Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

- Гадзіны праз дзве пусціш рыбак у акварыум, - сказаў тата і паналіваў у талеркі разагрэты боршч. Сабе не наліваў, не было калі ўжо сёрбаць, і пабег на работу.

Толя застаўся ў хаце поўным гаспадаром. Што хочаш, тое і рабі! Ад такой волі ў яго ажно галава закружылася...

Забыў пра боршч: кульнуўся некалькі разоў на дыване, паспрабаваў пахадзіць «на галаве». Упаў, балюча стукнуўся нагою, костачкаю, аб крэсла.

- Можа, табе яблычак кісленькі даць? А можа, кефіру? - прапанаваў ён Колю маміным голасам.

Коля скрывіўся, як серада на пятніцу: «Адчапіся!»

Тады Толя прынёс шахматную дошку з расстаўленымі фігурамі, паставіў яму на жывот.

- Белымі - я. Згуляем?

Коля грабянуў шахматы з жывата.

Толя раззлаваўся: хварэць хварэй, а рукам волі не давай! Але стрымаў сябе, моўчкі поўзаў па падлозе, пакуль не пазнаходзіў усе фігуры. Пачухаў макаўку - і ўспомніў: у нейкай кнізе, зусім нядаўна чыталі, хлапчукі скакалі «з парашутам».

- Ух, прыдумаў! Ух, і прыдумаў! - прынёс з калідора, з вешалкі, парасон. Не раскрываючы закінуў на шафу. Сам ступіў на мамін ложак, адтуль на спінку ложка, учапіўся рукамі за верх шафы. Падрыгаў нагамі - р-раз! - залез на шафу. Раскрыў парасон: - Ур-ра! - скокнуў на ложак. Пад нагамі ў яго штосьці трэснула.

Коля зацікавіўся, сеў у сваім ложку.

- Ух, здорава! Ух, здорава! - Толя не знаходзіў слоў.

- А ты пакладзі падушку - мякчэй будзе, - параіў Коля.

Толя паклаў дзве падушкі. Зноў палез на шафу.

- Гэй-гох! - рынуўся зверху на падушкі. Без парасона ўжо.

І другі раз нешта глуха трэснула. А з адной падушкі, дзе відаць была ружовая насыпка, з ражка вылецела жменька пер'яў, закружылася па спальні.

Не ўтрываў, вылез са свайго ложка і Коля. Стаў у нерашучасці...

- А-а, баязлівец! - Толя залез і скокнуў трэці раз. З падушкі выпырхнула яшчэ больш пер'я.

- Дасць нам мама, - сказаў Коля, але палез на шафу і ён. Пакруціўся там на кукішках, глянуў уніз. Не вельмі высока... Гоп! - скочыў і ён.

З падушкі вылецела воблачка пер'я.

Схамянуліся, пачалі лавіць, збіраць пёрцы, запіхваць назад у дзірку насыпкі. Потым сяк-так заслалі ложак, ускінулі на падушкі пакрывала. Было непрыгожа, не гэтак, як у мамы. Адразу пазнае, што тут была баталія.

Пасля скачкоў Коля выпіў крыху кефіру. Падумаў - сербануў разы два баршчу.

- Я цябе вылечыў! - радаваўся Толя. І ён крыху пасёрбаў баршчу.

Коля вярнуўся ў спальню. Пакуль Толя прыбраў са стала і таксама прыйшоў у спальню, рыбкі ўжо плавалі ў акварыуме. Толя разявіў рот, хацеў закрычаць: «Што ж ты нарабіў?! Тата казаў - праз дзве гадзіны!» Коля апярэдзіў яго:

- Мае рыбкі, што хачу, тое і раблю!

Рыбкі, здаецца, адчувалі сябе няблага, хоць вада і была мутная. Гупі ганяліся па крузе, нібы хацелі ўчапіцца адна адной у хвост. Неончыкі нерухома віселі сярод водарасцяў. Молі пасталі стаўма і штосьці дзяўблі з каменьчыкаў. Мечаноска стругала губамі водарасць, а мечаносец плаваў каля яе задам наперад, нібы хацеў укалоць хваставым плаўніком-«мячом». Адна куклянка нерухома ляжала на дне ў куточку акварыума, другая наўскос паўзла па шкле. Антэны-вусы распусціла шырока ў бакі, пакалыхвала імі - мо вынюхвала спажыву?

- Галодныя... Усе галодныя... - здагадаўся Коля. - А тата не купіў корму!

- Забыў, мабыць.

- А мо рыбкам хлеба накрышыць?

- Яны не ядуць хлеба. У садзіку бачыў? Іх кармілі такімі чырвонымі чарвячкамі і сушанымі мікробамі, - сказаў Толя.

- Сам ты мікроба сушаная! Гэта цыклопы такія з ножкамі. Выхавацелька казала, Зінаіда Аляксееўна.

- Сам ты цыклоп з ножкамі! - пакрыўдзіўся Толя.

- А ты... А ты... - пачаў заікацца ад злосці Коля і кінуўся да Толі біцца.

Пакачаліся па падлозе. Сёння Толя хутка апынуўся наверсе. Але Коля раптам войкнуў і скрывіўся, давялося яго пусціць. Хворы ж! Пабег Коля са спальні.

А Толя пайшоў на кухню, бо сюды з акна даносіліся дзіцячыя галасы. Заглянуў у акно... Ух ты! Якія хвацкія вароты дзеці зрабілі з крамных цукерачных скрынак! Мог бы і ён з імі паганяць шайбу, нічога, што далёка да зімы. Але ж мама не дазволіла выходзіць... Во, Сцёпа Мармышка горла дзярэ, верхаводзіць... Таксама ў першы клас пойдзе. Ён амаль на паўгалавы вышэйшы за Толю і Колю.

Залез Толя на акно, стаў на дыбачкі, каб бліжэй была фортка.

- Гэй! У нас хамяк і рыбкі! У нас дзень нараджэння!

Пачулі!.. Сцёпа Мармышка абапёрся на клюшку і закрычаў угору:

- А які ну-умар!.. кватэры?..

- Пяцьдзесят!!! - зноў стаў на дыбачкі Толя. Сцёпа кінуўся ў пад'езд, за ім натоўп дзяцей, нават малая Танька з суседняга корпуса.