кладзіся ў ложак, інвалід! - загадала яна. - Градуснік паставім... Ёсць градуснік?

Толя прынёс і бінт, і градуснік.

- Во, пад паху... Я ад градусніка адразу папраўляюся. - Таня старанна прыкрыла Колевы ногі коўдраю.

Зноў збіралі асколкі. Хутка бінт спатрэбіўся і Толю, і ёй. Рэзалі бінт на кавалкі, завязвалі адно аднаму далоні, пальцы. Зноў збіралі... Зноў бінтавалі... Вялікія абломкі шкла не лезлі ў вядро. Толя ўзмахваў - дзын-н! - біў іх аб падлогу. Асколкі разляталіся па ўсёй кватэры.

Калі ў дзверы пазванілі, то першы раз і не пачулі - так захапіліся работаю. А потым пачулі, і Толя збялеў - «Мама!».

- Кладзіцеся! Абодва! Хутчэй, ваякі-баякі! Вы - хворыя! - выпаліла Танька, як з кулямёта, і пабегла адчыняць.

- Ой, добра, што адчыніла... Не магу ў дзірку ключом пацэліць - так рукі дрыжаць, - пачуўся мамін голас. - А тыя хуліганы дзе?

- Добры дзень, цёця Каця! Як вы пажываеце, як ваша здароўе? - Галасок у Танькі такі мілагучны, такі прыветлівы.

- Здароў, здароў! - пачуўся і татаў голас. - І ты ў нас? А Толя і Коля дзе?

- У нас усё ў чыстым парадку... Яны цяжка захварэлі...

- Вой... - пачуўся мамін голас.

- Не-е, ім ужо куды лепш! - паправілася Танька. - Дзядзька Міхась, а ў вас на рабоце землетрасення не было, вас не трэсла? А нас так трэсла, усё папераварочвалася. Мы тут ратавалі, ратавалі, пазабінтоўваліся...

- Землетрасенне?! - перапытаў тата, ідучы ў спальню.

Спыніліся ў дзвярах і ён, і мама, і Танька. Толя і Коля адразу моцна застагналі, і мама схіснулася, учапілася за вушак дзвярэй.

- Вы - жывыя?! - скокнуў тата цераз раскіданыя кнігі да Толі, а мама - да Колі.

- Торт быў не свежы, патруціліся, - прастагнаў Коля.

- І паліцы... Ад землетрасення... - выставіў Толя, каб паспачувалі, забінтаваныя рукі.

І Коля паказаў завязаную руку, і Танька - нагу і пальцы.

- Я гэтага не перажыву! На тысячы рублёў шкоды! За адзін дзень! - Мама пакінула Колю і лазіла па кнігах, мацала шафу, татаў ложак.