Андрэй Федарэнка - Гісторыя хваробы

— Дажыліся! На ўсю вёску з маладых — ты ды я! Раней бы не так у вочы кідалася, не задум-ваўся неяк: жыве нехта ў вёсцы — ну й жыве! А цяпер прайшоў па хатах — сэрца стыне, ё-маё... Ну, хай дзесяць, дваццаць гадоў ад сілы пахо-дзяць гэтыя старыя — і ўсё! I вёскі няма. I не паверыш, Рыгор, ні ў адной хаце ніхто не пашкадаваў, што дзеці цураюцца роднага дому. Дзе там! Вядро вады не здолее выцягнуць, а радуецца, што дзеткі ў горадзе, культурныя...

— А табе дык дзела ёсць,— адказаў, усміхаючыся, Драздоўскі. Ён ступаў, пазіраючы сабе пад ногі, і стараўся рабіць меншыя крокі, каб падладзіцца пад хаду бібліятэкара.— Паехалі, дык хай едуць.

— Вось правільна! — нібы таго і чакаў, на-смешліва падхапіў Скаражонак.— Так яно сама лепш. Паехалі, прыехалі — якая розніца? Такія, як ты, пэўна, і ў школе іх вучылі — абы наву-чыць, як хутчэй у горад уцякці!

— То й ты ж паедзеш,— не хацеў спрачацца Драздоўскі.— Сам жа казаў, што ў інстытут хо-чаш.

— Я — дык то я! Я, можа, яшчэ тысячу разоў падумаю, перш чым некуды паехаць. А яны думаюць?

— Можа, і думаюць,

— Пруцца здуру! Як жа — у горадзе іх з ар-кестрам страчаюць. Адразу даюць партхвелі і машыны — едзьце назад у вёску, каб там пазай-здросцілі трохі!

Драздоўскі не знайшоў, што адказаць, і засмяяўся. Высокі, вусаты, крыху няўклюдны ў сваім доўгім паліто і ў халодных летніх чаравіках, ён дыбаў за Скаражонкам, як клапатлівы старзйшы брат за непаслухмяным і гарачым малодшым, у якога ў галаве яшчэ шмат ветру. Драздоўскі па гадах (а яму было больш за трыццаць), канечне, павінен быў трымацца дарослых мужчын, а не гэтага амаль хлапчука, які тры месяцы як прыйшоў з войска. Але ў Скаражонка не было тае непрыемнае цікавасці, якую ў апошні час аж залішне праяўлялі да Драздоўскага дарослыя — ён ніколі не распытваў Драздоўскага аб ягонай былой жонцы. Ён увогуле больш любіў гаварыць сам, а Драздоўскаму падабалася яго слухаць, хоць, як і цяпер, было незразумела, дзеля чаго бібліятэкар усё гэта кажа.

Драздоўскі не разумеў свайго малодшага сябра, бо яму словы тады толькі здаваліся важныя і патрэбныя, калі са слоў гэтых выцякала нейкае дзеянне. Калі на ферме, дзе ён працаваў электрыкам, брыгадзір загадваў яму правесці ў цялятнік святло, дык гэта было ясна і зразумела: ён нацягваў дрот, прыбіваў яго эбанітавымі чашкамі, вешаў патрон, укручваў лямпачку... Калі б раптам брыгадзіру замест кароткага загаду захацелася паўдня тлумачыць Драздоўскаму, як кепска без святла чысціць цялятнік, як цяжка ў цемры закладаць цялятам корм, як увогуле неабходна электрычнасць на ферме,— з гэтае прамовы Драздоўскі вынес бы гэтакі ж кароткі загад — патрэбна святло.

Слухаючы цяпер бібліятэкара, Драздоўскі падумаў: «Ну, едуць з вёскі, а што зробіш? Станеш у дзвярах і не будзеш пускаць? Нічога тут не зробіш». Падумаўшы так, ён не перабіваў больш Скаражонка і не надта каб слухаў яго.

На двары на іх забрахаў быў чорны малы сабака, але Драздоўскі зрабіў выгляд, што хоча падняць камень, і, тупнуўшы нагою, крыкнуў:

— А ты тут!

Сабака завішчаў і палез у будку, але зараз жа яму адазваўся другі, аднекуль з-за хлява. Той, другі, брахаў доўга, падвываючы, аж пакуль яны прайшлі веранду, пасля цёмныя сенцы і затым ужо, прамацаўшы па чарзе клямку хвіліны са тры — у меншую хату.

У халаднаватай нават з марозу хаце яны спыніліся ў парозе і далі дабрыдзень.

За высокім («Мо які самаробны»,— падумаў Скаражонак) сталом, засланым каляровай цыра-таю, сядзеў няголены маленькі дзядок і насцяро-жана глядзеў на чужых людзей. Перад ім стаяла патэльня, у якой бялелася застылае сала і ляжаў кавалак хлебнага мякішу. Мабыць, да іх прыходу дзядок мачаў гэтым мякішам у сала і еў. Каля печы стаяў цэбар з тоўчанаю бульбай, побач ляжаў сякач і валяліся галёшы. Паўз усю сцяну, ад парога да акна, цягнулася шырокая лаўка, на ёй — два вядры вады, пад лаўкаю — некалькі чорных ад сажы чыгуноў. Падлога, відаць, даўно не фарбавалася, бо толькі роўна з лаўкаю была сцёрта нагамі, цэбрам і чыгунамі.

Скаражонак, уздыхнуўшы, выцягнуў з сумкі тоўсты квадратны сшытак і падышоў да стала.

— Выбачайце, што адрываем вас ад абеду,— ветліва сказаў ён,— але мы — па дзелу. Ніхто ад вас не паехаў? Адам, нявестка — з вамі жывуць?

Ен пытаўся проста так, для прыліку, бо добра ведаў бяздзетных Адама і Маню Стральчэняў. Яны абое працавалі на ферме і, наколькі мог меркаваць бібліятэкар па вясковых чутках, нікуды не збіраліся з'язджаць і цяпер, відаць, недзе на ферме. Але на ягонае пытанне дзед раптам заварушыўся, таропка абшморгнуў дрыготкімі пальцамі кашулю і падняўся, абапіраючыся на стол. Спачатку ён меўся нешта сказаць, плямкнуў разы са два ротам і нечакана заплакаў — бязгучна, як і ўсе старыя, скрывіўшыся ўсім тварам, пасля нізка нахіліў галаву, як бы кланяючыся Скаражонку.