Я нядаўна сустрэў яе
Па дарозе з адной сталіцы.
Не пазнала, ці не пазнае,
Ці былое ўспомніць баіцца,
Павітаўся. Падсеў. Спытаў:
«Як жывы цяпер ваша светласць?»
«Дом... Работа... I столькі спраў...» —
Адказала яна няветла.
«Ну, а вы? Ходзяць чуткі — паэт?!»
«Так, — кажу, — ходзяць нейкія чуткі.
Ды такі ўжо, — смяюся, — наш свет:
Зарыфмуеш два словы — i Пушкін».
Самаіронія, іронія да іншых; але Пушкін — не Пушкін, а Сяргей Ясенін — аўтар, акрамя ўсяго астатняга, паэмы «Анна Снегіна» — неяк у гэтым вершы маладога паэта выразна адчуваецца: i ў манеры трымацца, i ў інтанацыі, i нават у самой сітуацыі, па сутнасці.
Літаратурная крытыка — справа ў вялікай ступені суб'ектыўная, асабліва ў падборы цытат i выкарыстанні тых ці іншых вершаў для ацэнкі творчасці паэта на пэўным этапе. Безумоўна, калі б мы ўзялі для разгляду такія нядаўнія вершы Л. Галубовіча, як «Дарожная элегія», «Канец лютага», «Паэзія, ці станеш ты працягам...», альбо ўсяго толькі верш «Воля» — просты, па-дзіцячы мудры, вывераны як законамі жыцця,_так i законам! мастацтва, — высновы нашы былі б зусім іншыя, дыяметральна супрацьлеглыя i самыя што ні ёсць аптымістычныя. Вось толькі ці былі б яны карысныя для паэта Леаніда Галубовіча?..
Шмат публікуецца Адам Глобус, i шмат гадоў чытачы чакалі, калі нарэшце з'явіцца яго першая кніга, якая дазволіла б атрымаць дастаткова цэласнае ўяўленне пра творчасць гэтага арыгінальнага паэта. Чакаў кнігі i сам А. Глобус, але i яго паэтычныя падборкі вылучаюцца прадуманасцю кампаноўкі вершаў, кожная з ix прыадчыняе перад намі нечаканую ўласцівасць яго таленту.
Урбаністычнасць у яго вершах суседнічае з этнаграфічнасцю, міфалагізм узмацняецца прадметнай i фарбавай сімволікай, структурная герметычнасць узрываецца калі-нікалі камунікатыўнай адкрытасцю, а далікатная, паўтанальная ўскладнёнасць назіранняў чаргуецца з яркімі, адназначна кідкімі фарбамі наўмыснага мастацкага прымітывізму. У Адама Глобуса выпрацавалася свая, апазнавальна-выразная манера выяўлення, але з шырокім дыяпазонам варыянтаў, што ратуе ад павярхоўнай зададзенасці i аднастайнасці. Як пластычна i выразна, напрыклад, малюецца вецер у аднайменным вершы, сціслым i інфарматыўна кампактным:
Ён брахаў скалазубым сабакам,
I на коміне чортам выў,
I завязваў вузламі дым,
За фіранкамі ціха плакаў...
Праўда, трапляюцца ў яго вершы відавочна недапрацаваныя, сырыя: «Парасоны», «Займеннікі», i калі першы з ix увогуле не выклікае ніякай цікавасці, то ідэя другога твора (небяспека пратэзацыі i штучнасці чалавечага шчасця, чалавечых пачуццяў) — цікавая i паэтычна дзейсная, вось толькі цяжка дабрацца да яе i да трох наступных строф праз першую «калекапратэзную» страфу — кангламерат верша i лекцыйнага паведамлення:
На мяжы навукі i прыроды
Здольны перспектыўны чалавек
Збудаваў пратэзныя заводы
Загрыміраваць калек.
Але прываблівае ў гэтым паэце яго прага да самаўдасканалення i самаасэнсавання, заўсёдныя пошукі i эксперымент, i ці не таму так шпарка развіваецца яго талент?
Вось i ў традыцыйна-пачуццёвага паэта Алеся Пісьмянкова заўважаецца той самы няспынны пошук, хаця i зусім у іншым кірунку. Не ўсе яго вершы пазбаўлены ўласных шаблонаў i агульных недахопаў, але такія, як «Ён жыў, любіў i верыў», «Прасіць мне рана пакаяння...», «Дупло», прыадчынілі нам новыя ўласцівасці яго таленту, ды i напісаны ў традыцыйнай манеры верш «Мой сад у снезе па калена» заслугоўвае права быць прызнаным за лепшы песенны тэкст апошніх гадоў, калі ім зацікавіцца кампазітар з добрым густам.
Верш А. Пісьмянкова «Дума Вітаўта» — адзін з цікавейшых гістарычных вершаў маладых паэтаў, хаця ў творчым падыходзе да мінулага, у канцэптуальнасці i сэнсавай заглыбленасці яго пераўзыходзіць верш «Ружаны» Сяргея Амельчука:
Над горадам малым, шматвекавым,
З гісторыяй, касцёлам i царквамі,
Палац узнёсла панаваў між іншым,
Як i ўяўленне наша аб былым.
Але ў мінулым надта горкі дым.
Меч звонкі быў заглушаны гарматай.
Разбураны палац... і,
што між іншым,
Як i ўяўленне наша аб былым.
Міраслаў Шайбак вядомы чытачу пакуль што выключна як аўтар хоку.
Слушна пісалася пра цесную сувязь японскага хоку як спецыфічна нацыянальнай формы з глебай, на якой яна вырасла, — нацыянальным светаадчуваннем, з японскім пейзажам. Сапраўды, хоку — форма спецыфічная, але адмаўляць яе магчымасць для нашай паэзіі толькі з-за гэтага ўсё ж не варта: як паставіцца тады да працэсу ўзаемадзеяння i ўзаемапранікнення на сучасным этапе еўрапейскай i ўсходняй культур? Мы разважаем пра тое, магчыма ці немагчыма беларусу пісаць «японскія» вершы, a ў суседніх літаратурах падобнае пытанне даўно вырашана, i вось мы чытаем хоку югаслава Г. Пламена, a ў «Літаратуры i мастацтве» Алесь Разанаў пазнаёміў нас з хоку эстонскіх паэтаў.
Читать дальше