Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

Коля павярнуўся на другі бок і засоп носам.

- Эх... - махнуў на яго Толя і палез назад у свой ложак.

Першы выспаўся і вылез з ложка Коля. Ні таты, ні мамы не было. З кніжнай паліцы-шафы звісаў плакат.

«СЫНКІ! - гэтае слова тата напісаў чырвоным фламастэрам вялікімі літарамі. - Віншуем вас з днём нараджэння і моцна цалуем! - гэта зялёным. - Будзем святкаваць ваш дзень пасля абеду, а лепш за ўсё вечарам. У абед я прывязу рыбак і куклянку!» - гэта сінім.

А ніжэй чорным фламастэрам прыпісала мама:

«У духоўцы яечня. Кісель у кубачках на стале. Да кісялю адрэжце сабе па кавалку куплёнага торта. А той, што я спякла, яшчэ не гатовы, яму трэба выстаяцца. З дому не выходзьце, пагуляеце на двары пад вечар. Цалую - мама».

Коля тузануў плакат. Аб падлогу моцна ляснула кніга - яна прыціскала верх плаката да паліцы. Прачнуўся і Толя.

- Пісьмо табе, на чытай! - кінуў яму плакат Коля, а сам раздзеты пабег на кухню.

Праз хвіліны дзве, калі Толя прачытаў усё, што было напісана ў плакаце, ён завыў: «У-у-у-у...» - і таксама кінуўся на кухню.

Спазніўся: Коля ўжо адчыкрыжыў сабе вялізны кавалак торта і еў на поўны рот. Самы лепшы кавалак выразаў - зверху мармеладная кветка і лісцік з зялёнага крэму.

- О-о, тады я два кавалкі адрэжу, калі так! - сказаў Толя і адрэзаў сабе два кавалкі торта.

- Тады і я два, - сказаў Коля і адваліў сабе другі, яшчэ большы за першы.

- У цябе і адзін першы большы за мае два! Тады я адрэжу тры!

- А я - чатыры!

- А я скажу тату!

- А я скажу маме!

- А я табе не дам хамяка глядзець!

- А я хамяка ўжо бачыў. Я табе не дам рыбак глядзець!

Абодва пхалі за шчокі торт, як той хамяк харч, - хто хутчэй і больш з'есць? Павымазваліся, як чэрці.

І тут зазваніў тэлефон. Раз, другі, трэці...

- Бяжы паслухай, у мяне рукі ў крэме! - сказаў Толя.

- Сам слухай! І ў мяне ў крэме!

Толя запхнуў рэшткі другога кавалка ў рот, хоць ужо нудзіла ад торта, пабег да тэлефона. Ухітрыўся ўзяць слухаўку сціснутымі кулакамі.

- Умгу? - не мог добра варухнуць языком.

- Разбудзіў? - сказала слухаўка татавым голасам. - Дай, думаю, патэлефаную, мо яшчэ спяць... Засцілайце ложкі, умывайцеся, снедайце.

- Умгу!

- Што - умгу?

- Мы ўжо з'елі торт! - У роце Толі пасвабаднела.

- Як - увесь? - здзівіўся тата.

- Трохі яшчэ не. Коля даядае.

Слухаўка маўчала, слухаўка цяжка дыхала.

- А яечня? Кісель?

Цяпер памаўчаў Толя.

- Няма на іх месца ў жываце.

Зноў памаўчала слухаўка.

- А як тэлефанаваць у «хуткую дапамогу», ведаеце?

- 01!

- 01 - гэта ў пажарную. Спадзяюся, да пажару ў вас не дойдзе. 03! Але я сам патэлефаную - у псіхіятрычную! Скажу, што вы павар'яцелі, каб вас забралі ў вар'яцкі дом.

Слухаўка шчоўкнула, у ёй пачуліся кароткія гудкі.

Толя вярнуўся на кухню. На трэці кавалак торта не хацелася і глядзець.

Коля сядзеў на крэсле з нагамі, калені каля падбародка. Далонямі ціснуў на горла, нібы душыў сам сябе. Твар бледны-бледны, як пабелены, вочы вылупленыя. На талерцы каля яго пуста - з'еў чатыры вялікія кавалкі!

- Хочаш яшчэ торта? - пасунуў Толя свой трэці кавалак да яго.

Коля дзіка гыкнуў, затуліў далонямі рот, закруціўся па кухні - ледзь не перакуліў вёдры з вадою, не пабіў акварыума. Кінуўся ў туалет.

Толя адшчыкнуў кавалачак торта без крэму, паклаў у слоік.

Праз хвіліну хамякова схованка, шкарпэтка, уздрыгнула, паказалася мордачка з вусамі, уся галава... Вочы хамяка былі заплюшчаныя, вушы вялыя, нібы пакамечаныя. Панюхаў - цап здабычу зубамі.

Галава знікла...

Хамяк таксама любіў торт.

Тата яшчэ два разы тэлефанаваў: «Як вы там? Як Коля?» І кожны раз Толя дакладваў: «Кепска... Ляжыць...»

Прыехаў тата на абед, прывёз у слоіку з вадою рыбак і куклянак. А Коля не ўставаў! Толькі крыху павярнуў у яго бок галаву і папытаў:

- Колькі? Якія?

- Як і дамаўляліся: пара неонаў, пара гупі вуаляхвостых, пара чорных молі, пара мечаносцаў. У знаёмых браў, не ў краме. Гэтыя дарослыя ўжо, а ў краме маляўкі.

Коля адвярнуўся, заплюшчыў вочы.

- Э, брат, як цябе скруціла... А ўсё з-за прагнасці. Хамяк і то ўсяго адразу не есць, надалей пакладзе.

Тата пайшоў на кухню. Вычарпаў з акварыума - у апошні раз! - ваду, рэшткі сцадзіў ва ўмывальнік, падняўшы акварыум. Засыпалі на дно гравій, налілі паўвядра адстоенай вады, пасадзілі некалькі водарасцяў - іх тата купіў разам з рыбкамі. І панёс акварыум у спальню, паставіў на стол. Потым схадзіў на кухню і прынёс яшчэ поўненькае вядро вады, выліў у акварыум. Коля толькі злёгку паварочваў галаву, каб паглядзець, што робіцца, і нічога не гаварыў. Нічога яго не цікавіла!