Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

«Гух!» - скамандавала свіння і першай ірванула назад. «Кхру! Кхру!» - зачмыхалі парасяты, нібы таксама напалохаліся, і прыпусцілі ў наш бок. Праляцелі міма будкі, ажно пылам і ветрам дыхнула нам у вочы. Коля прытуліўся да самай сцяны, я і мама шмыганулі ў будку, потым зноў выглянулі. Тупат заціх каля ўвахода ў хлеў. «Гух!» - зноў спалохана рохнула мама-свіння, зноў усе тупацяць, імчацца да вуліцы...

- Трэніроўка! Ха-ха! - сказаў Коля. - Размінка! Мама Пальма буркнула:

- Не разумее свінячай мовы... «Гух!» - гэта ў свіней сігнал трывогі. Вучыць малых ратавацца ад небяспекі.

Чацвёрты раз свіння не пабегла па двары. Пайшла спаважна, стомлена дыхаючы, нюхаючы зямлю. Штосьці падбірала, рыла носам зямлю. Парасяты беглі ўроссып, іх было многа, больш, чым кіпцікаў у мяне на пярэдніх лапах. Во, каб у мяне было столькі брацікаў і сястрычак! Што б я рабіў? Парасяты ўсюды лезлі, усё нюхалі, калупалі. Мордачкі іх па самыя вочы парабіліся чорныя, мурзатыя.

Мама Пальма схапіла зубамі сваю міску, схавала ў будку. Коля ўскочыў з Бобам на ганак - таксама спужаўся свінні. А свіння ўсё бліжэй да будкі, бліжэй... Чмыхае так, што з-пад носа ў бакі ляцяць пыл і смецце. Ляпае ротам, цмокае гучна, аж брыдка слухаць. Вялікая свіння, у два разы большая за нашу будку. Вой, а якія парасяткі смешныя! Мордачкі на канцах нібы адсечаныя, а на нагах усяго па два касцяныя пальцы... Не, ёсць яшчэ па два, запасныя. Яны меншыя і прычэплены высока ззаду ножак. Нашто ім гэтыя запасныя пальцы, калі яны не дастаюць да зямлі? А хвосцікі якія! Не на спіну закручаныя, не абаранкам, а нібы завязаны ззаду вузельчыкам.

Раптам пачуўся страшэнны віск-лямант. Ад страху ў мяне шэрсць на загрыўку стала дыбам, захацелася выць. Свіння зарохкала і пацялёпкалася на той крык - бяда! Мама Пальма вылезла з будкі і загаўкала. Вылез і я. Бачу - Коля хаваецца з крыкам у дзвярах дома: «Дзядуля! Дзядуля!» Бачу - адно парася ўшчаміла галаву паміж дошак, а назад не можа выцягнуць, вушы не пускаюць. Вішчыць!!!

З дома выбеглі дзед Антон з жалезнай палкай, і баба Ганна без нічога, і Коля з Бобам. Свіння не хацела падпускаць дзеда да парасяці, задзірала галаву, каб укусіць. Але дзед Антон моцна ляпнуў ёй па баку - «Аюсь!», і тая адступіла крыху. Засунуў жалезную палку ў плот - р-раз! Адна дошка адарвалася, парася вырвалася і пабегла, круцячы галавою.

Мы з мамаю таксама закруцілі галовамі, пачухалі лапамі вушы. Ух, ледзь не паглухлі...

«Бах! Бах!» - дзед зноў прыбіў дошку і пайшоў у хату. А баба заняла свінню з парасятамі, пагнала ў хлеў. Так ім і трэба, калі не хочуць гуляць па-добраму, лезуць абы-куды.

Коля прынёс Боба да нас. Надрапаў на зямлі палкаю нейкія клеткі і заскакаў па іх на адной ножцы.

На двары зрабілася ціха-ціха, не верылася нават, што на свеце можа быць такая цішыня. Але так было нядоўга. Хутка за плотам у гародзе пачаўся яшчэ адзін канцэрт.

- У-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-у-у-у-у-у-у! - вёў гнусліва, пагрозліва адзін голас.

- У-у-у-у-у-у-у-эў-эў-эў-ы-ы-ы-ы-ы-ы-у-у-у-у-у! - яшчэ больш агідна і пагрозліва цягнуў другі.

- Каты, - сказала мама. - Гэта надоўга. Могуць цэлую ноч выць, хто каго перавые. Гаў! Гаў! Гаў! - пачала яна страшыць іх.

Коля перастаў скакаць па сваіх клетках, падняў грудку зямлі і шпурнуў пад дрэвы, у гарод - «Апсік!». Потым кінуў у катоў палку, якою драпаў зямлю.

Не, не спужаліся і не перасталі.

- У-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у-у!

- Уы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы-ы!

- Сілу адзін аднаго выпрабоўваюць, страху наганяюць... От дурні! - абуралася мама. - Не, каб кінуцца ў бойку, перамагчы ў сумленным баі. Гаў! Гаў! Гаў! Разыдзіцеся!

Каты хоць бы што - выюць!

Выйшла з хлява баба Ганна. Хуценька пратупала да дзвярэй у дом, вынесла вядро вады - ш-ш-шух за плот!

Каты пырснулі ў розныя бакі. Адзін з іх быў чорны, а другі пярэсты.

Ф-фу, адлягло ад вушэй... Ну і шумны сёння дзень!

Звычайна мы пад вечар засыналі. Не вытрымлівалі - за дзень так натомішся, набегаешся, ажно костачкі гудуць. Вось чаму яшчэ ні разу і не бачылі, як прыходзіць карова.

А сёння дачакаліся змяркання. З-пад сцяны хлява павылазілі нейкія маленькія пляскатыя стварэнні. Ножкі ў іх кароценькія, крывыя. Яны таму не бегаюць, а скачуць: скок, скок, шлёп, шлёп жыватом аб зямлю. Пасядзяць, адпачнуць, падумаюць і зноў - шлёп, шлёп. Адну жывёлінку мы запынілі з Бобам, не далі схавацца ў гародзе.

- Гэта жаба, не чапайце, - сказала мама.

А Боб зайшоў спераду жабы і прылёг на пярэднія лапы, нюхаецца з ёю, павільвае хвосцікам, чмыхае. Я павярнуў жабу лапаю дагары жыватом - мяккая, як падушачка. Жаба - круць! - легла зноў на жывот.