Францішак Хлус - Здані і пачвары Беларусі

«31 лютага мінулага года па станцыі ў гадзіну ночы адышоў апошні цягнік, але празь пяць хвілінаў мне затэлефанаваў дзяжурны па дэпо - да яго цягнік так і не прыйшоў. Мы абсьледавалі ўвесь тунэль зь ліхтарамі, але ніякіх сьлядоў гэтага цягніка намі знойдзена не было. Званкі да дзяжурных па ўсёй лініі таксама не далі аніякіх вынікаў. На падставе гэтага прашу сьпісаць з майго падуліку казённыя ватоўку й чаравікі, якія ляжалі ў кабіне машыніста».

Далейшае расьсьледаваньне аддзела транспартнай міліцыі паказала, што ватоўку й чаравікі дзяжурны зьнёс дахаты, але цягнік зьнік сапраўды. Знайшоўся ён толькі на трэйці дзень, нечакана апынуўшыся на запасных шляхох. Машыніст быў пьяны зьверскі й абсалютна ня мог растлумачыць сваю трохдзённую адсутнасьць. Справу хацелі закрыць, але сьледчага зацікавілі паказаньні аднаго з пацярпелых пасажыраў, нейкага пісьменьніка-дэтэктыўшчыка А., які сьцьвярджаў, што падобныя рэчы здараліся й раней, але ніхто, нават нешматлікія сябры, не давалі яму веры, бо лічылі, што ён, вялікі аматар позьніх застольляў у рэстарацыях і ў бары Саюза пісьменьнікаў ды распусты ў кватэрах самотных паненак, спрабуе падобным чынам апраўдацца. Спраўдзіць словы А. было цяжка; сьледчыя экспэрымэнты, тым ня менш, не далі аніякіх вынікаў. Пра гэтую гісторыю ўспомнілі ў сувязі з наступным:

Той жа самы А., які, між іншым, стала займаўся літаратурным вывучэньнем пазашлюбных адхіленьняў і стэрэагамных парадоксаў, апісваючы іх у галоўнае працы жыцьця, кнізе пра хцівых пачвараў, разам са сваёй лябаранткай, ня маючы прыдатнага мейсца для літаратурнай навукі, дзеля цікаўнасьці вырашылі правесьці пазалябараторныя літаратурныя дасьледаваньні ў экстрэмальнае сытуацыі - у апошнім цягніку мэтро. На канцавой станцыі яны не пакінулі вагон, а схаваліся пад сядзеньнямі. Дэтэктыўшчык і лябарантка моцна зьдзівіліся, калі прайшло паўгадзіны, а цягнік не прыехаў у дэпо - ён імчаў па, здавалася, бясконцым тунэлі. Кнопка выкліку машыніста не працавала.

Нарэшце цягнік прыйшоў на нейкую незнаёмую станцыю, якая не была пазначана на ніводнае схеме. З дынаміка прагучаў д'ябальскі рогат, у якім пераляканаму пісьменьніку-дэтэктыўшчыку пачуліся словы: «Канцавая станцыя - «Блуд». Цягнік далей не ідзе. Просьба пакінуць вагоны».

А. і лябарантка выйшлі на плятформу й агледзеліся. На станцыі не было ані эскалятараў, ані нават прыступак. Літаратар са спадарожніцай, ня маючы іншага выйсьця, вырашылі выбірацца праз тунэль. Яны ішлі па рэйках цэлую гадзіну й, убачыўшы наперадзе сьвятло, прысьпешылі крок. Але якім было іхняе расчараваньне, калі небаракі пабачылі тую ж самую станцыю! Стомленыя блуканьнем у цемры, цікаўнікі селі ў вагон. Лябарантка была ў роспачы, А. - таксама, і, ня бачачы іншага выйсьця, разумеючы, што жыцьцё скончана, лябарантка прапанавала А. перадацца блуду.

«Гары яно гарам, такое каханьне», - згадаў А. свой паэтычны радок, але вырашыў не пярэчыць.

Апрануўшыся, А. і ягоная памагатая не заўважылі, што яны ня толькі памяняліся майткамі, але й надзелі іх навыварат.

«Што ні раблю, адно памылак спрэс», - згадаў дэтэктывіст яшчэ адзін уласны радок, але ж майткі ўсё ж вырашыў не параапранаць.

Пасьля акту небаракі паспрабавалі зрабіць другую спробу выбрацца са станцыі «Блуд». Гэтая спроба была пасьпяховай - неўзабаве дэтэктыўшчык зь лябаранткай апынуліся на станцыі «Кальварыйская», дзе здаліся дзяжурнаму міліцыянту.

А праз тры дні цягнік зноў зьявіўся на запасным шляху дэпо. Як і папярэднім разам, машыніст ня мог даць верагодных тлумачэньняў гэтаму здарэньню. Нягледзячы на тое, што станцыю «Блуд» так і не змаглі адшукаць, геолягі й сапёры выявілі за станцыяй «Кальварыйская» моцную магнітную анамалію, падобную да тых, што назіраюцца ў зачараваных урочышчах і заклятых гаёх, якія ў народзе носяць назоў Блуд. Паводле парадаў дасьведчаных людзей, зь іх можна выбрацца, толькі надзеўшы вывернутую вопратку - інакш заўсёды будзеш вяртацца на тое мейсца, зь якога выйшаў. Цікава, але спрэчнага пункту гледжаньня наконт зьнікненьня цягнікоў прытрымліваецца адзін маскоўскі навуковец, вядомы сваімі юдафобскімі настроямі: ён сьцьвярджае, нібыта вядучы інжынэр праекта менскага мэтрапалітэна X.Шапіра запраектаваў разваротнае кола для цягнікоў у форме кальца Мёбіюса, праехаўшыся па якім, цягнік трапляе ў іншае вымярэньне. Падставамі для такога сьцьвярджэньня зьяўляецца тое, што X.Шапіра, спраектаваўшы менскае мэтро, не дачакаўшыся завяршэньня будаўніцтва, адразу ж зьехаў ці то ў сэктар Газа, ці то на заходні бераг ракі Ярдан.