Павал Місько - Прыгоды Бульбобаў

- Пусціце, яна маленькая. Яшчэ незнарок задушыце... Вы ж не каты, каб гуляць з жабамі! - зноў сказала мама.

Пусцілі, вярнуліся да будкі. І тут чуем - р-р-рып!

Варотцы на двор самі адчыніліся. Не, не самі! Іх адчыніла страшным вялікім зубам-іклам тое, што прасунулася ў гэтыя варотцы. Звер быў вялізны, чараваты, а з ілба тырчалі не адзін, а два страшныя іклы. Доўгія, даўжэйшыя мо, чым я ці Боб.

Мы адразу прыселі, як нас вучыла мама, потым прылеглі, падабралі пад сябе лапы, падрыхтаваліся скочыць... А той звер усё бліжэй, бліжэй... Ой, якая галава ў яго - ледзь не з нашу будку! Якія ноздры на пысе, які рот! І іклы, іклы... Я ніколі не бачыў такіх звяроў-страшыдлаў, каб у іх тырчалі іклы не з рота.

Страшыдла наблізілася да ганка, мінула ганак... «М-мы-ы-ы!» - сказала паціху. Мо крокаў тры не дайшло да будкі, павярнула да нас галаву і раўнула так аглушальна, што і я, і Боб кінуліся ў будку, душачы адзін аднаго. А мама Пальма, наадварот, вылезла з будкі, грукаючы ланцугом, пацягнулася, пазяхнула і прывітальна памахала страшыдлу хвастом. Дык яны добрыя знаёмыя?! Мо нават сябры?! Ну і смелая ж наша мама - сябруе са зверам, які называе сябе не «я-я-я», а «мы-ы-ы».

- Гэта карова, - сказала мама. - Чаго вы, дурненькія? Яна не кусаецца...

Выйшла баба Ганна з вядром. Падышла да каровы, прысела каля яе жывата, памыла сусолкі. «Дзынк... Дзынк... Дзэнк... Дзонг!» - пачуліся дзіўныя гукі. Нібы пад моцныя струмені дажджу трапіла маміна міска-бляшанка. Запахла на двары смачна-смачна, ажно ў маім жывоціку заціўкала і завурчала.

- Карова малако прынесла, Боб! - здагадаўся я. - Бяжым!

Мама Пальма ўжо сядзела злева ад бабы. Мы з Бобам паселі справа. Мы бачылі, як з-пад бабіных пальцаў выляталі белыя струмені і ўсё больш глуха плюхалі ў вядро: «Клёўх-х... Блё-ёўх-х...»

Выбег з хаты Коля з дзвюма конаўкамі ў руках - і зразу да бабы. Падаў пасудзінкі, стаіць каля нас, таксама аблізваецца.

- Баба, з пенкаю малачка нарабі! З пенкаю! - гаворыць ён.

Баба Ганна нацыркала адну конаўку, падала Колю. Ён тут жа выпіў, крэкнуў ад смакаты. Усе губы і нос у яго былі ў белай пене. «Угу-гу-гу!» - патрос ён галавою, вызверыўся на нас, каб настрашыць. А мы не збаяліся, нам было весела. Баба падала яму другую конаўку, але ён не піў яе, выцерся і панёс асцярожна малако ў дом. Мабыць, Толю.

Доўга даіла карову баба Ганна. Мы думалі, што і канца гэтаму не будзе. Бочка з малаком, ды яшчэ на нагах...

Але баба надаіла толькі вядро малака і ласкава ляпнула карову па баку: «Хадзі здаровенька...» Ну і праўда, хопіць з нас і таго, што баба надаіла, хай нясе малако далей, па чужых дварах. Але карова не пайшла з двара, а паволі і стомлена патупала ў хлеў.

- Карова не ўсіхная, а наша! Го-го-го! - радасна залямантаваў мне ў вуха Боб.

- Аглушыў, дурань, - пачухаў я вуха лапаю. - У кожным двары свая карова мыкае - хіба не чуеш?

Баба Ганна плюхнула нам у міску малака і пайшла. А мы пачалі хлябтаць - усе ўтраіх з аднае. Цеснавата было, але мы ўсё роўна так стараліся з Бобам, так стараліся... І пырхалі, і задыхаліся, а тут яшчэ беражок міскі высокі, націскае на горла... Языкі памлелі, хлебчучы. Але ўрэшце малако скончылася. Мы з Бобам аблізалі адзін аднаму пыскі, уздыхнулі: «Ах, якая добрая карова!» Стогнучы, папаўзлі да будкі. Нашы жывоцікі шморгаліся па зямлі, ногі не трымалі ад стомы.

Спаў я без усякіх сноў.

Калі ўрэшце лыпнуў вачыма, было зусім светла і сонечна. Дзесьці сакаталі куры, ціўкалі кураняты, пішчалі на дрэвах яшчэ нейкія птушачкі. Не чуваць было толькі свінні з парасятамі, каровы, людскіх галасоў. Не чуваць крыкуна пеўня...

Цудоўны сёння дзень, сонечны... Хіба можа быць у такі дзень кепскі настрой? А ў мяне ён быў. Мы з Бобам вылезлі з будкі, агледзеліся. Мамы нідзе не відаць, пры самай сцяне ляжыць аброжак і ланцуг. Хто яе зноў спусціў з ланцуга? Мо Толя і Коля? Мо паправіліся ўжо абодва? Няма майго Толі, зусім я засумаваў без яго... Я лёг на жывот, паклаў галаву на лапы і трошкі паскавытаў.

У кутку двара, каля варот на вуліцу, стаіць машына. Машына - гэта такая вялікая будка або хата на колах. Машыны ўмеюць каціцца на колах па зямлі, мы бачылі ўжо такія і яшчэ большыя на вуліцы. Яны злосна вурчаць, падымаюць пыл і смуродзяць дымам так, што забівае дых, прытупляецца нюх. Адкуль жа гэтая ўзялася ў нас на двары, калі?

З дома раптам выбег Коля.

- А наш татка прыехаў! А наш татка прыехаў! - заспяваў ён і паскакаў на адной ножцы да нас.

Мы і ахнуць не паспелі, як ён узяў Боба пад адну руку, мяне - пад другую і пабег у дом.