Францішак Хлус - Здані і пачвары Беларусі

Абходчык палічыў словы пляменьніка сумным жартам, але на ўсялякі выпадак паслухаўся больш адукаванага маладзёна й раніцою зьмяніў шыльду на беларускую «СЬЦЕРАЖЫСЬ ЦЯГНІКА». Натуральна, дурныя жарты пасьля гэтае заыены ўмомант скончыліся.

Апошнім часам, зь цягам павольнае беларусізацыі прывід беларускае мовы паціху выходзіць са свайго сховішча, - прынамсі, тыя ж шыльды ў Беларусі хоць і марудна, але ж замяняюцца на напісаныя тутэйшаю моваю. Расейская мова на шыльдах ды ўказальніках крыху адыходзіць, не губляючы пры гэтым сваёй агрэсіўнасьці...

Так, напрыклад, дарожная шыльда з назовам вёскі «ПЛЕБАНЬ», што на Нарачы, увесь час губляе літару «Л»; замест яе штораз зьяўляецца вялікая чырвоная літара «О». Зданезнаўцы мяркуюць, што мова Мураўёва-Вешальніка й Ульлянава Леніна, паволі набываючы якасьць прывіда, такім чынам помсьціць мове тутэйшага народа.

Падобныя эпізоды зданезнаўча-філёлягічнага кшталту яшчэ раз пераконваюць у відавочнае шкоднасьці гэтак званага дзьвухмоўя...

Людажэрства, або канібалізм, звычайна прыпісваюць самым дзікунскім плямёнам - папуасам, гатэнтотам, абарыгенам Вогненай Зямлі й Тасманіі ды беларусам, бо ў нацыянальным характары гэтых дзікуноў схільнасьць есьці адзін аднога ці не асноўная. Любая істота, хоць аднойчы пакаштаваўшы чалавечага мяса, ня можа забыцца на яго салодкія смак і водар. Прага людажэрства назіраецца ня толькі ў паспалітых насельнікаў, але й у выкшталцоных інтэлектуалаў, але мала хто зь іх прызнаецца ў сваіх канібальскіх упадабаньнях. Натуральна, гастранамічная схільнасьць да сьвежага чалавечага мяса - справа надзвычай інтымная, напэўна, ня менш, чым хаджэньне ў прыбіральню й задавальненьне полавых патрэбаў. Пра гэта таксама больш маўчаць, чым гавораць...

Людажэрства, між іншым, ўласьцівае ня толькі для адукаваных зьдзічэлых інтэлектуалаў, але й для ня менш прымітыўных істотаў - ваўкоў, пацукоў, вошаў і могілкавых чарвякоў. Пад час лябараторных досьледаў навукоўцы-пачваразнаўцы заўважылі, што істоты, якія спажываюць выключна чалавечыну, зь цягам часу набываюць рысы сваіх ахвяраў, бо ідзе натуралёвы абмен рэчываў. Жывёльныя клеткі замяшчаюцца чалавечымі, і людажэры пачынаюць разумець ня толькі пачуцьцё натуральнага голаду, але й больш складаныя - эмоцыі: каханьне, распусную юрлівасьць, тугу, сум, смутак, жальбу й нават немудрагелісты гумар.

Людажэраў можна сустрэць паўсюдна, ім можа аказацца ня толькі палітык, за якога вы галасавалі на апошніх выбарах, але й больш блізкі вам чалавек. Прыгледзьцеся ўважліва, і вы абавязкова ўбачыце, што адны ядуць вашую душу, а другія - прагнуць вашага цела.

У мэты гэтай навуковай распрацоўкі не ўваходзіць высьвятленьне маральных аспэктаў людажэрства, але мы аднадушныя ў тым, што пажыраньне трупаў мусіць быць рэабілітаванае ў вачох грамадзкасьці, як і хірургічная перасадка органаў...

Менчукі-старажылы небезпадстаўна лічаць былыя базыліянскія муры, у якіх цяпер знаходзіцца 2-я гінэкалягічная больніца, мейсцам нядобрым і выклятым, а ноччу - і небясьпечным для жыцьця. Праўда, аматара моцных трункаў з Траецкага прадмесьця пасьля наведваньня корчмаў і шынкоў з нацыянальнай беларускай кухняй («Жигулевское пиво», «Русская водка» й «Liker poznanski»), не маючы іншага выйсьця, працягваюць свае алькагальныя імпрэзы ў прыбярэжным хмызьняку - рэштках базыліянскага саду, бо гнюсныя менскія міліцыянты палохаюць іх нават больш, чым прывіды ўніяцкіх мніхаў.

Пры трупярні гінэкалягічнай больніцы й дагэтуль існуе невялікая досьледная лябараторыя, дзе студэнты-практыканты вучацца рабіць аборты на пацучыхах.

Агульным улюбёнцам студэнтаў-практыкантаў быў вялізны пацук па мянушцы Зянон; гэта быў адзіны самец на ўсю лябараторыю, ён выконваў ролю асемяняльніка. Спагадлівыя студэнты й студэнткі падкормлівалі пацука, хто чым мог. Найбольш заможныя дзяліліся зь ім апошнім кавалкам вяндліны; а самыя бедныя цягалі з трупярні кавалкі чалавечыны й плеўкі эмбрыяна�ьнае тканіны.

Але насталі вакацыі; студэнты зьніклі зь лябараторыі, і згаладаламу пацуку давялося перабрацца на бліжэйшыя могілкі.

Сьпярша ніхто ня мог даўмецца, чаму штоноч магілы разрываюцца адна за адной, і трупы зьнікаюць бязь сьледу; пракуратура, якая пачала расьсьледваць гэтую справу, палічыла, што нябожчыкаў крадуць вымагальнікі з мэтай атрыманьня выкупу. Але й пасьля таго, як міліцыя пералавіла ўсіх могілкавых бандзітаў, трупы зьнікалі па-ранейшаму.